หยุดละเลย
1341 คำ
“พี่เปรมหน้าไปโดนอะไรมาคะ” ปรางค์ฉัตรตกใจกับสภาพของพี่ชาย เขาบอกจะรีบกลับแต่ก็กลับมาจนเช้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยแผลแตกราวกับโดนรุมมา
“มีปัญหานิดหน่อย ไม่เจ็บหรอก” เขาตอบโดยไม่สบตาน้องสาวพร้อมกับเดินหนีเธอเข้าไปในห้องนอน ปรางค์ฉัตรเดินตามพี่ชายเข้ามาด้วยความเป็นห่วงจึงได้เห็นว่าเขานั่งร้องไห้อยู่ปลายเตียง
“ใครทำให้พี่ชายปรางค์ร้องไห้แบบนี้คะ” ปรางค์ฉัตรนั่งลงข้างๆพี่ชาย ยิ่งได้เห็นใบหน้าเขาใกล้ๆเธอยิ่งใจหาย คนที่ทำร้ายพี่ชายเธอใจร้ายจัง ทำไมถึงรุนแรงกันขนาดนี้
“ไม่มีใครทำพี่หรอกปรางค์ พี่ทำตัวเองทั้งนั้น”
“พี่เปรมทะเลาะกับใครมาคะ หรือเขามารุมทำร้ายพี่เปรม ไปแจ้งความมั้ยคะ” เมื่อเห็นคนเป็นพี่เจ็บเธอเองก็รู้สึกเจ็บไปด้วยจนร้องไห้เพราะคิดว่าพี่ชายคงจะเจ็บมาก
“ฮือออ พี่เปรมเจ็บมากมั้ย” ชายหนุ่มยกแขนขึ้นเพื่อกอดคอน้องสาว กลายเป็นเขาที่ต้องมาปลอบใจอีกฝ่าย
“พี่ไม่เจ็บหรอก ไม่ต้องร้อง”
“บอกปรางค์ได้มั้ยคะว่าใครทำพี่เปรมขนาดนี้”
“อย่ารู้เลย ปรางค์ไม่มีทางได้เจอมันหรอก”
พระรามตัดเพื่อนกับเขาไปแล้ว ปรางค์ฉัตรคงไม่มีโอกาสได้รู้จักกับพระราม เธอรู้อะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์
เปรมภพเกยคางลงบนศีรษะของน้องสาวอย่างเหนื่อยใจ เขามีเพื่อนรักอยู่แค่สองคนต่อไปนี้เขาคงไม่เหลือใครแล้ว
ปรางค์ฉัตรนอนกับพี่ชายอีกคืนก็ต้องกลับไปนอนที่บ้านเพราะต้องไปทำเรื่องจบในวันจันทร์ ซึ่งวันสุดท้ายของการสวมชุดนักเรียน
“อุ๊ยตาย ไปกัดกับหมาที่ไหนมาคะคุณเปรม” ทันทีที่เขากับน้องสาวย่างเท้าเข้ามาในบ้านที่เป็นของตัวเอง เมียใหม่ของพ่อก็เปิดวาจาปะทะทันที
“เสือก” เปรมภพหันไปว่าคนที่อายุห่างกับเขาแค่เจ็ดปีแต่ดันมีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยง
“นี่ ฉันเป็นเมียพ่อคุณนะคะคุณเปรม ให้เกียรติกันหน่อย”
“อยากมีเกียร์ติก็พากันออกไปจากที่นี่ บ้านหลังนี้เป็นของปรางค์ฉัตรตามกฎหมาย พวกที่มาอาศัยอยู่อย่าห้าวให้มาก” เปรมภพต่อว่าแม่เลี้ยงกลับด้วยความไม่สบอารมณ์ โชคดีที่ก่อนแม่จะตายรู้ว่าพ่อมีเมียน้อยเลยทำพินัยกรรมยกสมบัติให้เขากับปรางค์ฉัตรทั้งหมด แต่พ่อเขาไม่ยอมไปไหนแถมยังพาครอบครัวใหม่มาอยู่ในบ้านเมียเก่าอีก และยังคอยสูบเงินมรดกของปรางค์ฉัตรอยู่เรื่อยๆ
“พรุ่งนี้ไปรับวุฒิก็จบเลยใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นเก็บของๆเธอให้หมดเลยปรางค์ ไม่ต้องทนแม่งมันแล้ว บ้านก็ให้พ่ออยู่ไปจนกว่าเขาจะตาย”
“ให้ปรางค์ไปอยู่กับพี่เปรมหรอคะ” น้องสาวเผยรอยยิ้มด้วยความดีใจที่จะไม่ต้องทนอยู่กับแม่เลี้ยงและลูกสาวของเธอที่ชอบมารังควาญจนเธอไม่เป็นอันทำอะไร
“เธอโตแล้วปรางค์ฉัตร อยู่กับพี่ไม่ได้หรอก”
“อยู่ไหนก็ได้ค่ะ แค่ไม่ใช่ที่นี่” หญิงสาวรีบเก็บข้าวของๆตัวเองอย่างเร่งรีบ เปรมภพมองน้องสาวแล้วรู้สึกสงสารที่ผ่านมาเขาละเลยเธอเกินไป ปรางค์ฉัตรไม่เคยบอกเขาเลยว่าอยู่ที่นี่แล้วต้องเจอกับอะไรบ้าง เขาที่เพิ่งกลับเข้ามาได้ไม่กี่นาทีก็เจอภาวิณีหาเรื่องเข้าให้แล้ว
...
