Pink rain พายุรักกระหน่ำใจ

เธอเชื่อว่าทุกคนมีตัวตนอีกหนึ่งด้านที่ซ่อนอยู่ แม้แต่ตัวเธอเอง... ชีวิตด้านหนึ่งของเธอคือนักศึกษาคณะนิเทศปีสามชื่อไพลิน แต่ว่าอีกด้านของเธอคือเด็กนั่งดริงค์ที่ใช้ชื่อว่าพริตตี้ ไพลินเป็นเพียงนักศึกษาสาวสุดเฉิ่มเชยที่มักจับกลุ่มอยู่กับเหล่าเพื่อนเด็กเรียนสี่ห้าคน เธอเป็นคนพูดน้อย และจริงจังกับการเรียนจนเพื่อนๆ ยกให้เป็นอันดับหนึ่งของรุ่น แต่พริตตี้เป็นนักเอนเตอร์เทนหน้าสวยหวาน มีรูปร่างแสนเย้ายวน ทำงานในบาร์ที่มีแต่กลุ่มลูกค้าไฮโซ งานดี เงินดี แต่เสี่ยงต่อการถูกเทค โชคดีที่เจ้าของร้านเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอเอง เธอถึงยังสามารถทำงานได้อย่างราบรื่น และขายแค่ดริงค์เท่านั้น แต่โชคไม่ได้เข้าข้างเธอทุกวัน และคำว่าความลับไม่มีในโลก ซึ่งมันใช้ได้จริงในทุกสถานการณ์ เมื่อเจ้าของโต๊ะที่เธอต้องบริการ ดันมีเพื่อนร่วมรุ่นหน้าหล่อที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิงรวมอยู่ด้วยน่ะสิ! “น้องนี่หน้าคุ้นจัง เราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่าครับ” พายุถามพร้อมมองหญิงสาวตัวเล็กข้างกายด้วยสายตาจับผิด ไพลินคอแห้งผากทั้งที่แก้วคอกเทลยังอยู่ในมือ นี่เธอกำลังจะถูกจับได้เหรอ ไม่มั้ง… เธอยกแก้วคอกเทลดื่มจากนั้นรินเหล้าให้เขาและส่งรอยยิ้มหวานใสซื่อตามคาร์แรกเตอร์ของเธอ “บางทีเราอาจจะเคยเดินสวนกันที่ไหนสักแห่งก็ได้มั้งคะ อาจจะเป็นพรหมลิขิต...” ไพลินกล่าวเฉไฉพร้อมเบียดตัวเข้านัวเนียเพื่อกลบความกังวลในใจของตัวเอง อันตราย! ถ้าเธอถูกเขาจับได้ขึ้นมา อนาคตของเธอพังแน่! “งั้นเหรอ” พายุยกแก้วเหล้าที่หญิงสาวชงขึ้นดื่ม จากนั้นลอบมองใบหน้าสวยหวานที่เขารู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกของเขาไม่ใช่แค่เดินสวนกัน แต่ใกล้ชิดกว่านั้นอีก หรือจะเป็นเด็กที่เขาเคยทิ้ง ก็ไม่น่าใช่ เพราะเขาจำผู้หญิงที่เขาผ่านมาได้ทั้งหมด และยิ่งสงสัยมากเท่าใด ก็ยิ่งทำให้เขาอยากค้นหาความจริงจนกว่าจะได้รับคำตอบ ไพลินแสร้างยิ้มหวานทั้งที่ในใจนั้นรู้สึกอึดอัดจนถึงที่สุด และอยากจะหนีไปจากโต๊ะนี้เหลือเกิน ถ้าไม่ใช่เขาเหมาดริงค์ของเธอ เธอคงไม่อยู่ต่อแน่ จะให้ถูกจับได้ไม่ได้เด็ดขาด! “อึก...ปวดหัวชะมัด” เสียงแหบแห้งของหญิงสาวผมชี้ฟูพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นขนาดเล็กในครัวและหยิบเครื่องดื่มแก้แฮงค์ขึ้นมาดื่มจนหมดขวดในคราวเดียว จากนั้นเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำเพื่อดูสภาพหลังทำงานหนักมาทั้งคืน “สงสัยดื่มเยอะเกินไปแน่เลย เฮือก! ทำไมหน้าบวมขนาดนี้เนี่ย!” เจ้าของใบหน้าหวานแต่ซีดเซียวราวคนป่วยกรีดร้องออกมาเบาๆ แต่จะโทษใครก็ไม่ได้ เพราะเธอเผลอดื่มกับลูกค้าเยอะเกินไปน่ะสิ โชคดีที่ยังประคองสติได้และกลับมาถึงหอพักโดยสวัสดิภาพ ไฟลินล้างหน้าล้างตาเพื่อเรียกความสดชื่นหลังตื่นนอนให้ตัวเอง จากนั้นยื่นใบหน้าเข้าใกล้กระจกเพื่อส่องดูริ้วรอย แต่เหมือนเธอจะยังโชคดีอยู่ที่เกิดมามีพันธุกรรมที่ดี ทำให้หน้าตาที่แม้จะผ่านการใช้งานมาอย่างหนัก ก็ยังคงดูสุขภาพดีจนเพื่อนๆ ต่างอิจฉา ใช่...