ซ่อนอะไรไว้
1380 คำ
พระรามเผลอมองเด็กคนนั้นอยู่นาน แม้จะละสายตาจากเธอไปบ้างแล้วแต่เขาก็หันกลับมามองเธออยู่ดี
“พ่อแม่เขาคงหน้าตาดีมากเลยนะคะ ถึงได้หน้าตาดีกันทั้งพี่ทั้งน้อง” เขาไม่ได้สนใจหญิงสาวตรงหน้าที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ แต่คนที่เขาสนใจคือคนที่เป็นน้องสาวของเพื่อนต่างหาก
กึก
หัวใจแกร่งเผลอเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นเมื่อเธอมองไปรอบๆร้านแล้วบังเอิญเห็นว่าเขามองกำลังมองเธออยู่ เขาไม่ได้หลบสายตาของเธอจนหญิงสาวเป็นฝ่ายหลบสายตาเขาไปเอง มุมปากเผลอยกยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์
“อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย เดี๋ยวพี่รีบกลับ” เปรมภพถามน้องสาวที่นั่งดูทีวีที่ห้องรับแขกของห้องเขา อยากอยู่กับน้องเหมือนกันแต่ก็ทนเสียงเรียกร้องของหัวใจไม่ไหว มันคิดถึงร่างกายที่เย้ายวนของคนๆหนึ่งจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร ตอนที่อยู่ในร้านอาหารยังอุตส่าห์ส่งข้อความให้เขาออกไปหาเธออีก
“อยู่ได้สบายมากค่ะ ไม่ต้องรีบกลับนะคะ ปรางค์อยู่ได้”
...
“พระรามคะ”
“หื้ม”
“ต่อไปนี้ถ้าพระรามจะมาหารตี พระรามโทรบอกก่อนได้มั้ยคะ”
“ทำไม ซ่อนอะไรไว้หรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ คือ..บางครั้งรตีก็ไม่ได้อยู่ห้องตลอด กลัวพระรามจะรอ”
“มาไม่เจอก็รอ ไม่รอก็กลับ ไม่เห็นจะเป็นปัญหา” พระรามเริ่มมองแฟนสาวด้วยสายตาจับผิด จริงอยู่ที่เขาเป็นคนที่จะเลือกไม่อยู่ด้วยกัน แต่รตีก็ทำตัวมีพิรุธหลายอย่าง อย่างเช่นเมื่อเช้าบอกเขาว่าเธอเป็นประจำเดือน ตกเย็นดันขึ้นขย่มเขาหน้าตาเฉย แถมเธอโกหกเขาเรื่องประจำเดือน
“อย่าคิดจะหักหลัง เพราะเธอจะไม่ได้โอกาสแก้ตัวแม้แต่ครั้งเดียว” รตีขนลุกซู่กับคำพูดของแฟนหนุ่ม เขาดูน่าเกรงขามแม้ในตอนที่เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์โกรธ
“ใครจะไปทำอย่างนั้นคะพระราม รตีรักรามจะตายไป” หญิงสาวไม่กล้าสบตาคนรักกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำตัวให้เขาสงสัยมากขึ้น เธอได้แต่นั่งที่ปลายเตียงมองเขาแต่งตัวจนเสร็จแล้วออกจาห้องของเธอไป
เมื่อครู่หลังจากที่ไฟสวาทของเขากับรตีจบลง เขาก็เข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ เขาเห็นแจ็คเก็ตผู้ชายสีดำวางพาดอยู่ที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำของเธอ มันเหมือนของเพื่อนรักของเขา...แต่คงไม่ใช่
“ของใคร” เขาเดินออกมาพร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตในมือ จะว่าเป็นของเธอคงไม่ใช่ในเมื่อขนาดของมันใหญ่จนเขาใส่ได้
“อ...เอ่อ ของ...ของเพื่อนรตีค่ะ”
“เพื่อนชื่ออะไร”
“คือ..รตีจำชื่อเขาไม่ได้ค่ะพระราม ตอนเรียนอยู่รตีหนาวเลยยืมเสื้อเขามาใส่” หญิงสาวปั้นหน้ายิ้มไม่ให้เผยพิรุธ เธอคว้าเสื้อออกจากมือของพระรามไปใส่ไว้ในตะกร้าผ้าของเธอ
“รตีกะว่าซักเสร็จแล้วจะเอาไปคืนหน่ะค่ะ แต่ลืมเลย”
ตืดดด ตืดดด
ในขณะที่เรื่องของแฟนสาววนเวียนอยู่ในหัวสมองของเขา คนที่เขานึกถึงในตอนแรกก็โทรมา
เปรมภพ
“มึงอยู่ไหนวะไอ้ราม”
“กูเพิ่งออกจากคอนโดแฟนกู มึงอยู่ไหน”
“กูอยู่ห้อง กำลังจะไปหาพวกมึงที่เดิม”
“ไอ้เปรม”
“ว่า”
“เอาแจ็คเก็ตสีดำของมึงมาไห้กูยืมหน่อย”
“...”
