CHAPTER 5
1090 คำ
CHAPTER 5
โอ้ย...
แรงปวดหนึบเข้ามาโจมตีทั้งสองขมับซ้ายขวาของฉันทั้งที่ยังไม่ลืมตาก็รู้สึกว่าโลกมันหมุนเอียงเซไปหมด อาการที่เกิดขึ้นจะเรียกว่าอะไรถ้าไม่ใช่แฮ้งฉันดื่มเยอะไปหน่อยเมื่อคืนนี้พอตื่นขึ้นถึงมีสภาพที่โคตรทรมาน
ปวดมากเลย...
จนกระทั่งความอดทนมันหมดลงฉันจึงพยายามลืมตาขึ้นช้าๆ กระพริบถี่ๆ เพื่อโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันไม่มีอะไรหรอกนอกจากผ้าห่มสีขาวคลุมทั้งร่างของฉันเอาไว้เป็นก้อนๆฉันชอบนอนโดยใช้ผ้าห่มคลุมทั้งร่างกายเอาไว้มันอุ่นดี
เดี๋ยวก่อนนะ...
ผ้าห่มสีขาวงั้นเหรอ?
ไม่ใช่มั้ง...
ตาของฉันมันฝาดไปแน่ๆ เลย ฉันจำได้ดีว่าชุดเครื่องนอนตัวเองเป็นสีฟ้าอ่อนมีลวดลายเป็นดอกไม้สีขาวนิ! แต่ที่อยู่ตรงหน้ามันมีแค่สีขาวธรรมดาว่าแล้วร่างกายมันก็ดีดตัวเด้งขึ้นอย่างอัตโนมัติเสมือนกับเป็นสปริงชนิดหนึ่งจากนั้นสายตาก็ไล่มองไปรอบๆ ห้องทั้งด้านซ้ายและด้านขวาถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่ห้องนอนตัวเอง!
ฉันอยู่ไหน? ส่วนไหนของประเทศ? แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
ผ้าปูเตียงผ้าห่มปลอกหมอนล้วนแล้วแต่เป็นสีขาวหมด ห้องนี้มีแค่เตียงตู้เสื้อผ้าและตู้เย็นนอกจากนั้นมันไม่มีอะไรเลย ดูคราวๆ การตกแต่งสไตล์แบบนี้มันโรงแรมชัดๆ
“โรงแรม... ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
สองมือเล็กเข้ามากุมขมับศีรษะของตัวเองพร้อมกับการนวดเบาๆ เหมือนกับเป็นการจูนสมองของตัวเองไปด้วยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไรแต่แล้วทุกอย่างมันยิ่งชัดเจนขึ้นกว่าเดิมเป็นหลายร้อยเท่าตัวเพราะว่าอากาศที่เย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศพัดตีวนเข้ามาปะทะกับร่างกายอันเปล่าเปลือยของฉันที่ไร้การปกปิดจากเสื้อผ้าในวินาทีนี้ฉันแทบบ้า!
มันจะเกิดอะไรขึ้นไปไม่ได้นอกจากฉัน...เสียตัว!
“วิตตานี้เธอ...”
ครั้งแรกในชีวิตที่ฉันพูดไม่ออกเลยแม้สักพยางค์เดียวก็เปล่งไม่ออกจากปากของตัวเอง มันตื้นตันไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ น้ำใสๆ ก็ค่อยไหลรินออกจากหางตาเป็นสาย
เสียใจเป็นสิ่งที่ฉันคิดได้ตอนนี้เวลานี้ เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ฉันก็ไม่สามารถย้อนเวลาไปได้อีกแล้วมันก็จะโทษใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่การกระทำของตัวเองการกระทำที่ขาดสติให้เหล้าที่ดื่มในปริมาณมากควบคุมตัวเอง
มันเป็นความผิดที่ฉันบอกได้เลยว่าจะมีผลตามมามากเท่าไหร่แต่อย่างน้อยๆ ก็อาจทำให้ชีวิตของฉันพังได้ภายในพริบตา การใช้ชีวิตแบบนี้มันถือว่ามีความประมาทสูงส่งแบบนี้สินะคนอื่นๆ ถึงพูดได้ว่าเหล้ามันไม่เคยทำให้ชีวิตดีขึ้นในทางตรงกันข้ามมันกับทำให้แย่ลง
แก๊กๆ
“ตื่นแล้วเหรอ?”
ตรงๆ เขาโคตรหล่อ ผิวขาวอย่างดาราเกาหลีจมูกโด่งเป็นสันเขื่อนรับกับใบหน้าที่มีกรามเรียวยาวลงตัวมากยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหล สายตาคู่นั้นออกแววเจ้าชู้นิดๆ ไม่ถึงกับมากยิ่งในยามที่ริมฝีปากแดงระเรื่อกระดกเหล้าเข้าปากยิ่งหน้ามองไปใหญ่
“หล่อ...”
