CHAPTER 12
18.05 AM.
เฮ่อ....
ตึก! เสียงเท้าเล็กเหยียบลงฟุตบาทร่างเล็กก็เคลื่อนตัวออกลงมาจากรถประจำทางพร้อมกับเสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า มือเล็กกระชับบีบกำสายกระเป๋าแน่นซึ่งไม่ได้กลัวการชกชิงวิ่งราวแต่แค่อยากระบายความรู้สึกที่กักเก็บมาทั้งวันด้วยความไม่สบายจิตใจ
ฉันเอาแต่คิดเรื่องนี้...
ทั้งวันนี้ความรู้สึกของฉันมันว่างเปล่าเหลือเกินสมองน้อยๆ ที่เมื่อก่อนเคยคิดแต่เรื่องงาน งาน งานจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้กับเรื่องอะไรทั้งนั้นทว่าตอนนี้มันกับไม่เป็นแบบนั้น...
คำพูดของเพกาตอนรั้งท้ายก่อนจากไปนั้นบอกได้คำเดียวว่าฉันอึ้งแทบล้มทั้งยืนร่างกายที่มีความอบอุ่นเปลี่ยนเป็นความเย็นเฉียบทั้งมือไม้เหงื่อออกจนมันเปียกชื้นกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หาย ไม่ว่าจะทานอะไรเข้าไปในร่างกายมันก็แทบไม่สามารถรับรู้รสชาติทั้งเปรี้ยว หวาน มันและเค็ม
นี้ไงความเป็นเอามากของฉัน...
ความกังวลนี้จะไม่หายถ้าเกิดไม่รั
