CHAPTER 20
โอ้ย! ฉันคิดผิดหรือเปล่านะ
คิดผิดที่ช่วยเขา
มันจะเหมือนชาวนาช่วยงูเห่าหรือเปล่า?
ฉันตั้งคำถามมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้และพยายามหาทางออกให้ดีที่สุดให้กับตัวเองทุกทางแต่ทว่ามันกับตันทุกทางเหมือนกัน จะให้ไล่เขาออกไปจากห้องทั้งๆ ที่พึ่งช่วยมาเองมันก็ยังไงๆ อยู่นะความคิดทุกอย่างเริ่มตีกันหมดทั้งๆ ที่เมื่อกี้ก่อนหน้าฉันทำไมไม่คิดให้ดีก่อนเอ่ยปากชวนจนแล้วจนรอดก็ต้องมากังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้ด้วย
เฮ่อ....
จะถอนหายใจยังไงมันก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้วแหละมีแค่ทำใจยอมรับส่วนการทำให้ความอุ่นใจเกิดขึ้นในเวลาที่อยู่กันแบบสองต่อสองนั้นก็คืออาวุธ
สายตาสีดำสอดส่ายไปมารอบๆ ห้องจากนั้นก็คว้าสิ่งหนึ่งมาไว้ใต้หมอนแม้ว่าจะมีความรู้สึกมันต่อต้านกันเหลือเกินด้วยความที่มันเป็นห้องเดี่ยวอยู่รวมกันหมดไม่ว่าจะห้องนอน ห้องนั่งเล่นและห้องอื่นๆ จึงทำให้ไม่ว่ายูจะทำอะไรก้าว
