มีโอกาสเมื่อไหร่
1311 คำ
“อย่าพูดอย่างนี้ได้มั้ยคะ รตียังอยากมีเปรมอยู่แบบนี้นะ” หญิงสาวสวมกอดเขาจากด้านหลังอย่างอาวรณ์ อย่างไรผู้ชายพวกนี้ก็ไม่มีทางทันมารยาหญิง
“...” ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเปรมภพ เขาคิดดีแล้วว่าวันนี้เขามาเพื่อตัดความสัมพันธุ์บ้าๆนี้ให้มันขาดเสียที
“อย่าไปจากรตีเลยนะคะ พระรามไม่เคยเข้าใจรตีเหมือนเปรมนะคะ” ฝ่ามือเรียวที่ตะกรองกอดเขาไว้ทีแรกค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีกรมของเขาอย่างใจเย็น
พรึ่บ
ริมฝีปากบางที่เคลือบลิปสติกสีชมพูอ่อนยกยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อเธอได้โยนเสื้อของเขาออกไปจนพ้นตัว
จุ้บ
หญิงสาวบรรจงประทับเรียวปากที่แผ่นหลังแน่นหนั่นของเปรมภพ มือเรียวสวยลูบไล้ตั้งแต่หน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก่อนจะเคลื่อนต่ำลงจนถึงเข็มขัดราคาแพงและในจังหวะที่เธอกำลังจะปลดมันออก...
ปัง!
“ปั่นหัวกูกันสนุกมากมั้ย” ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ในห้องตัวชาวาบ เมื่อจู่ๆพระรามก็ถีบประตูอย่างแรงจนมันกระแทกกับผนังห้องเสียงดัง
“ไอ้ราม!/พระราม!”
ผว๊ะ!ผว๊ะ!ผว๊ะ!ผว๊ะ!
กรี๊ดดดด
พระรามปรี่เข้าปล่อยหมัดใส่หน้าเพื่อนอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ โดยที่เปรมภพไม่สู้เขาแม้สักนิด รตีรีบพาตัวเองออกห่างจากคนบ้าคลั่ง
“มีใครจะอธิบายอะไรกับกูมั้ย!” พระรามตะโกนลั่นด้วยความเจ็บใจก่อนจะผลักเปรมภพที่สภาพใบหน้าแตกยับเยินออกไปให้ห่างจากตัว นัยน์ตาของเขาแดงกล่ำจนรตีกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ขาดสติ
“คะ...คือ พระรามคะ รตีโดนบังคับนะ” เปรมภพหันขวับเมื่อได้ยินคำพูดของรตีก็ในเมื่อเธอเองที่เข้าหาและให้ท่าเขาก่อนจนเขาห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่เผลอไผลไปกับเธอ หญิงสาวโกหกคำโตแล้วยังแสร้งร้องไห้ให้พระรามเห็นใจ
“เลิกตอแหลได้แล้วรตี”
“ไอ้รามกู...ขอโทษ”
“มึงทำกับกูกันได้ยังไง ทำกันได้ยังไง ไอ้เหี้ยเปรมมึงเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่มั้ย!”
โคร่มมมเพล้งงง
กรี๊ดดด
รตีทรุดตัวนั่งที่พื้นสองมือยกขึ้นบังใบหน้าเมื่อพระรามอาละวาดถีบโต๊ะจนขวดไวน์ร่วงหล่นระเนระนาดเศษขวดแตกกระจายเต็มพื้น
“ไอ้รามกูขอโทษเพื่อน กูผิดไปแล้ว กูขอโทษ” เปรมภพพร่ำบอกเมื่อเขากลับตัวตอนนี้ไม่ทันเสียแล้ว
“มีครั้งไหนที่กูไม่เต็มร้อยกับมึงบ้างวะ มีครั้งไหนที่มึงมีปัญหาแล้วมึงไม่เจอกูมั้ย ไอ้เปรม!” พระรามตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“กูจะไม่เจ็บขนาดนี้เลยถ้าคนที่เป็นชู้เมียกูไม่ใช่มึง ถ้าเป็นคนอื่นกูจะไม่เจ็บขนาดนี้เลยไอ้เหี้ยเปรม!” ความรู้สึกผิดเกาะกุมหัวใจของเปรมภพจนน้ำตาหลั่งไหลอย่างไม่ขาดสาย เขาไม่น่าแตะต้องของๆเพื่อนด้วยซ้ำ เพื่อนที่เป็นเพื่อนรักและเพื่อนตายของเขา
พระรามใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาเพราะความคับแค้นใจ เขามองไปที่เปรมภพด้วยแววตาที่เจ็บปวดที่สุด ยิ่งเขารักเพื่อนคนนี้มากเท่าไร ความเสียใจมันยิ่งทวีคูณ
“มึงอยากได้ใช่มั้ยผู้หญิงคนนี้”
“กูไม่ได้คิดอะไรกับรตี”
“เหอะ” พระรามยกยิ้มมุมปากทั้งน้ำตา
“มึงเอาเล่นๆแต่มาเอาเมียกูเนี่ยไอ้เปรม!” เขาตวาดลั่นใส่เพื่อนรักพร้อมกับชี้ไปที่รตีก่อนจะถอยหลังออกห่างจากคนทั้งสองเล็กน้อย
“มึงกับกูต่อไปนี้ไม่ใช่เพื่อนกัน”
“ส่วนมึงรตี ที่ผ่านมากูถือว่าทำทานให้หมา” เขามองทั้งสองคนด้วยความเจ็บปวดและเป็นฝ่ายเดินหนีออกมาก่อนที่เขาจะคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายเปรมภพไม่ได้
...
