ล่วงเข้าวันที่สองที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในเรือนหลังนี้กับเขา ลลิลยังคงหลีกเลี่ยงที่จะพูดคุยแม้เขาจะพยายามแวะเวียนถามไถ่อาการ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรนอกเสียจากจะตอบคำถามในสิ่งที่จำเป็นเท่านั้น สิ่งที่เธอจะพูดกับเขามากที่สุดก็คือ การขอที่จะกลับบ้าน ทว่าภคินก็เพียงตอบกลับมาว่าแม่ของเธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วและยินดีที่จะให้เธอพักอยู่กับเขาจนกว่าจะหายดี
ภคินเก็บเธอไว้ในห้องดั่งกับเป็นตุ๊กตาของรักของหวงที่แม้แต่ภควัฒน์จะขอเข้ามาเยี่ยมก็ไม่ได้รับอนุญาต ลลิลไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำเลยสักนิด แม้เธอจะอึดอัดที่ต้องอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา ความใจแข็งของเธอกำลังจะถูกสั่นคลอนด้วยความอ่อนโยนและความเอาใจใส่จากเขา แต่เจ้าของร่างสูงที่เดินคุยโทรศัพท์ไปมาอยู่นี้กับจุดประกายความคิดบางอย่างให้กับเธอ
“นายก็จัดการไปเองสินุ ไม่ต้องรอฉัน.. ถ้าไม่ได้ก็เลื่อนไปอีกสักอาทิตย์นึง.. เฮ้ย! มันต้องได้ ไม
