“ทำไมมองเรากันแปลกๆอ่ะ”
“ปะ..เปล่า แค่ตกใจที่คะนิ้งพูดเสียงแปลกๆอ่ะ”
“เราเครียดเรื่องแม่อ่ะ โทษทีนะ”
“แม่ยังไม่หายอีกหรอคะนิ้ง”
“ดีขึ้นแล้วแหละ แค่ยังอ่อนเพลีย เข้าห้องกันได้แล้ว เดี๋ยวได้นั่งหน้าอีก” ทุกคนเดินไปเลือกที่นั่งตามปกติ คนที่ผิดปกติก็คือปรางค์ฉัตร เธอไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ชายที่ยังยืนขวางทางเดินอยู่ทั้งที่เพื่อนๆเดินผ่านเขาไปหมดแล้ว ภาพของพระรามก็วนขึ้นหลอกหลอนเธอขึ้นมาเสียดื้อๆ
“ปรางค์ มานั่งสิ”
“คะนิ้ง...”
“เป็นไรอ่ะ กลัวหรอ” แนนนี่สังเกตได้ว่าปรางค์ฉัตรเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่างจึงเดินกลับมาหาและโอบเอวเธอให้มานั่งลงที่เก้าอี้
“ขอบใจนะ”
“จ่ะ” แนนนี่เพียงแค่ส่งยิ้มกลับให้เธอเท่านั้น ก่อนหน้าที่ปรางค์ฉัตรจะหยุดเรียนไม่เคยมีท่าทางพวกนี้เลย ต้องมีอะไรแน่ๆ
...
การได้ออกมาเจอเพื่อนๆทำให้ความกลัวของเธอดีขึ้น แม้จะมีบ้างที่ร่างกายผวาสะดุ้งยามที่มีผู้ชายเข้าใกล้
“โอ๊ยยย”
“ปร