โชคดีที่เกิดมามีแม่เป็นดาราตกอับเจ้าปัญหา และทำให้เธอได้ใช้รูปร่างหน้าตาหากินเหมือนกับเขา แตกต่างก็ตรงที่เธอไม่รับงานนอก ไม่รับออฟ ทำให้ไม่ต้องให้กำเนิดเด็กที่อาจกลายเป็นเด็กมีปัญหาเหมือนเธอ ความฝันของเธอคือการใช้ชีวิตตามใจตัวเอง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเธอยังต้องตามชดใช้หนี้สินที่แม่ของเธอก่อเอาไว้ไม่หยุดหย่น ทำให้วัยรุ่นอายุยี่สิบอย่างเธอต้องดิ้นรนทำงาน ก่อนที่บ้านจะถูกยึด เธอลองทำงานมาทุกอย่างแล้วตั้งแต่เป็นเด็กล้างจานจนถึงเด็กเชียร์เบียร์ แต่ก็ไม่มีงานอะไรที่จะทำให้เธอสามารถปลดหนี้ได้โดยเร็ว จนกระทั่งได้พบกับงานที่เสี่ยงตับพังและเสี่ยงเดินซ้ำรอยแม่ของเธอ เด็กนั่งดริงค์...อาชีพของเธอคือขายดริงค์ ไม่ขายบริการ แม้ว่าจะมีเพื่อนร่วมงานบางคนขายบริการจนสามารถปลดหนี้สินได้ภายในปีเดียวก็ตามที มันน่าลิ้มลองมากจนเธออยากจะทำแบบนั้นเช่นกัน แต่เมื่อหวนคิดถึงอนาคตของตัวเองแล้ว อย่าเอาตัวเข้าไปเสี่ยงมากกว่านี้จะดีกว่า ยิ่งใกล้เรียนจบแล้วด้วย เธอยิ่งต้องให้ความสำคัญกับอนาคตของตัวเองมากกว่าสิ่งอื่นใด หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอจึงออกมาแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาธรรมดา หน้าตามีแค่แป้งเด็ก ไร้เครื่องสำอาง แม้แต่คิ้วก็ไม่มี จากนั้นสวมแว่นตาหนาเตอะทับอีกชั้นเป็นขั้นตอนสุดท้าย นี่แหละคือไพลิน นักศึกษาสาวเฉิ่มที่มีเป้าหมายคือการคว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของคณะ ไม่มีทางที่ใครจะล่วงรู้ความลับของเธอได้อย่างแน่นอน ก็เธอแตกต่างจากพริตตี้ขนาดนั้น ถึงจะเกือบถูกจับได้ก็ตาม ไพลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้เธอจะมั่นใจว่าความลับยังคงเป็นความลับอยู่ แต่ก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้ เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นเพลบอย เป็นคนที่ควงสาวสวยในมหาวิทยาลัยจนเกือบครบทุกคนแล้ว อีกทั้งยังเป็นเพื่อนร่วมคณะรุ่นเดียวกันกับเธออีกด้วย และถ้าเกิดเธอถูกเขาจับได้ ถึงตอนนั้นอนาคตของเธอได้จบเห่แน่ หรือเธอควรจะขอลาพักงานกับพี่ไอวี่ดี ไพลินนึกถึงไอวี่ ลูกพี่ลูกน้องสาวสวยของเธอที่เธอเจ้าของไอเวรี่บาร์ ไอวี่ชวนเธอมาทำงานเพราะเห็นเธอมีภาระหนี้สินเยอะมาก โดยไอวี่ได้ให้เงินเดือนและค่าดริงค์ต่างหาก ทำให้เธอเริ่มปลดหนี้สินบัตรเครดิตของแม่ได้บางส่วนแล้ว เธอจึงนับถือไอวี่เป็นผู้มีพระคุณของเธอ ทำให้เธอไม่กล้าเอาแต่ใจตัวเองมากนัก แม้แต่วันหยุดโบนัส เธอก็ไม่เคยใช้มันเลยสักครั้ง แต่เธอกลัวว่าหากยังทำงานต่อไปเรื่อยๆ พายุก็อาจจะจำเธอได้ หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ล่ะก็ เธอคงได้ย้ายที่เรียนไปอยู่ต่างจังหวัดเป็นแน่ ครืด~ ครืด~ ไพลินหลุดออกมาจากห้วงความคิดทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น อยู่บนโต๊ะทำงานข้างๆ และเมื่อหยิบมันอ่านข้อความ หัวใจของเธอก็โห่ร้องด้วยความยินดีทันที ในที่สุดก็ปิดหนี้ได้อีกที่แล้ว! หญิงสาวกระโดดโลดเต้นเบาๆ ด้วยความดีใจหลังจากที่เธอสามารถปิดหนี้บัตรเครดิตใบที่สองได้ จากนั้นถอนหายใจออกมาและมองตัวตนของตัวเองในกระจก “พริตตี้... เธอต้องทำงานต่อแล้วล่ะ ต่อให้โดนจับได้ก็ช่างหัวมันสิ!” เสียงหวานให้กำลังใจตัวเอง พร้อมกับคิดว่าถ้าหากเธอถูกจับได้ในอนาคต อย่างมากก็แค่ลาออกจากที่นี่ซะ! อย่างไรหนี้สินทั้งหลายที่เธอแบกอยู่นั้นย่อมสำคัญกว่า ใบหน้าหวานพยักลงอย่างให้กำลังใจตัวเอง “สู้ๆ ไพลิน สู้ๆ พริตตี้ เธอทำได้!” ส่วนเรื่องของพายุ เธอก็แค่หลีกเลี่ยง อย่าไปเจอกับเขาบ่อยๆ ก็พอ