แต่ความอยากเอาคืนเพื่อนเลวมันมีมากกว่าจึงทำให้เคราะห์กรรมมาตกอยู่ที่ปรางค์ฉัตร คนที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
“เธอต้องโทษตัวเองนะ ที่ดันเกิดมาเป็นของรักของมัน” พระรามพูดพร้อมกับแววตาที่แข็งกร้าวขึ้นมา มือสองข้างแยกขาของเธอให้อ้าออกกว้าง ถึงแม้ดอกไม้ตรงหน้าจะสวยจนน่าทะนุถนอมแต่เขาก็ไม่อยากเสียเวลาเชยชมมัน สองนิ้วแตะที่ลิ้นของตัวเองเพื่อใช้น้ำลายแทนน้ำหล่อลื่น ปรางค์ฉัตรกัดริมฝีปากแน่นยามเขาใช้นิ้วที่ชุ่มน้ำลายนั้นของเขาถูไถที่ปากทางร่องรักของเธอ
“ฉันช่วยเธอได้เท่านี้แหละ ที่เหลือก็อดทนเอาเองแล้วกัน”
มือข้างหนึ่งจับล็อคมือทั้งสองของหญิงสาวไว้เหนือศีรษะเมื่อรู้สึกว่ามันเกะกะน่ารำคาญ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งประคองแก่นกายที่แม้แต่มือของตัวเองก็ยังกำมันได้ไม่รอบพยายามสอดใส่เข้าไปในร่องรักคับแคบของเธอ
“อื้อออ กรี๊ดดด เจ็บ” ความกระสันอยากก่อนหน้าหายไปหมดแทบไม่เหลือ เมื่อคนที่อยู่กลางหว่างขาของเธอพ
