น้องสาว
405 คำ
ตะวันพูดราวกับว่าเรื่องที่เขารู้มาไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายทั้งที่จริงๆแล้วหากพระรามรู้เรื่องนี้ ความเป็นเพื่อนของพวกเขาคงสั่นคลอน เปรมภพเผลอทำเรื่องที่ผิดอย่างมหันต์กับเพื่อนรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเกือบครึ่งชีวิต
“มึงรู้นานยัง”
“ไม่กี่วันนี้เอง ว่าแต่มึงอ่ะ ตีท้ายครัวมันมานานหรือยัง” ตะวันถามคนที่กำลังขับรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เปรมภพไม่ได้ตอบคำถามเขา แถมยังเงียบตลอดทางจนกระทั่งถึงมหาลัย เปรมภพเริ่มรู้สึกผิดกับพระราม เขาคิดไว้แล้วว่าคงต้องหยุดความสัมพันธุ์ลับๆนั่นให้เร็วที่สุด แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้เสียก่อน คนมีชนักติดหลังเริ่มมองหน้าเพื่อนไม่ติด
“มึงจะรีบไปไหนวะ” พระรามเรียกถามเปรมภพที่เรียนเสร็จก็ลุกพรวดออกมาเลย
“น้องสาวกูโทรให้ไปรับที่โรงเรียนหว่ะ ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนแล้ว”
“น้องสาว?”
“นี่มึงลืมใช่มั้ยว่าไอ้เปรมมีน้องสาวอ่ะ” พระรามขมวดคิ้วพยายามนึกถึงน้องสาวของเพื่อน เขาเคยเห็นเด็กคนนั้นมาหลายปีแล้ว ตอนนั้นเธออยู่ ป.5หรือ ป.6นี่แหละ ตั้งแต่เข้ามหาลัยพวกเขาก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านกันอีกเลย
“เออ ลืม”
“กูไปละ มึงต้องอยู่รอรตีใช่มั้ย”
“กูจะไปแดกเหล้ากับไอ้เตก่อน แล้วค่อยมารับ”
“ที่เดิมใช่มั้ย เดี๋ยวกลับจากไปหาน้องกูเดี๋ยวกูแวะไป”
“อืม”
รถยนต์คันหรูจอดหน้าโรงเรียนเอกชนที่ค่าเทอมๆนึงสามารถซื้อรถยนต์ได้หนึ่งคัน พวกเขาก็จบกันจากที่นี่แหละ และก็เป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่ลากยาวมาเกือบสิบปี
“พี่เปรม!!” หญิงสาววัยสิบแปดเรียกพี่ชายเสียงดังลั่น เธอวิ่งมาพร้อมกับอ้ากางแขนก่อนจะสวมกอดเปรมภพจนเขาเกือบล้มหงายหลังลงไป
“ยัยปรางค์ อายเขา” หญิงสาวมัดผมรวบหางม้าอย่างเรียบร้อยผิดกับบใบหน้าจิ้มลิ้มทะเล้นส่งยิ้มหวานให้พี่ชาย หากเป็นเมื่อก่อนเธอกะโดดหอมแก้มเขาไปแล้ว แต่พี่ชายเธอเขาโตเป็นหนุ่มแล้ว เขาไม่ยอมให้เธอหอมนี่สิ
- ผู้เขียน
