หญิงสาวแทบจะปล่อยโฮกลางห้องเรียนเมื่อเห็นคลิปที่พระรามส่งมา ปรางค์ฉัตรเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอเมื่อกลัวคนอื่นจะมองเห็นมัน
“เลิกเรียนไปกินชาบูกันมั้ย ตั้งแต่ที่ผับวันนั้นยังไม่ได้รวมตัวกันอีกเลย”
“เราไปไม่ได้นะ รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“อ้าว/อ้าว”
“เป็นอะไรหรอ” เป็นคะนิ้งที่ถามเธอเพราะความสงสัย
“เราเวียนหัวนิดๆหน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก”
“พักนี้เธอไม่สบายบ่อยนะปรางค์ หาหมอบ้างมั้ยเนี่ย”
“ไม่มีอะไรหรอก นอนพักก็หาย”
...
กริ๊ง ๆ ๆ
“ไอ้เหี้ยเต”
“เออ กูเอง มึงคิดว่าใคร”
“เปล่า แค่ไม่คิดว่าคนอย่างมึงจะมีมารยาท” พระรามตอบพร้อมกับก้มหน้าทำอะไรในมือถืออย่างรุกรี้รุกรน จนตะวันสังเกตว่าพระรามมีท่าทางแปลกๆจึงหรี่ตามองอย่างจับผิด
“กูว่ามึงแปลก”
“แปลกเหี้ยอะไร มึงกลับไปเลยไป”
“มึงนัดใครมาที่ไม่อยากให้กูรู้ปะ”
กริ๊ง
ตะวันหรี่ตามองพระรามอีกครั้งที่เขาจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“มึงจะเป็นคนไปเปิดหรือจะให้กู
