“พักอยู่นี้สัก 2-3 วันได้ไหม แค่พอให้รอยจางๆ ลงก็พอ ถ้าลิลกลับไปตอนนี้ผมเกรงว่า..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะกลับชลฯ คุณจะไม่เดือดร้อนแน่นอน”
“ลิล.. ผมไม่ได้กลัวจะเดือดร้อน แต่ผมกลัวว่าคุณจะเสียหาย ผมจะให้คุณพ่อไปคุยกับแม่ของคุณ ท่านจะต้องเข้าใจเรา อยู่นี่เถอะนะแค่ให้ดีขึ้นกว่านี้ก็พอ”
“ไม่ค่ะ คุณคินปล่อยให้ฉันกลับบ้านเถอะนะ ฉันสัญญาแล้วไงว่าจะไม่เอาเรื่องอะไรพวกคุณทั้งนั้น ขอเพียงปล่อยให้ฉันกลับบ้าน”
ลลิลที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนทำให้ภคินจำต้องปล่อยเธอ เขาไม่อยากให้เธอเกิดความรู้สึกไม่ดีอีกครั้ง ครั้งนี้ต้องนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความเต็มใจของเธอเอง
“ยอด ต่อสายถึงคุณท่านให้ที ผมจะทำให้คุณรู้ว่าผมทำจริง”
เสียงเข้มตะโกนบอกคนด้านนอกก่อนจะเอ่ยบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ลลิลหวั่นไหว มือใหญ่เกลี่ยล้อมรอบลูกผมที่ปิดทับบริเวณใบหน้า สัมผัสอุ่นวาบทาบทับลงบนบริเวณหน้าผากกลมกลึงก่อนร่างสูงจะผละออกไป
