รัวรักเสือร้าย

CHAPTER 1 กิ้ง! เสียงเหรียญกระทบกับรูปปั้นหินอ่อนสีขาวผ่องซึ่งทุกคนที่ผ่านไปมาละแวกนี้จะรับรู้ดีว่าท่านขึ้นชื่อเรื่องความศักดิ์สิทธิ์มากเพียงไหนจึงเรียกตามๆ กันว่า ‘ชายน้อยแห่งความรัก’ ทุกอย่างก็เหมือนกับรูปปั้นที่เป็นสัญลักษณ์เกี่ยวกับความรักนั่นแหละ “สาธุขอให้สมปรารถนาในความรักเจ้าค่ะ” การหลังหันให้รูปปั้นพร้อมกับโยนเหรียญแม่นราวกับจับวางอีกทั้งยังคำอธิฐานด้วยใจจริงถึงจะไม่เอ่ยออกมาก็เถอะ ชายคนนั้นเธอกำลังรวบรวมความกล้าเพื่อสารภาพรักกับเขา ชายที่ดูอบอุ่นทุกครั้งที่พบเจอ เขาชอบช่วยเหลือห่วงใยตัวเองในทุกๆ ครั้งนั้นทำให้ความปลื้มเลยไปถึงการแอบชอบมานานนับเดือนเป็นจริงเสียที “ชายที่เป็นรักบริสุทธิ์ รักที่มั่นคงยิ่งกว่าในนิยาย รักที่สามารถทำทุกอย่างให้เขาได้โดยไม่มีข้อแม้ ขอให้วิตตาได้สมหวังด้วยเถอะนะเจ้าค่ะ” การไปอธิฐานกับชายน้อยแห่งความรักหน้าคอนโดของตัวเองทำให้ฉันมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวสำหรับวันพรุ่งนี้ที่จะไปสารภาพรัก ทุกคนที่มาขอกับท่านชายน้อยแห่งความรักมักจะสมหวังทุกอย่างโดยเฉพาะเรื่องความรัก การรีวิวของทุกๆ คนในละแวกนี้ล้วนเป็นที่ยืนยันทุกคนที่ไปขอนั่นล้วนสมหวัง เช่น คู่พี่นิดกับลุงชัยที่แอบรักกันมานานเป็นสิบปี คู่ป้าพรแม่บ้านคอนโดกับลุงสมหมายเจ้าของร้านขายข้าวมันไก่ อีกคู่หนึ่งที่พึ่งแต่งงานกันเมื่อสามวันที่ผ่านมาคือ ยัยอ้อยกับฝรั่งผมขาวคนนั้น ทุกๆ คนทั้งพี่นิด ป้าพร ยัยอ้อยก็ขอจากท่านชายน้อยแห่งความรักทั้งนั้น ยังไงวิตตาต้องสมหวังบ้างใช่ไหมท่านชายน้อยแห่งความรัก! ฉันอาศัยที่นี้ซึ่งเป็นแค่คอนโดเก่าๆ สามชั้นที่บอกได้ว่ามันไม่ได้หรูหราอะไรมากเป็นสิ่งที่พอเช่าได้ในเมืองหลวงแห่งนี้ถึงแม้จะมีพวกเพื่อนห้องเป็นคุณป้าน้าอาที่บอกได้ว่าโคตรปากหอยปากปูก็ตามที “อ้าววิตตาไปไหนมาล่ะ?” นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ “เอ่อ...วิตตาไปซื้อมาม่ามาค่ะป้า” มือเล็กชูถุงมาม่าให้คนที่อยู่ไม่ห่างได้ดูเพราะเดี๋ยวจะหาว่าเธอโกหก ไม่อยากให้เป็นเรื่องที่ไม่ดีไม่อยากเป็นข่าวดังซุบซิบยิ่งกว่าดาราในคอนโดแห่งนี้ “ไอ้เราก็นึกว่าไปหาผัวมา อายุอานามก็มากรีบหาผัวเลี้ยงได้แล้ว” อายุยี่สิบสี่เนี้ยนะมาก! คนสมัยนี้ดูกันที่อะไรทำไมถึงอยากให้ลูกหลานหรือแม้แต่กระทั่งคนที่ตัวเองไม่ค่อยรู้จักให้มีสามีกันก็ไม่รู้ การใช้ชีวิตยังไม่ได้ใช้แบบเต็มทีเลยด้วยซ้ำไปอีกอย่างที่สำคัญโลกใบนี้ยังกว้างขวางอีกมากมายมีอะไรให้น่าค้นหาอีกเยอะแยะ แค่มีแฟนก็พอมั้งไม่ต้องถึงกับมีผัว...