ความทรงจำเหล่านั้นตอนที่อยู่ในคลับย้อนกลับเข้ามาในหัวสมองของฉันเป็นฉากๆ ราวกับว่าต้องการเล่าเรื่องถึงวีรกรรมเพื่ออยากประจารให้สมน้ำหน้าตัวเองมากขึ้น นาทีนี้ฉันและเขาจ้องตากันนิ่งอย่างไม่มีใครยอมแพ้ทั้งๆ ที่ผู้ชายคนนี้ใส่แค่กางเกงยีนสีดำขาดๆ ตรงเข่าเท่านั้นส่วนท่อนบนโชว์เรือนร่างกล้ามเป็นมัดๆในขณะที่ผิวหนังด้านซ้ายตรงหัวใจนั้นมีรอยสักเป็นรูกดอกกุหลาบดอกเดียวสวยงามมากมีส่วนก้านเป็นสีดำยาวจรดลงมาเกือบเอว
เชื่อไหมว่าเป็นครั้งแรกที่ฉันชมรอยสักว่าสวย?
มันมีเสน่ห์ที่สามารถดึงดูดฉันอย่างประหลาด รอยสักดอกกุหลาบนั้นเหมือนมีความลึกลับแอบแฝงเพราะถ้าสังเกตดีๆ ตรงปลายกลีบดอกกุหลาบนั้นมีรูปเพชรเม็ดเล็กๆ สลักบนปลายกลีบความความประณีตละเอียดราวกับความเจ้าของเรือนร่างเทิดทูนบูชามันมาก
“เฮ้ย! นิ่งขนาดนี้ช็อกไปแล้วหรือไง?”
ร่างสูงดังกล่าวเข้ามายืนข้างเตียงใกล้ตัวฉันที่นั่งก่อนจะใช้ฝ่ามือทั้งห้าเข้ามาในระยะแค่ห้าเซ็นจากนั้นก็จัดการขยับโบกขึ้นลงตรงใบหน้าของฉันราวกับต้องการเช็คสติของฉันเอง
เลยคะพี่คืนนี้หนูพร้อมแล้ว....อึก
อือ...พี่หนูบอกพร้อมแล้วงาย....
เธอหนาย....
นี่ๆ นี่วิตตาต่างหาก
พี่หนูพร้อมแล้ว...
ยิ่งเขาเข้ามาใกล้ฉันมากเท่าไหร่ความทรงจำบ้าๆ ของเมื่อคืนก็เข้ามาเล่นงานฉันมากขึ้นเท่านั้น จะทำยังไงดีทีนี้วิตตา... หนีก็ตายอยู่ก็อับอายกับสิ่งที่ได้กระทำผู้หญิงดีๆ ที่ไหนถึงได้ไปประกาศป่าวๆ ต่อหน้าผู้ชายที่ตัวเองไม่รู้จักยิ่งเป็นประโยคกำกวมแบบนั้นก็ยิ่งไปกันใหญ่เลยใครจะคิดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องอย่างว่าเท่านั้น
“เธอตอบ?” เสียงทุ้มสะกดต่ำทำเอาฉันสะดุ้งเมื่อเขาตะคอกขึ้นมาบ้างพร้อมกับปิดหนทางฉันด้วยคำพูดอื่น “ไม่ได้เป็นใบ้หูหนวกแน่ๆ เมื่อคืนยังพูดตลอด”
เมื่อคืนฉันพูดแต่ตอนนี้ไม่อยากพูดแล้วนิ...แม้แต่ใบหน้าการสบสายตาฉันก็แทบไม่อยากทำเพราะยังไงความพ่ายแพ้ก็สุ่มเต็มหัวใจอยู่ดี
อยากตอบแบบนี้ไปให้รู้แล้วรู้รอดเสียจริง
“คะ คือ... ฉะ ฉันขอโทษ”
ขอโทษ?
เพื่อไรวะ?
ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรกที่ทำให้ผมอึ้งตะลึงอยู่บนกลางอากาศเลยก็ว่าได้ประโยคต่อมาที่กำลังจะพูดกลับได้กลืนหายเข้าไปในลำคอต่อ คำขอโทษมันต้องเป็นผมไม่ใช่เหรอทุกคนเธอยังปกติดีอยู่ใช่ไหมที่เป็นคนถูกเอาเปรียบมากมายสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าผมเสียมันขึ้นชื่อว่าเป็นสิ่งที่ผู้หญิงจะต้องมอบให้ชายที่รักแต่เธอกลับขอโทษ
“ฉันเมามากไม่รู้เรื่องที่ตัวเองทำเลย”
“ลองคิดแล้วเหรอ?”
- ผู้เขียน