“เงียบทำไมวะ อาเสื้อตัวนั้นของมึงมาให้กูยืมหน่อย”
“มันเปื้อนหว่ะ น้องกูกำลังเอาไปซัก มึงเอาตัวอื่นมั้ยหล่ะ”
“ไม่ ถ้าไม่ใช่ตัวนั้นมึงก็ไม่ต้องเอามา” เขากดวางสายของเปรมภพอย่างคิดไม่ตก มีหลายอย่างทำให้เขานึกเคลือบแครงใจ แต่เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน ทำให้เขาไว้ใจเปรมภพ ส่วนรตีเขารู้อดีตของเธอดี แต่ในเมื่อคบเขาแล้ว หากเธอกล้าสวมเขาให้เขาหล่ะก็ เขาจะทำให้เธอเจ็บกว่าเขาหลายสิบเท่า
พระรามมาถึงที่นัดหมายหลังเปรมภพ นึกโกรธตัวเองที่คิดระแวงเพื่อนตัวเอง
“กว่าจะถึงนะมึง ไอ้เปรมอยู่ไกลกว่ามาถึงก่อนอีก”
“กูขับมาเรื่อยๆ ไม่ได้รีบ”
“พระรามเรซเซอร์แต่วันนี้บอกขับมาเรื่อยๆ”
“ทำไม กูอยากขับช้าบ้างไม่ได้หรอ” เขาตอบกลับตะวันและนั่งลงข้างๆเปรมภพ
“กูอยู่ไม่ดึกนะ น้องกูอยู่ที่ห้อง”
“น้องมึงชื่ออะไรนะไอ้เปรม กูลืมชื่อไปแล้ว”
“มึงถามทำไมไอ้เต ไม่ต้องมาอยากรู้จักน้องกูเลย”
“กูก็ถามไว้ไง เทอมหน้าเข้ามหาลัยแล้วนี่”
“แล้วมึงรู้ได้ไง” เปรมภพเริ่มขมวดคิ้ว
“กูติดตามอินสตาแกรมน้องมึงอยู่ แต่กูจำชื่อเล่นน้องมึงไม่ได้”
“ห้ามจีบน้องกูเลยนะไอ้เต”
“ทำไม มึงหวงหรอ”
“หวงดิ น้องกูทั้งคน กูไม่ยอมให้มาเจอคนเลวๆแบบมึงหรอก” พรารามนั่งฟังเพื่อนทั้งสองพูดถึงเด็กคนนั้น ทั้งใบหน้าและกลิ่นหอมๆยังตราตรึงใจเขาอยู่ แต่ก็ไม่คิดจะยุ่งเพราะเธอเป็นน้องสาวของเพื่อน และพี่ชายเธอก็รักและหวงมาก
พรึ่บ
หญิงสาวสุดเซ็กซี่เดินมานั่งลงบนตักของพระรามด้วยความคุ้นเคย เป็นภาพที่เพื่อนในกลุ่มคุ้นชินและไม่เคยหักห้ามกัน
“มานานหรือยังคะ ทำไมกิ๊ฟเพิ่งเห็นพี่”
“เพิ่งมา”
“เดี๋ยวนี้ไม่แวะไปหากิ๊ฟเลยนะคะ”
“เร่งทำงานส่งอาจารย์ไม่ค่อยว่าง”
พระรามกับหญิงสาวผู้มาใหม่นั่งนัวเนียกันอย่างโจ่งแจ้ง ตะวันเองก็เช่นกัน ส่วนเปรมภพไม่ได้สนใจหญิงสาวอกโตข้างๆสักเท่าไรเพราะเขาคนใจคนที่บอกว่านอนรอเขาอยู่ต่างหาก
“มึงจะกลับแล้วหรอ” พระรามถามคนที่ลุกขึ้นยืน พร้อมเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกง
“อือ ห่วงคนที่ห้องหว่ะ เท่าไหร่ก็แชทมาบอกแล้วกันเดี๋ยวกูโอนให้”
พระรามมองเปรมภพเดินออกไปเหมือนทุกๆคืนที่มันมักจะกลับก่อนพวกเขา คืนนี้กลับก่อนเพราะห่วงน้องสาว แล้วคืนที่ผ่านมาหล่ะมันห่วงอะไร
“คิดอะไรของมึงวะ” ตะวันเอียงตัวมาถามพระราม
“กูว่าไอ้เปรมมันซ่อนใครไว้ เหมือนมันคบใครแล้วไม่อยากให้กูรู้” ตะวันแทบสะอึกในทันที เขาเคยบอกแล้วพระรามไม่ใช่คนโง่ มันแค่มีความเชื่อมั่นในตัวของเพื่อนเท่านั้น
“คิดมาก มันขี้เกียจเปิดตัวแล้วเลิกอ่ะดิ”
“อย่าให้กูรู้ว่ามึงรู้”
“โถ่ ไอ้เวร กูจะไปรู้อะไรเล่า” ตะวันรีบเอนตัวกลับแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเพื่อหนีแววตาสงสัยของพระราม
...
คลิ๊ก
“มาช้าจังคะเปรม” หญิงสาวในชุดนอนสายเดี่ยวสีแดงเพลิงตัดกับผิวขาวๆรีบเดินมาคล้องแขนเปรมภพเข้าห้อง
“ต่อไปนี้ผมจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว” สองเท้าเรียวชะงักกึกเมื่อเขาพูดออกไปแบบนั้น
“ทำไมคะ คุณจะบอกว่าคุณเบื่อรตีแล้วใช่มั้ย” หญิงสาวแสร้งทำหน้าเศร้าหวังใช้ความน่าเห็นใจรั้งเขาไว้
“ไอ้รามเป็นเพื่อนผม คุณก็รู้ว่าเรื่องของเรามันไม่ควรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ”
“คุณก็รู้ว่าพระรามไม่เคยเข้าใจ เหมือนที่คุณเข้าใจรตี” หยดน้ำตาร่วงเผาะบนแก้มเนียนทั้งสองข้างราวกับว่าเธอนั้นรู้สึกดีกับเขามากมาย
“ถ้างั้นคุณก็ต้องเลิกกับมัน”
“รตีเลิกกับพระรามไม่ได้หรอกค่ะเปรม พระรามขู่รตีถ้ารตีเลิกพระรามตามทำร้ายรตีแน่เลยค่ะ”
“งั้นก็เลิกยุ่งกับผม”
- ผู้เขียน