ตะวันตามมาอยู่เฝ้าพระรามที่ห้องของเขา ทั้งที่พระรามไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะทำอะไรสิ้นคิด
“มึงกลับไปได้แล้วไป มาเฝ้ากูทำเหี้ยอะไร”
“กูกลัวมึงคิดสั้น”
“ปัญญาอ่อน คนที่มันหักหลังกูโน่นที่ต้องคิดสั้น ไม่ใช่กู” พระรามที่ยืนพิงราวระเบียงสูบบุหรี่หันมาว่าให้ตะวัน
“อย่าถึงกับตัดเพื่อนกันได้มั้ยวะ เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งมากมาย อย่าให้ผู้หญิงคนเดียวมาทำพังสิวะ”
“พูดได้สิมึงไม่โดนเอง มึงไม่เข้าใจหรอก”
“จริงอยู่ที่กูไม่เข้าใจ แต่กูพูดในฐานะคนกลางไง กูรักมึงแล้วกูก็รักมันด้วย” ตะวันพยายามประสานรอยร้าว แม้ไม่เหมือนเดิมแต่ก็ขอให้ได้แก้วใบเดิมกลับมา
“มึงจะยังไงกับมันก็เรื่องของมึง” พระรามหันหน้าหนีเพื่อนที่ยืนเฝ้าเขาด้วยสีหน้าลำบากใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทะเลาะกันและมันก็ดันเป็นเรื่องร้ายแรงที่เพื่อนกันห้ามทำมันโดยเด็ดขาด
...
เปรมภพหายไปจากพวกเขาเกือบอาทิตย์ทั้งที่ตะวันโทรตามทุกวัน และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่พระรามต้องมานั่งฟังตะวันคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอีกคน
“เออๆ จัดการเรื่องน้องสาวเสร็จมึงก็มาแล้วกัน”
“มันไม่ว่าอะไรหรอก มึงมาเหอะ” ตะวันเหลือบมองคนที่เปรมภพพูดถึง พระรามแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่ตะวันพูดกับอีกคน เขาไม่ว่าอะไรถ้าตะวันจะยังเหมือนเดิมกับเปรมภพ เพราะยังไงคนที่โดนหักหลังคือเขาคนเดียว
“มันยุ่งเรื่องห้องของน้องสาวมันอยู่”
“น้องมันอยู่ที่ไหน” ตะวันชะงักมองหน้าพระรามอย่างไม่ไว้ใจ
“มึงอย่าไอ้ราม น้องมันกับรตีไม่เหมือนกันนะเว้ย”
“ทำไม มันเอาเมียกู กูก็เอาน้องมันเป็นไง” แม้คำพูดของพระรามดูไม่จริงจังแต่เพื่อนที่คบกันมานานอย่างตะวันรู้ดี ว่าถ้ามีโอกาสเขาทำแน่
“กูขอนะไอ้ราม สักวันถ้ามึงหายโกรธมัน มึงนั่นแหละจะรู้สึกผิด”
“ทำไมกูต้องรู้สึกผิด กูแค่เอาคืน”
“แต่น้องสาวมันไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะเว้ย”
“เกี่ยวสิ ก็มันรักน้องมันไง กูคบกับรตีกูก็รักรตีเหมือนกัน” ตะวันถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เขากลายเป็นตัวกลางของทุกๆเรื่องแบบนี้ประสาทจะเสียเข้าสักวัน
“เอาเด็กมั้ย”
“เอาดิ คืนนี้กูเอาสอง”
“บ๊ะ ไหวหรอมึง”
“ทำไมจะไม่ไหว จ่ายเงินแล้วก็นอนอย่างเดียวดิวะ” ตะวันยกนิ้วโป้งให้เพื่อนอย่างชอบใจ ก่อนจะหันไปเรียกเด็กที่ร้าน
“น้องครับ เรียกเด็กมาโต๊ะพี่สี่คน” พระรามวางบัตรเครดิตสีดำลงตรงหน้าของตะวัน
“กูเลี้ยง มึงจะเรียกมาอีกห้าคนก็เรื่องของมึง แต่มึงต้องเอาให้หมดนะ” ตะวันยิ้มเผล่ก่อนจะหยิบบัตรในนั้นยื่นให้กับพนักงาน
“ที่นี่มีถุงยางอนามัยไซส์ใหญ่พิเศษมั้ยน้อง”
“มีครับพี่ รับกี่กล่องดีครับ”
“เอามาสี่กล่อง” พนักงานรับบัตรเครดิตในมือของตะวันไปเพียงชั่วครู่ หญิงสาวหน้าตาสะสวยทั้งสี่คนก็เดินมาที่โต๊ะของพวกเขาและแบ่งไปนั่งประกบพวกเขารอบด้าน แต่พระรามไม่ได้ดูตื่นเต้นกับผู้หญิงพวกนี้ ออกจะเบื่อๆด้วยซ้ำ
...
ปรางค์ฉัตรจัดดอกกุหลาบสีแดงลงในแจกันด้วยรอยยิ้ม พี่ชายเธอซื้อห้องนี้ให้เธอโดยเฉพาะ อีกสองเดือนกว่าๆเธอก็จะเข้าเรียนมหาลัยแล้ว เธอกำลังจะโตขึ้นอีกหนึ่งขั้นแล้ว ในขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆพี่ชายของเธอก็โทรเข้ามา
“ว่าไงคะพี่เปรม”
“กินข้าวหรือยัง พี่จะขึ้นไปกินด้วย”
“ยังเลยค่ะ ปรางค์เตรียมจานรอเลยนะคะ”
“เปิดประตูให้พี่ก่อน” ปรางค์ฉัตรรีบเดินไปที่ประตูทันที และเมื่อเปิดออกก็พบว่าพี่ชายของเธอยินอยู่หน้าห้องแล้ว
- ผู้เขียน