บรื้นนนนน
ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วสูงตามอารมณ์ที่มันแทบจะบ้าคลั่งเสียให้ได้ ทั้งความผิดหวัง ทั้งความเสียใจ มันสั่งให้เขาระบายมันด้วยการเหยียบคันเร่งจนมิด
เอี๊ยดดดด
รถยนต์คันหรูขับมาจอดที่สนามแข่งรถที่เขา ตะวัน และเปรมภพเป็นเจ้าของร่วมกัน พระรามกำหมัดแน่นทั้งน้ำตาที่ยังหลั่งไหล พวกเขาฝ่าฟันตั้งแต่ที่นี่ยังไม่เป็นที่ยอมรับ จนกระทั่งมันทำเงินให้พวกเขาอย่างมหาศาลในวันนี้
“โว๊ยยยยยยยย”
ปึก
พระรามปล่อยหมัดหนักๆใส่ด้านหน้าของรถสุดรักสุดหวง เขาต้องบ้าตายแน่ๆหากไม่ได้ระบายมันออกมา
“ไอ้เปรม มึงทำกับกูได้ยังไง ไอ้เพื่อนเหี้ย!” พระรามทรุดตัวพิงแผ่นหลังกับรถที่เขาเพิ่งออกแรงทำลายมันเมื่อครู่ น้ำตาที่มันไม่เคยไหลไม่ว่าเจอเรื่องหนักหนาขนาดไหน แต่วันนี้เขาเข้มแข็งเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ
...
บรื้นนนๆ
ตะวันรีบมาหาพระรามที่สนามแข่งรถของพวกเขาหลังจากที่เปรมภพโทรมาบอกว่าพระรามรู้เรื่องของมันกับรตีแล้ว
“เฮ้อ” ตะวันผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่พระรามเลือกระบายอารมณ์ด้วยการเหยียบคันเร่งบนสนาม มือล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาโทรหาเปรมภพ
“เออ กูเจอมันแล้ว อยู่ที่สนาม” หลังจากวางสายเปรมภพ ตะวันก็เกิดความวิตก หลังจากนี้ไปมิตรภาพของพวกเขาคงไม่เหมือนเดิม เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย
เพียงชั่วครู่รถของเปรมภพก็ขับมาจอดข้างรถของตะวัน พระรามที่เห็นว่าเปรมภพมาจึงหยุดระบายอารมณ์กับความเร็วมาระเบิดอารมณ์กับเพื่อนชั่วแทน
เอี๊ยดดดด
ปึง
เขาปิดประตูรถเสียงดังลั่นก่อนจะเดินดุ่มๆมาซัดที่หน้าของเปรมภพเต็มแรง
ผว๊ะ!
“เฮ้ยยย ไอ้รามมึงใจเย็นๆดิ”
“เย็นเหี้ยอะไรไอ้เต ลองเป็นมึงดูมั้ย ถ้าเมียมึงมาเอากับกูมึงจะทำยังไง”
“...”
“กูขอโทษจริงๆไอ้ราม กูผิดไปแล้ว” เปรมภพคุกเข่าลงตรงหน้าพระราม
ปึก
เปรมภพหงายหลังลงไปนั่งกับพื้นเพราะถูกถีบเข้าที่อกเต็มแรง เขาไม่แม้แต่จะขยับลุกขึ้นปล่อยให้ตัวเองนั่งอยู่แบบนั้น
“ไอ้รามตอนนี้กูรู้ว่ามึงโกรธมาก แต่กูไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเรามันจบลงเพราะผู้หญิงคนเดียวนะเว้ย แล้วรตีหน่ะ นอกจากมึง เขาก็ยังมีอีกหลายคน มันไม่ใช่แค่ไอ้เปรม”
“มึงเคยเอากับรตีมั้ยไอ้เต” พระรามถามมกลับตะวันแววตาแข็งกร้าว
“เห้ย ไม่เคย”
“เพราะอะไร”
“...” ตะวันกับเปรมภพสะอึก ผู้หญิงอย่างรตีมีผู้ชายคนไหนไม่อยากลองบ้าง แต่ตะวันไม่เล่นด้วยทั้งที่มีโอกาสที่หญิงสาวเปิดให้บ่อยๆ แต่เพราะเธอขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเพื่อนไง ตะวันจึงไม่คิดจะแตะต้อง แต่กับเปรมภพไม่ใช่แบบนั้น
“แต่..ไอ้ราม มึงก็ไม่ได้รักรตีมากขนาดนั้น”
“แต่มันขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนกูไง”
“กูไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอกไอ้ราม กูพูดได้แค่กูขอโทษ”
“วันนี้มึงจะไม่ต้องมาพูดคำว่าขอโทษเลยไอ้เปรม ถ้ามึงไม่เคยคิดหักหลังกู” พระรามมองหน้าเพื่อนรักทั้งสองแววตาแสนเจ็บปวด ก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา
“มึงกับกูพอแค่นี้ แต่จำเอาไว้ว่าเมื่อไหร่ที่กูมีโอกาสกูเอาคืนมึงแน่ ไอ้เปรม”
- ผู้เขียน
