6
1548 คำ
อยากได้กับข้าวทานกับข้าวต้ม ทำอะไรให้มันเร็วๆ หน่อย อืดอาดยืดยาด จะไปทำอะไรกินทันชาวบ้านเขานี่”
ชายหนุ่มสั่งเสียงดุวางอำนาจเต็มที่ ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเสียงของอภิรักษ์ก็พูดมาแต่ไกล
“พี่ใหญ่ อ้าวคุณพี่สะใภ้ก็อยู่ด้วยหรือครับ วันนี้มีอะไรกินมั่ง ป้าชื่นล่ะครับ”
อภิรักษ์ทักพี่ชายและพี่สะใภ้เสียงสดใส เขาเพิ่งกลับมาจากตรวจไร่กับพี่ชาย ไปดูความเสียหายของไร่ที่โดนไฟไหม้เมื่อคืน แต่พบว่าไม่มีอะไรเสียหายมากนัก หลังจากนั้นจึงแวะไปดูคนงานให้อาหารโคนม พี่ชายจึงกลับมาก่อน
“นายจะกินอะไรก็บอกเค้าสิ” อภินันท์บอกน้องชายพร้อมทั้งปล่อยร่างภรรยาสาวออกจากอ้อมแขน พูดด้วยอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไร ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ป้าแกบอกว่าทำข้าวต้มเอาไว้แล้วค่ะ”
นิรดาเป็นคนตอบเสียเอง เธอหวั่นวิตกเพราะถือว่าทั้งสองไม่ได้สนิทคุ้นเคยกับเธอ ถึงจะรู้จักกันเมื่อครั้งตอนเด็กก็นานมากแล้ว
“ไปทำกับข้าวเร็วๆ ฉันหิวแล้ว”
อภินันท์พูดเสียงดังใส่คนเป็นภรรยา
อภิรักษ์เลิกคิ้วเข้มมองหน้าพี่ชาย ไม่เข้าใจว่าจะขู่อะไรเมียนักหนา
ทำยังกับเมียไม่ให้อึ๊บ!
“พี่ใหญ่ครับ ทำไมต้องขู่พี่สะใภ้ของผมด้วย”
อภิรักษ์พูดขึ้น หลังจากที่ร่างบอบบางรีบเดินเข้าครัวไปแล้ว
“ไอ้น้อย แกบอกว่าใครเป็นของแก พูดให้มันดีๆ หน่อย”
อภินันท์พูดด้วยความหงุดหงิด ไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินคำพูดของน้องชาย
“อ้าว... พี่ใหญ่เป็นอะไรครับนี่ อารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้า ถ้าไม่อยากแต่งงานกับเธอขนาดนั้น ความจริงบอกผมก็ได้ คุณพี่สะใภ้น่ารักมากเลยนะครับ นี่ถ้าไม่ติดว่าโดนจับแต่งงานกับพี่ใหญ่ ผมจะจีบซะเอง ไม่คิดว่าตอนเด็กๆ ขี้แย โตขึ้นจะสวยหวานขนาดนี้”
อภิรักษ์พูดทีเล่นทีจริง แต่ความจริงเขาก็คิดอย่างนั้น ยังคิดอยู่เลยว่าทำไมมารดาไม่ให้เขาแต่งงานซะเอง แทนที่จะเป็นพี่ชายเพราะเขาจะไม่ปฏิเสธมารดาเลยแม้แต่น้อย
“หยุดพล่ามได้แล้ว แกอยากจะไปไหนก็ไป”
อภินันท์ไล่น้องชายตรงๆ รู้สึกอารมณ์ไม่ดีมากขึ้น ร่างสูงเดินเข้าไปหาภรรยาสาวในห้องครัว
อภิรักษ์เห็นพี่ชายเดินเข้าห้องครัวก็หัวเราะถูกใจแซวพี่ชายไล่หลังไปเสียงดัง
“หวงเมียก็บอกมาเถอะครับพี่ใหญ่ โธ่... แล้วมาทำเป็นโกรธใส่เรา แล้วที่ไล่ผม ผมไม่ไปหรอกครับ รอทานอาหารเช้าฝีมือพี่สะใภ้ดีกว่า” อภิรักษ์พูดเสียงครื้นเครงพร้อมทั้งหัวเราะตามหลังพี่ชายไป
อภิรักษ์เดินไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านเพื่อรอเวลาทานอาหารเช้า
