CHAPTER 18
ผมเดินมาหาวิตตาที่นั่งที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนระหว่างเชื่อมทางเดินแบบช้าๆ เธออาจไม่ทันรู้สึกตัวเสียอีกในตอนที่ผมเดินเข้าไปหาจนกระทั่งผมนั่งลงข้างๆ เธอ
“ทำไมมาช้าหรือว่าโดนทำอะไรมา?”
“เปล่า”
สายตาสีดำคู่นั้นจ้องมองผมแบบไม่น่าเชื่อเธอสำรวจทั้งมือไม้ใบหน้าของผมทั้งซ้ายและขวาเพื่อความแน่ใจ คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันนิดๆ เหมือนกำลังโกรธ
“แน่ใจนะว่าไม่ได้โดนนายนั้นทำร้าย?”
วิตตาถามย้ำอีกครั้งซึ่งมาพร้อมกับสายตากังวลใจไม่รู้สิมันทำให้ผมรู้สึกดีชะมัด รู้สึกว่าไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มานานพอสมควรไม่ได้แม้แต่คนในครอบครัวที่น่าจะมีให้ผมมากกว่าคนอื่นๆ แต่ก็ไม่ใช่ ไม่รู้ว่าผมน้อยใจหรือเปล่าสำหรับเรื่องแบบนี้ทว่าพอเห็นคนอื่นๆ ได้รับความดูแลเอาใจใสจากครอบครัวก็รู้ได้เลยทันทีคืออยากได้รับบ้าง
มันคงเป็นไปได้ยาก...
“แน่ใจดิก็เห็นอยู่ว่าไม่ได้เป็นอะไรเลยแค่ช้าเพื่อเอาจานไปเก็บเท่านั้น” ผมตอบจ
