CHAPTER 17
และแล้วก็มีบุคคลที่สามมานั่งตรงข้ามหน้าฉันในช่วงทานข้าวจนได้อีกทั้งยังพูดจาทำความรู้จักกับพี่อ้อยเป็นน้ำไหลไฟดับฉันจะไม่ว่าอะไรเลยนะถ้ายูไม่บอกกับพี่อ้อยว่าสนิทกับฉันมาก คิดว่าพี่อ้อยเขาจะคิดว่าอย่างไรโดยการกระทำของยูนั้นเรียกรอยยิ้มความสงสัยของพี่อ้อยได้มากพอสมควร ทุกครั้งที่สงสัยพี่เขาก็จะมองมาที่ฉัน
พี่อ้อยต้องคิดว่าฉันกับยูเป็นอะไรกันแน่ๆ
ความอยากอาหารลดเกือบครึ่งฉันได้แต่เขี่ยข้าวในจานไปมาเพื่อรอเวลาที่จะลุกออกจากโต๊ะไปทำงานต่อทว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลยเวลาพักเที่ยงกับดูเชื่องช้าเป็นประวัติศาสตร์ทุกวินาทีทุกนาทีมันเดินช้ายิ่งกว่าเต่าแล้วถามว่าฉันต้องทนอีกเท่าไหร่กัน
“อิ่มแล้วเหรอเราวิตตา”
ฉันจัดการรวบช้อนทันทีจะบอกเลยว่าตั้งใจอยู่นานแล้วเสียมารยาทบ้างก็ไม่เห็นเป็นอะไรยังไงมันก็คงไม่น่าเกลียดเกินไปหรอก
“อ๋อ ค่ะพี่อ้อย”
“งั้นเรากลับกันเลยไหมจ๊ะ?”
เรียกว่าสวรรค์มาโปรดเลย
