“ฮือออๆๆ” ปรางฉัตรดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า ห้องนี้เป็นกระจกทั้งสี่ด้านมองไปทางไหนก็เห็นแต่เขา เธอร้องไห้ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่นานเท่าไรไม่รู้แต่เพราะความอ่อนแรงทำให้เธอผล็อยหลับไปในที่สุด
คนที่สวมเพียงกางเกงเหลือบมองเธอเพียงนิด เขาแค่รอเห็นความเจ็บปวดของเปรมภพแล้วก็จะไป แต่ระหว่างที่รอเวลามือไม่รักดีดันเปิดผ้าห่มที่คลุมใบหน้าเธออยู่ออก ใบหน้าขาวเนียนทำให้เขาเผลอมองไม่วางตา
ปึง
“ไอ้ราม!” สายตาของเขาหันไปมองผู้มาใหม่พร้อมกับยกยิ้ม
“พี่เปรม ฮือออ” ปรางค์ฉัตรสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงดัง เธอกอดผ้าห่มไว้แน่นร้องไห้โฮเมื่อเห็นหน้าพี่ชาย
“ไม่คิดว่ามึงจะมาเร็ว” พระรามลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะหยิบเสื้อที่พาดอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาสวม
“มึงทำเหี้ยอะไรไอ้ราม”
“มึงคิดว่าไงหล่ะ”
“มึงอยากเอาคืนกูก็มาทำที่กู น้องกูไม่รู้เรื่องเหี้ยอะไรด้วยเลย” เปรมภพตะโกนลั่นทั้งน้ำตา เห็นสภาพของน้องสาวแล้ว