ขั้นนั้นคงต้องศึกษาดูใจกันไปอีกนานแสนนาน “วิตตาของตัวขึ้นห้องก่อนนะคะพอดีรีบ” “ก็เป็นแบบนี้ใครมันจะเอาทำเมีย” เสียงพูดดังขึ้นถึงแม้ว่าจะเดินมาไกลแล้วก็ตามแต่ การเข้าอยู่ในห้องของตัวเองเป็นสิ่งที่ปรารถนามากที่สุดแล้ว การอยู่กับความสงบความเงียบไม่ต้องได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้นปล่อยให้ความสงบได้เข้ามาทักทายตัวเอง “น่าเบื่อ” ฉันนอนราบกับเตียงนุ่มสายตาก็มองไปยังผนังห้องสีขาวแบบนั้น ความจริงแล้วฉันอายุยี่สิบสี่มีงานทำประจำเป็นเจ้าหน้าที่ประจำออฟฟิศแห่งหนึ่งตั้งแต่เรียนจบ มันก็ไม่ได้ตรงกับสายที่ได้เรียนมาหรอกนะแต่ปัจจุบันการดิ้นรนหางานมันช่างยากเย็นเหลือเกินงานไหนทำได้หรือผ่านเข้ามาก็ควรทำไปก่อน ฉันคิดแบบนั้น “ควรคิดถึงวันพรุ่งนี้มากกว่า” ว่าแล้วมันก็มาถึงอย่างรวดเร็วสำหรับวันนี้เมื่อตอนนี้ฉันกำลังขึ้นบันใดตรงขึ้นมาออฟฟิศสถานที่ทำงานของตัวเองจากที่มีความมั่นใจความอวดดีเมื่อวานมันก็เริ่มหายถอยหนีหมดกลายเป็นความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ซะงั้น “มาเช้าเลยนะวิตตา” เตวิช.... คนนี้แหละทุกคน ผู้ชายที่ฉันกำลังจะสารภาพความรู้สึกให้เขาได้รับฟัง คนที่มีความเป็นสุภาพบุรุษอบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์แรกแย้มทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการเขามีหมด “เอ่อ.... สวัสดีเต” “น้ำเต้าหู้เตเอามาฝาก” เห็นไหม เตวิชของวิตตาเป็นคนดีแค่ไหน “ขอบใจนะ” ว่าแล้วมือเล็กก็รับของฝากมาไว้ในมือพร้อมกับมองซ้ายขวาเพื่อดูผู้คนที่อยู่บริเวณนี้ที่ไม่มีใครแล้ว “คือ...วิตตามีเรื่องเอ่อ...จะพูดกับเตอ่ะ” “ว่ามาสิ” รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่แฝงด้วยความอบอุ่นส่งมาให้เธอ “คือ...วิตตาชะ ชอบเตนะ” คำพวกนั้นออกไปแล้วพร้อมกับการถอนหายใจของฉันเอง การกลั้นหายใจพูดมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเพราะกว่าที่ฉันจะพูดออกไปมันยากเหลือแสน “…” “เราลองมาคบกันดูไหม?” รอยยิ้มพูดขึ้นอีกครั้ง “ได้สิครับ” พระเจ้า! มันง่ายอะไรปานนั้นกับการสารภาพรักครั้งแรก คำตอบของเตวิชนั้นแทบเอาร่างของฉันล่องลอยไปกับสายลมยามเช้ามันช่างเป็นวันที่แสนวิเศษเหลือเกิน “จะ จริงนะ” “จะสิเป็นแฟนกันแล้วนะครับวิตตา” มือใหญ่เข้ามาลูบศีรษะฉันเบาๆ “ตอนเที่ยงเตมารับทานข้าวด้วยนะครับ” การทำงานในช่วงเช้านั้นมันเดินมาอย่างรวดเร็วเหลือเกินวันนี้โลกของฉันเปล่งประกายสีชมพูไปหมด รอยยิ้มที่เพื่อนในที่ทำงานต่างแซวอย่างไม่ขาดสายจนฉันแทบละลาย ฉันและเตวิชแยกย้ายกันทำคนละแผนกแต่ฉันก็ยังเห็นเขาอยู่ผ่านกระจกใสไกลๆ “ยิ้มไม่หุบเลยนะวิตตา”