CHAPTER 13
การโดนจี้ด้วยคำพูดมาพร้อมกับสายตาหรี่ลงราวกับว่ายูกำลังเน้นย้ำบางอย่างที่เขาอยากได้ยินและสงสัยจากปากฉัน เหตุการณ์นี้เหมือนกับว่าฉันเป็นผู้ต้องหาคดีร้ายแรงก็ไม่ปานแล้วไอ้ประโยคเมื่อกี้นั้นยังไงมันก็ไม่ใช่ประโยคที่ยูจะใช้พูดเล่นๆ
ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นบอกว่าเขาจริงจัง...
จริงจังมากจนสามารถสัมผัสได้จากรังสีที่เหมือนจะแผ่ออกมาอยู่รอบตัวของเขา ไม่มีทางหน่า.... ทีนี้ความกังวลทุกอย่างก็ออกมารุมเร้าฉันมากขึ้นกว่าเดิมจนฉันกลัวว่าตัวเองจะควบคุมอาการไม่อยู่การพยายามช่วยปลอบใจตัวเองจึงเป็นหนทางเดียว
ทำใจดีๆ ไว้วิตตา....
เขาไมรู้หรอก... เขาไม่เห็นหรอก...
หลายประโยคที่ฉันต่างภาวนาพูดขึ้นในใจนั้นฉันอยากจะให้มันส่งผลออกมาด้วยความรวดเร็วเหมือนดั่งพรของตัวละครในการ์ตูนมากมายเหลือแสนแต่ไม่คงเป็นได้ในความคิดเมื่อฉันอาศัยอยู่ในโลกปัจจุบันที่ไร้สิ่งเหล่านั้น
“…”
รอยยิ้มยกขึ้นนิดๆ ยูทำเหมือนไม่
