วันต่อมา...
ปรางค์ฉัตรกดกริ่งที่หน้าห้องของพี่ชายและยืนรอเขาเปิดประตูสักพักใหญ่แล้ว หลังจากที่โทรหาเขาถึงสามสายแต่ไม่มีทีท่าว่าเขาจะรับสักที
“เธอนี่เอง” รตีกอดอกมองคนที่แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเรียบร้อยหัวจรดเท้า
“ปรางค์โทรหาพี่เปรมแล้วเขาไม่รับค่ะ”
“เปรมยังไม่ตื่น มีอะไร”
“ฝากบอกพี่เปรมด้วยนะคะว่าวันนี้ปรางค์ขับรถไปเอง”
“อืม ความจริงเธอก็โตแล้ว เปรมน่าจะปล่อยเธอทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง”
“ค..ค่ะ ขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวสิ” ปรางค์ฉัตรเดินออกมาจนเกือบถึงลิฟท์คนที่สวมเพียงชุดคลุมก็เรียกเธอและเดินตามออกมา
“พี่มีอะไรหรอคะ”
“พระรามหน่ะ”
“...”
“เธอจะยอมเป็นของฟรีให้เขาเอาเล่นๆหรอ” หัวใจของปรางค์ฉัตรกระตุกวูบกับคำพูดของคนรักของพี่ชาย
“ที่เขามาเอาเพราะว่าเธอง่ายไง เขาไม่เคยรักใครนอกจากพี่”
“ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ปรางค์ฉัตรไม่ได้เห็นว่าสีหน้าของรตีเป็นอย่างไรเพราะเธอเอาแต่ก้มหน้า รตีหันกลับเข้าห้องเม
