ตอนที่14
717 คำ
ให้ตาย เดือนนี้จะได้เบี้ยขยันอยู่แล้ว เธอไม่อยากหยุดงานเลย
“ไพลิน เธอไหวไหม” พายุถามด้วยน้ำเสียงตระหนกและห่วงใย และเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวค่อยๆ ซีดลง ก็ยิ่งทำให้เขากระวนกระวายมากขึ้น
ชานมเองก็เช่นกัน เธอรีบลุกมาดูอาการของเพื่อนสาวทันที
“ไพลิน กรดไหลย้อนอีกแล้วเหรอ”
ไพลินพยักหน้าตอบเพื่อน จากนั้นพยายามนั่งพิงเก้าอี้หลังตรง
“ถ้าอย่างนั้นก็พักก่อน ถ้าค่อยยังชั่วขึ้นแล้วเดี๋ยวเราไปส่งเธอที่หอเอง”
“ไม่เป็นไร เราไม่ได้เป็นหนักสักหน่อย”
เมื่อชายหนุ่มโดนปฏิเสธอีก คราวนี้จึงใช้ไม้แข็งเข้าขู่
“ถ้าไม่อยากให้เราไปส่งที่โรงพยาบาลก็เลิกปฏิเสธได้แล้ว” เสียงทุ้มดุ บางครั้งก็รู้สึกรำคาญความอวดเก่งของหญิงสาวอยู่ไม่น้อย “เราเข้าใจว่าเธอไม่อยากยุ่งกับเรา แต่ช่วยรับความหวังดีรอบนี้ไปก่อนได้ไหม เราแค่อยากช่วยเธอจริงๆ”
ไพลินเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อได้ฟังดังนั้น และถึงแม้ว่าในใจจะยังต่อต้าน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยที่เขาอยากช่วยเหลือเธอด้วยใจจริง ไม่ได้หวังผลประโยชน์แอบแฝงเหมือนครั้งที่ผ่านมา
“ไพลิน ฉันว่าทำตามพายุเถอะ กลับถึงหอก็นอนพักผ่อนเยอะๆ ช่วงนี้เธอโหมงานหนักเกินไปแล้ว หน้าที่ก็แบ่งมาให้พวกเราบ้างก็ได้ ทำงานกลุ่มกันนะไม่ใช่งานเดี่ยว” ชานมเห็นด้วยกับพายุจึงหว่านล้อมเพื่อให้คนตรงหน้ายอมใจอ่อน
ไพลินมองทั้งคู่สลับกันก่อนถอนหายใจอย่างยอมแพ้ สองคนนี้เพิ่งได้เจอกันไม่กี่ครั้งก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย แล้วจะให้เธอดื้อดึงต่อไปได้ยังไง
“ก็ได้ แค่ประตูหอนะ”
“ดีมาก!” ชานมชมเพื่อนของตัวเองพร้อมส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ข้างกายหญิงสาว “ถ้างั้นพายุ นายไปจ่ายเงินก่อนเถอะ เดี๋ยวเราพยุงไพลินออกไปเอง”
“โอเค” ชายหนุ่มพยักหน้า แต่ก็ยังช่วยพยุงร่างเล็กของไพลินให้ลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยกัน
ทว่าระหว่างที่กำลังเดินออกไปจ่ายเงิน กลับมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินพุ่งเข้ามาหาพายุพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“พี่พายุ! พี่จะทิ้งมะยมไปหาผู้หญิงคนนั้นแบบนี้ไม่ได้นะคะ มะยมไม่ยอมนะ ฮือออ...”
“มะยม!” พายุร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ แฟนเก่าที่เป็นฝ่ายบอกเลิกเขาเองเข้ามาทำให้เรื่องวุ่นวายและเป็นจุดสนใจแบบนี้
พายุพยายามแกะมือของมะยมออกจากแขนของเขา ทว่าหญิงสาวกลับเกาะเอาไว้แน่นอย่างกับทากาว จึงทำให้ท่าทางดูตลกอยู่ไม่น้อย
แต่สิ่งที่ไพลินรู้สึกไม่ตลกเลยสักนิดคงเป็นผู้คนรอบข้างที่เริ่มหันไปกระซิบกันราวกับเจอหัวข้อข่าวใหม่ โดยอาจจะมีชื่อของเธอเข้าไปอยู่ในหัวข้อสนทนานั้น ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเผชิญหน้ากับมันเลยสักนิด!
คิดแล้วเชียวว่ามันจะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ผู้ชายคนนี้เป็นกลุ่มที่เธอไม่อยากจะสนิทด้วยจริงๆ เกือบเผลอใจไปกับความห่วงใยของเขาซะแล้วสิ เกือบเดินตกหลุมไปแล้วไหมล่ะ โชคดีที่ดึงสติได้ทัน ไม่อย่างนั้นชีวิตของเธอต้องวิกฤตแน่
ไพลินมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าจากนั้นมองผู้ชายที่เป็นตัวปัญหาอย่างผิดหวัง แถมยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังลากเธอไปมีส่วนร่วมกับละครน้ำเน่าอีก
“นาย...สะสางปัญหาของตัวเองไปก็แล้วกัน เราขอตัวก่อน ไปกันชานม” เมื่อพูดจบ เธอจึงดึงแขนชานมให้เดินออกมาด้วยกัน
“เดี๋ยว! ไพลิน!” พายุเดินตามไปด้วยความกังวล ทว่าแขนของเขากลับถูกมะยมคว้าเอาไว้แน่น
จบกันความพยายามทั้งหมดของเขา ทั้งที่กำลังคิดเดินหน้าจีบไพลินอย่างจริงจัง แต่กลับถูกอดีตตามรังควานจนแผนการพังไม่เป็นท่า นี่คือราคาของความเสเพลที่เขาต้องจ่ายอย่างนั้นหรือ
- ผู้เขียน