ส่วนอภินันท์เมื่อเดินตามหญิงสาวเข้ามาในห้องครัวแล้ว เขามองเห็นร่างอรชรกำลังเปิดตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบปรุงอาหาร สายตาคมมองร่างบอบบางอย่างเพลิดเพลิน ชายหนุ่มพยายามบอกตัวเองว่าอย่าได้ใจอ่อนเด็ดขาด ร่างสูงเดินเข้าไปหาภรรยาสาวมองเธอไม่วาง
“ฉันหิวแล้ว ทำให้อร่อยล่ะ เร็วๆ อย่าให้จืดชืดเหมือนกับเธอ ทำกระเทียมเจียวด้วยฉันชอบกินเข้าใจไหม”
นิรดาสะดุ้ง มือกำลังสาละวนกับการรื้อหาวัตถุดิบในการเตรียมอาหารจากตู้เย็น
“เข้าใจแล้วค่ะ” นิรดารับคำด้วยความเหนื่อยอ่อน
“เข้าใจแล้วก็ดี ถ้าไม่อร่อยโดนแน่” อภินันท์ข่มขู่อีกรอบ ก่อนเดินออกจากห้องครัวไป ชายหนุ่มเดินมานั่งสนทนากับน้องชายตัวดีที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น
นิรดาถอนหายใจเหนื่อยอ่อน มือเรียวบางค่อยๆ ปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาทั่วใบหน้า สูดลมหายใจเข้าปอดอ่อนล้าเต็มทีเพราะเธอแทบไม่มีแรงแม้แต่จะเดินหรือหยิบจับอะไร เนื่องจากตั้งแต่เมื่อวานเธอได้ทานอาหารไปแค่นิดเดียวเท่านั้น
หญิงสาวเริ่มลงมือทำอาหารอย่างตั้งใจเพราะการเลี้ยงดูมาอย่างดีของบิดามารดา ทำให้เธอสามารถทำอาหารได้อร่อยไม่แพ้พี่สาวที่เรียนจบมาทางด้านอาหาร
“หอมจังเลยครับพี่ใหญ่ พี่สะใภ้ของผมนอกจากจะสวยน่ารักแล้ว ต้องทำอาหารอร่อยแน่ๆ”
อภิรักษ์พูดอย่างอารมณ์ดี อภินันท์นั้นขัดหูเหลือเกินกับคำว่า “พี่สะใภ้ของผม”
ชายหนุ่มตวัดสายตามองน้องชายด้วยสายตาพิฆาต
“โธ่... พี่ใหญ่ ทำเป็นเข้มนะครับ”
อภิรักษ์ล้อพี่ชายเสียงครื้นเครง เขาอารมณ์ดีโดยนิสัยส่วนตัว ไม่ค่อยเคร่งเครียดเหมือนพี่ชายของเขา ที่วันๆ เอาแต่ทำขรึมเข้มอยู่ตลอดเวลา
“แกเงียบไปเลยไอ้น้อย เดี๋ยวปั๊ด!” อภินันท์ทำท่ายกขาจะเตะน้องชายตัวดีที่พูดมากและยังล้อเลียนเขาอีกด้วย
“พี่ใหญ่หวงเหรอครับ” อภิรักษ์ยังแซวพี่ชายไม่เลิก แล้วต้องหัวหดเพราะโดนสายตาพิฆาตมาอีกรอบ
“ดีที่เมื่อวานแกกลับมาทัน ไม่งั้นไร่ของเราคงโดนไฟไหม้มากกว่านี้” อภินันท์เปลี่ยนเรื่องทันที พูดเป็นงานเป็นการขึ้นมาบ้าง ไม่อยากให้น้องชายสนใจหรือพูดเรื่องภรรยาสาวมากนักเพราะเขารู้สึกหวงอย่างบอกไม่ถูก
“ครับพี่ใหญ่ อ้าว... โน่นคุณพี่สะใภ้ของผมมาแล้ว”
อภิรักษ์พูดขึ้น พร้อมทั้งรีบเดินไปช่วยนิรดายกกับข้าวมาจัดบนโต๊ะอย่างมีน้ำใจ แต่มันกลับขัดสายตาของอภินันท์อย่างร้ายกาจ
อภินันท์มองต้มจืดและอาหารอีกไม่กี่อย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ กลิ่นหอมกรุ่นทำให้น้ำย่อยในกระเพาะของเขาหลั่งออกมามากพอสมควร ร่างสูงนั่งลงทันที
นิรดาไม่กล้านั่งใกล้สามี ทั้งยังไม่กล้าทานอาหารบนโต๊ะด้วยเพราะเขาไม่ได้ชวนสักคำ
อภิรักษ์ชวนพี่สะใภ้นั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน นั่นยิ่งทำให้อภินันท์หมั่นไส้น้องชายที่พูดจนเกินเหตุ เพราะอาหารบนโต๊ะที่เธอทำเป็นแค่อาหารพื้นๆ ไม่ได้ดูวิเศษอะไรเลย
