Pink rain พายุรักกระหน่ำใจ

ตอนที่12

“ชานม! ทางนี้!” ไพลินโบกมือเรียกเพื่อนสนิทที่เดินมาจนถึงหน้าหอสมุดแล้ว โดยที่เธอกับพายุยืนรออยู่บนลานจอดรถไม่ไกลนัก

ความจริงแล้วเธอตั้งใจจะกินข้าวในโรงอาหารนี่แหละ แต่พอคิดได้ว่าคนที่มานั่งกินด้วยดันเป็นคนดังที่ข่าวตัวทีนึงก็เป็นข่าว ก็เลยต้องเปลี่ยนเป้าหมายใหม่เป็นร้านข้างนอกแทน

“โห ไม่คิดว่าจะได้นั่งรถที่มีแต่สาวๆ ฝันอยากจะนั่ง” ชานมกล่าวด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเมื่อเดินมาถึงจุดนัดหมายแล้ว จากนั้นส่งยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเป็นมิตร เพราะอย่างน้อยก็เป็นเพื่อนร่วมคณะรุ่นเดียวกัน จะให้ทำเย็นชาแบบเพื่อน เธอคงทำไม่ได้ “หวัดดีพายุ ข้อมูลสรุปที่นายทำใช้ได้เลยนะ ทุ่นเวลาทำสไลด์ได้เยอะเลย” ชานมกล่าวชม เนื่องจากตนรับหน้าที่ดูแลงานพรีเซนต์

พายุยิ้มรับคำชมทันที จะว่าไปแล้วก็เป็นไม่กี่ครั้งที่ได้รับคำชมเรื่องทำงาน จึงรู้สึกแปลกๆ ในใจ

“งั้นเราคงต้องมาช่วยบ่อยๆ แล้วล่ะ” พายุเหลือบมองคนข้างกายที่ชอบกีดกันเขานักอย่างอารมณ์ดี

“ว่าแต่วันนี้นายบอกจะเลี้ยงข้าวใช่ไหม เสียดายที่มัดหวายกับลูกแพรกลับบ้านไปก่อน ดีนะที่เรายังไม่กลับ ไม่งั้นคงอดกินของอร่อยๆ แล้ววันนี้จะไปกินอะไร” ชานมร่ายยาวด้วยความตื่นเต้น

ได้กินข้าวกับหนุ่มหล่อ ใครบ้างเล่าจะไม่ตื่นเต้น แถมเขายังเป็นเจ้ามือในมื้อนี้อีกต่างหาก

พายุมองหญิงสาวข้างกาย

“ให้ไพลินตัดสินใจก็แล้วกัน”

อยู่ๆ คนที่ยืนเฉยๆ อย่างไพลินก็ถูกพายุโยนลูกระเบิดมาให้ หญิงสาวจึงค้อนเบาๆ

เดี๋ยวตอนค่ำเธอก็ต้องไปทำงานอีก จะกินเยอะก็คงไม่ได้

“ไปร้านอาหารตามสั่งแถวหอชานมก็ได้ หอเธออยู่ไกลสุดนี่ หอฉันก็อยู่ใกล้ๆ หอเธอ จะได้ไม่ต้องไปส่งกันหลายรอบ” ไพลินออกความเห็น

แต่แท้จริงแล้วเธอไม่อยากอยู่กับพายุนานๆ ต่างหาก เพราะกลัวว่าจะถูกสาวๆ ของเขาหมายหัวเข้าให้ ยิ่งหอพักของเธอมีแฟนเก่าของเขาพักอยู่ด้วย จะให้ไปใกล้ไม่ได้เด็ดขาด

ชานมไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งเท่าเพื่อนจึงพยักหน้าเห็นด้วยเพราะคิดว่ามันสะดวกดี ในเมื่อพายุเป็นคนเดียวที่มีรถคงขับกลับได้สบายกว่าใคร

“ก็ดีนะ ร้านเจ๊เจี๊ยบเป็นไง อร่อย สะอาด ได้เยอะด้วย”

“ก็ดีนะ นายว่ายังไง” ไพลินพยักหน้า จากนั้นเงยหน้ามองเจ้าของรถยนต์อย่างถามความเห็น

ทว่าสิ่งที่พายุตีความหมายได้นั้นกลับกลายเป็นว่าหากเขาไม่ตกลง ก็แยกย้ายกันเสียเดี๋ยวนี้

“ได้สิ ไปกันเลยไหม” ชายหนุ่มให้คำตอบอย่างไม่สามารถปฏิเสธได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าการเอาชนะใจผู้หญิงสักคนมันยากขนาดนี้ ทั้งที่ผู้หญิงประเภทแข็งนอกอ่อนใน เขาก็จัดการมาหมดแล้ว ยกเว้นไพลินที่คาดเดาความคิดของเจ้าตัวไม่ได้เลย

มื้อแรกเป็นร้านอาหารหน้าปากซอยเนี่ยนะ มันไม่ใช่รสนิยมของเขาเลยสักนิด อีกทั้งแฟนคนอื่นๆ ก็ไม่ชอบกินอาหารร้านข้างทางด้วย

พายุขับรถตามคำบอกเล่าของชานมอย่างระมัดระวัง เนื่องจากแอบเห็นสายตาของไพลินที่ค้อนเขาอย่างหงุดหงิดยามในยามที่เหยียบคันเร่งเร็วเกินไป จนทำให้เขาต้องผ่อนความเร็วอย่างไม่คุ้นชิน แต่อย่างน้อยก็มาถึงร้านอาหารตามสั่งที่เพื่อนร่วมรุ่นแนะนำอย่างสวัสดิภาพ

ในขณะที่ไพลินได้แต่กุมขมับพลางคิดว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะขึ้นไปนั่งบนรถของพายุ เพราะไม่อยากเสี่ยงหัวใจวายรอบสอง

ส่วนชานมนั้นกลับร่าเริงจนผิดปกติและรีบเดินนำเข้าไปในร้านอาหารทันที

“มีห้องแอร์ด้วยนี่” พายุเอ่ยเมื่อมองเห็นห้องอาหารที่อยู่ด้านในสุด ดวงตาเปล่งประกายราวกับเจอโอเอซิสกลางทะเลทราย ในความคิดของเขา ที่นั่งข้างนอกติดถนนเกินไป ทั้งฝุ่นทั้งควันจากข้างถนน เขาคงกินข้าวไม่ลงแน่ๆ

“แต่นั่งข้างในเขาคิดเงินเพิ่มนะ” ชานมกล่าวกับเพื่อนหนุ่มด้วยสีหน้ากังวล

พายุยิ้มกว้าง

“ไปเถอะน่า เราเลี้ยงเอง” เมื่อกล่าวจบจึงเดินนำเข้าไปในส่วนของห้องวีไอพี

ท่ามกลางสายตาของลูกค้าที่กำลังมองกลุ่มนักศึกษาทั้งสามด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่พวกเขาจะหันไปพูดคุยกันเมื่อเห็นว่าผู้ชายที่เดินนำหน้านั้นคือใคร

ไพลินเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของคนรอบข้าง เธอจึงเดินตามเขาเข้าไปอย่างเงียบๆ และพยายามทำตัวให้ลีบเล็กมากที่สุด

ในขณะที่ชานมมองเพื่อนร่วมรุ่นด้วยสายตาเคารพนับถือ พร้อมกับคิดว่าตัวเองโชคดีแล้วที่ได้พายุมาร่วมกลุ่ม