CHAPTER 14
การหันกลับโดยใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีของฉันนั้นมันไม่ได้มีความรีบเร่งผสมอยู่แต่ทว่ามันมีความตกใจมากที่สุดต่างหาก
“ห้องของนาย” คำพูดราบเรียบที่ฉันสะกดเอานั้นไม่รู้ว่าคู่สนทนาจะมองออกหรือเปล่าแต่ก็เอาเถอะนาทีนี้ไม่สนแล้วว่ามันคืออะไร การหันกลับไปใช้ลูกกุญแจเสียบแล้วเปิดห้องควรเป็นสิ่งที่สำคัญแล้วฉันก็ทำมัน “ลองเข้าไปดูสิว่าห้องดีหรือเปล่า?”
วิตตาเบี่ยงตัวหลบไปกับประตูห้องเพื่อเลี่ยงช่องว่างให้ผมเข้าไปดูสภาพห้องที่จะมาเช่าอยู่ มันก็พออยู่ได้และสมกับราคาอยู่แล้วแหละอย่างผมนั้นไม่ได้คิดอะไรมากหรอกเพราะมันไม่สำคัญ
“ก็ดูดีในระดับหนึ่ง”
“หมายความว่าไง?” ระดับของยูมันเป็นยังไงฉันไม่เข้าใจและก็ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงสิ่งใดด้วยมีเพียงความคิดหนึ่งที่มันโลดแล่นเข้ามาในสมอง “ที่อื่นมีสวยๆ กว่านี้เยอะนะถ้านายไม่ชอบฉันแนะนำคอนโดด้านในเลยรับรองสะดวกสบายหรูหรามาก”
“จ่ายไม่ไหว”
“แสดงว่านายไปดู
