เพื่อนรัก
469 คำ
หลังจากส่งแฟนสาวที่มหาลัยเรียบร้อยพระรามก็ก็ขับรถไปที่คอนโดของตะวันเพื่อนในกลุ่มของเขาเพราะอยู่ใกล้มหาลัยที่สุดเพื่อรอให้ถึงเวลาเรียนตอน11โมง
“ไอ้เปรม” เขาเอ่ยทักเพื่อนอีกคนที่คงจะมาซ่องสุมที่ห้องของตะวันเหมือนกัน
“อ..ไอ้ราม มึงไปไหนมาวะ” เปรมภพถามเพื่อนทั้งที่เขารู้ดีอยู่แล้วว่าพระรามไปไหนมา
“ไปส่งแฟนกูมาอ่ะดิ เมื่อคืนมีคนเอาตะปูไปวางที่ล้อรถแกล้งรตี” ทั้งสองเดินไปยังห้องของตะวันพร้อมกัน โดยที่เปรมภพพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
“เมื่อสักพักกูเห็นรถมึงที่คอนโดของรตี มึงมีเด็กอยู่ที่นั่นหรอ”
“อ๋อ เออๆ กูไปหาเด็กกูที่นั่น”
“ใครวะ กูเคยเห็นมั้ย”
“มึงไม่เคยเห็นหรอก อย่าไปสนใจเลยกูแค่เอาเล่นๆ เดี๋ยวก็เลิกแล้ว” ทั้งสองเดินเข้าห้องของเพื่อนรักอีกคนพร้อมกัน เขาเดินเข้าออกให้กันและกันได้ตลอดเวลาเพราะรักและไว้ใจเพื่อนเต็มร้อย พวกเขาเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยมัธยม กิน เที่ยวด้วยกัน มากว่าสิบปีแล้ว
แอดดด
“ว๊ายยยย” หญิงสาวที่ร่อนเอวอยู่บนตัวของตะวันตกใจร้องขึ้นเสียงดังเมื่อจู่ๆก็มีคนเปิดประตูเข้ามาในตอนที่เธอไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้นบนร่างกาย
“เวรเอ้ย พวกมึงไม่เคาะประตูก่อนวะ” เจ้าของห้องรีบคว้าผ้าเช็ดตัวที่หล่นอยู่บนพื้นใกล้ๆให้หญิงสาวใช้ห่อคลุมตัว เธอรีบวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องนอนทันที
“ใครวะ เด็กมึงหรอ” เปรมภพเป็นคนถามขึ้น
“หึ เจอที่ผับเมื่อคืน อึดดีชิบหาย” ตะวันตอบเพื่อนพร้อมกับดึงกางเกงที่เขาปลดมันลงเพียงนิดขึ้นหลังจากที่ถอดถุงยางโต้งๆต่อหน้าเพื่อน พวกเขาชินกันแล้ว
รอจนใกล้ได้เวลาเรียนพวกเขาก็ไปมหาลัยพร้อมกัน ตะวันไปรถของเปรมภพเพราะง่วงนอน ส่วนพระรามต้องรอรับแฟนสาวกลับ
“แหวนใครวะ คุ้นๆ” ตะวันหยิบแหวนที่วางอยู่หน้ารถของเปรมภพขึ้นมาดูอย่างพินิจ เหมือนเขาเห็นแฟนสาวของพระรามโพสอวดในอินสตาแกรมสองวันก่อน เปรมภพรีบแย่งมันมาใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองทันที
“ข..ของเด็กกู”
“หวงซะด้วยไอ้เวร”
“เดี๋ยวหาไม่เจอกูโดนบ่นอีก รำคาญ”
“เมื่อคืนมึงรีบกลับเพราะติดเด็กสินะ”
“ไม่ได้ติด กูแค่เอาเล่นๆ เบื่อก็เลิก”
“อือ เลิกเร็วหน่อยก็ดี มึงก็รู้ไอ้รามไม่ใช่คนโง่”
- ผู้เขียน