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ” นิรดาปฏิเสธเกรงใจ
“จะเล่นตัวทำไม เขาชวนนั่งก็นั่งสิ ไม่กินข้าวกินปลาเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปอีก” อภินันท์หันไปทำเสียงดุ ทำให้นิรดาใจชื้นขึ้นมาหน่อยว่าอย่างน้อยเขาก็ห่วงเธอด้วย
นิรดาทรุดกายลงนั่งลงใกล้ๆ กับอภิรักษ์ อภินันท์ตวัดสายตามองหน้าภรรยาสาวอย่างหงุดหงิด
“ไปนั่งทำอะไรตรงนั้น มานั่งตรงนี้” อภินันท์ตบเก้าอี้ข้างตัวเองแรงๆ นิรดาชะงักลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อเดินไปนั่งใกล้สามี มองเห็นความไม่พอใจของเขาอีกแล้ว
อภิรักษ์ยิ้มขำพี่ชายที่ทำเป็นเข้มแต่หวงเมียจนออกนอกหน้าขนาดมานั่งใกล้เขายังหวงขนาดนี้ ต่อไปคงหวงมากกว่านี้เป็นหลายเท่า
“แกยิ้มอะไร”
อภินันท์ตวัดสายตามองน้องชายอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นใบหน้าและแววตาของน้องชาย เขาขยับตัวอย่างอึดอัดเล็กน้อย วางมาดให้นิ่งดังเดิม
“เปล่าครับพี่ใหญ่ ทานกันเถอะครับ ผมหิวแล้วจริงๆ”
อภิรักษ์ตัดบทแต่ยังมีแก่ใจหันไปพูดกับพี่สะใภ้คนสวย
“ไม่คิดว่าเด็กขี้แยตัวผอม โตขึ้นจะสวยขนาดนี้นะครับ”
เขาหันไปตักต้มจืดมาทานมองหน้าพี่สะใภ้ยิ้มสดใสและเอ่ยชมจากใจจริงเพราะอาหารฝีมือของเธออร่อยมากทีเดียว
“อร่อยมากเลยครับพี่สะใภ้ พี่ใหญ่ชิมสิครับ คุณแม่ยังไม่กลับจากกรุงเทพฯ เหรอครับพี่ใหญ่ ผมว่าจะถามตั้งแต่เมื่อคืนก็ลืมๆ ไป” อภิรักษ์เอ่ยชมพี่สะใภ้และหันไปคุยกับพี่ชาย
“คุณแม่คงหลงอยู่ที่โน่น กับเพื่อนของท่าน”
อภินันท์เน้นคำว่า “หลง” อย่างมีความหมาย สายตามองภรรยาสาวเขม็ง นิรดาสะดุ้งในคำพูดมีนัยของเขา
ชายหนุ่มตักอาหารรับประทานบ้างตามคำเชิญของน้องชาย เขายอมรับว่าอร่อยแต่กลับพูดเปรยๆ ว่ารสชาติงั้นๆ นิรดาเสียใจจนทานข้าวไม่ลงกับคำพูดอันแสนร้ายกาจของเขา
เมื่อทานอาหารเสร็จ หญิงสาวเก็บจานชามไปล้าง อภิรักษ์ขอตัวเข้าไร่เพื่อไปดูคนงานส่วนอภินันท์บอกน้องชายว่าจะตามไปอีกทีหนึ่ง ชายหนุ่มเดินตามภรรยาสาวเข้ามาเพื่อหาเรื่องเต็มที่
“ล้างจานเสร็จแล้วไปซักผ้าด้วย อยู่บ้านเฉยๆ ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์เข้าใจไหม” อภินันท์ก้มลงไปพูดกับร่างบอบบางที่กำลังขะมักเขม้นกับการล้างจานอยู่ในอ่างล้างจาน
นิรดาสะดุ้งหลบวูบตกใจเมื่อหันมาอีกทีเขาก็ออกไปจากห้องครัวแล้ว หญิงสาวถอนหายใจเหนื่อยอ่อน รีบเร่งล้างจานให้เสร็จโดยเร็ว
“เร็วๆ หน่อย ชักช้าจริงๆ”
อภินันท์ที่นั่งรออยู่ด้านนอกพูดด้วยเสียงทรงอำนาจมาแต่ไกล เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากห้องครัว
- ผู้เขียน
