“ลิล.. ลลิล..”
เสียงเรียกจากด้านนอกทำให้ลลิลสะดุ้ง นิ้วมือสั่นๆ รีบกลัดกระดุมคืนที่ ร่างบางหันรีหันขวางตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำยังไงดี จะออกไปด้านนอกหรือจะอยู่ในนี้เพื่อไม่ให้เขาเข้าถึงตัวของเธอดี
“ลลิล.. เปิดประตูเถอะ คุณรู้ว่าผมเข้าไปได้แน่ ออกมาเถอะจะได้กินยา”
ภคินจ้องมองลูกบิดประตูอย่างลุ้นๆ ว่าลลิลจะออกมาหรือไม่แต่เมื่อได้ยินเสียงแกร๊กจากด้านในเขาจึงถอยห่างออกไปอีกก้าวเพราะไม่อยากทำให้เธอต้องรู้สึกประหม่าหรือรู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้
ใบหน้าสวยหวานแม้ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางใดๆ ก้มต่ำ ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเห็นลักยิ้มข้างแก้มบุ๋มน่าเอ็นดูนั้น ใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ที่เห็นกับแก้มปลั่งที่เริ่มแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดแห่งวัยสาวที่วิ่งริ้วตามอารมณ์คือสิ่งที่ภคินเห็น ดวงตาคมเข้มมีแวววูบไหวอ่อนลงก่อนจะถอนหายใจพร้อมก
