บทที่16
1244 คำ
เย็นของวันหนึ่ง
“ไปไหนมา”
“ขอนิลเอาของเข้าไปเก็บ กินน้ำกินท่าก่อนนะคะ เดี๋ยวจะออกมาคุยด้วย” เธอชูสองมือที่เต็มไปด้วยของกินอร่อยหลายอย่างที่ซื้อมาจากตลาด เพื่อบังหน้า
“เอาของวางไว้ตรงนั้นก่อน แล้วบอกมาว่าไปไหนตั้งหลายชั่วโมง”
โอ้โห เสียงมาคุเชียว ท่าทางคงรองับหัวเธออยู่นานแล้ว ระดับความโกรธขึ้งถึงได้แผ่ซ่านอำมหิตออกมาขนาดนี้
“นิลก็ต้องมีธุระปะปังส่วนตัวของนิลบ้างสิคะ” นี่ละน้า ที่เขาบอกกันว่าคนทำผิดมักเผยพิรุธ เธอจึงได้แต่พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ทำท่าทางหลุกหลิกจนโดนจับได้
“ธุระอะไร”
พี่ชัชใช้เท้าดันเก้าอี้ออกจากโต๊ะที่นั่งทำงาน แล้วกอดอก จ้องเธอด้วยใบหน้าที่แสนเย็นชา
“ธุระส่วนตัวค่ะ ถ้าบอกไป นิลกลัวว่าจะไม่ส่วนตัว” เธอขอเล่นมุกหน้ามึนแบบนี้นี่แหละ
“ส่วนตัวถึงขนาดต้องแอบไปโทรศัพท์หาผู้ชายหรือเปล่า”
“หึงเหรอคะ” เธอก็แกล้งยั่วโมโหพี่ชัชไปอย่างนั้น รู้หรอกว่าคราวนี้เขาไม่ได้หึง แต่กำลังจะชำระความผิดของเธอ
“ทดสอบความอดทนของพี่อยู่เหรอ”
“ถ้ารู้อยู่แล้ว จะถามทำไมล่ะคะ” เธอก็ว่าแอบดีแล้วนะ ช่วงนี้เขาใจดีขึ้นเยอะ ตามใจเธอบ่อยๆ ด้วย นึกว่าพี่ชัชเลิกให้คนตามประกบเธอแล้วเชียว
“พี่จะทำยังไงกับเราดี”
เสียงพี่ชัชถอนหายใจยาวด้วยความระอา ทำเธอโมโหยิ่งกว่าตอนถูกเขาจับผิดและสอบสวนเสียอีก
“นิลไม่ใช่เด็กที่เล่นไม่รู้เรื่องนะคะ ที่ทำไปนี่ก็เพราะตั้งใจทำ”
“ตั้งใจทำผิด ทั้งที่รู้ว่าพี่ไม่ชอบน่ะเหรอ”
“พี่ไม่ชอบ แล้วนิลต้องไม่ชอบเหมือนพี่เหรอคะ พี่ชัชอย่าลืมสิว่ายัยช่อเป็นเพื่อนนิล นิลช่วยเพื่อนแล้วมันผิดตรงไหน”
“พี่พานิลมาเพื่อช่วยกันเป็นหูเป็นตา ช่วยให้ยัยช่อตาสว่างจากผู้ชายอย่างไอ้พัน ไม่ใช่ให้มาทำเรื่องปัญญาอ่อน ช่วยส่งเสริมรักผิดศีลธรรม น่าอับอายขายขี้หน้า”
ฮึ่ย !! บอกเลยว่าเลือดขึ้นหน้าแบบสุดๆ
“นิลก็ปัญญาอ่อนแบบนี้แหละค่ะ ตอนไปรับมาก็ควรรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ผิดหวังมากเลยเหรอคะ ไล่นิลออกจากบ้านเลยสิ ตอนนี้เลยมั้ยคะ นิลจะได้ไปเก็บกระเป๋า”
ท่าทางวันนั้นของเดือนคงกำลังจะมา ปกติเธอก็ไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นอะไรนี่นา สมัยก่อนถูกเขาต่อว่านับไม่ถ้วน ขนาดเรียกชื่อเธอว่ายัยเห็ดตับเต่าทุกคำ จนเพื่อนในคณะพากันหัวเราะเยาะ เธอยังไม่ใส่ใจสักเท่าไรเลย
แต่เดี๋ยวนี้ชักจะอ่อนไหวง่ายไปแล้ว พี่ชัชพูดไม่กี่คำ น้ำหูน้ำตาก็พานจะไหล ทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าเธอทำผิดเอง เห็นอยู่ทุกวันว่าความบาดหมางของสองบ้านหยั่งรากลึก และอยู่ในขั้นวิกฤติขนาดไหน ก็ยังพยายามที่จะส่งข่าวให้เพื่อน
จะให้ทำยังไงได้ล่ะ เธอสงสารยัยช่อกับอาจารย์นับพันนี่ และที่สงสารสุด ก็เห็นจะเป็นหลานๆ ในท้องเพื่อนนั่นแหละ... แต่ตอนนี้ชักสงสารตัวเองขึ้นมาบ้างแล้ว ดันปากดีว่าจะไป แล้วเย็นขนาดนี้ กะทันหันแบบนี้จะยังเหลือรถให้เธอไปต่อกลับบ้านบ้างมั้ยล่ะนี่ แต่ถึงจะไร้สติยังไง เธอก็ยังต้องประหยัด ใกล้วันหยุดยาวแบบนี้ตั๋วเครื่องบินแพงหูฉี่
“นั่นจะไปไหนเหรอน้องนิล อ่อ พี่ลืมไป ใกล้หยุดเทศกาลแล้วนี่เนอะ นิลคงจะกลับบ้าน แต่ทำไมไอ้ชัชไม่เคยเห็นพูดถึง แล้วจะกลับเย็นแบบนี้เลยเหรอ ไอ้ชัชไปส่งหรือให้ใครไปส่งฮึ”
เชษฐาทักหญิงสาวตอนเห็นเธอลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากห้อง ช่วงนี้บ้านเขาคนงานทุกตำแหน่งเยอะแยะเต็มบ้าน บางทีพี่ชายอาจใช้คนของชนนสักคนไปส่งนิรินก็เป็นได้
“นิลจะกลับบ้านค่ะพี่เชษฐ์ แต่ไม่ได้กลับเพราะเป็นวันหยุด กลับไปแล้วคงไม่ได้กลับมาอีก พี่ชัชรู้แล้ว นิลเรียกแกร็บให้มารับไปท่ารถค่ะ นิลลาพี่เชษฐ์ตรงนี้เลยนะคะ” เธอตั้งกระเป๋าแล้วพนมมือไหว้พี่เชษฐา
เขายังอ้าปากค้างน้อยๆ กับการไขข้อข้องใจทุกข้ออย่างละเอียดยิบของนิริน
“อะไรยังไงล่ะเนี่ย ทะเลาะกับไอ้ชัชมา ?” สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ “แล้วไอ้ชัชไล่นิลออกจากบ้านเหรอ ?”
คราวนี้เธอก็พยักหน้าอีกครั้ง จำไม่ได้ว่าพี่ชัชออกปากไล่หรือยัง แต่เขาคงไม่เก็บเธอไว้หรอก พี่ชัชค่อนข้างเข้มงวดและไร้เหตุผลมาก หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคนบ้านสิงหโชติเดชา ขนาดคุณป้ายังไม่เคยเว้น จะนับประสาอะไรกับเธอเล่า ที่ยังไม่ได้ออกปากไล่เองคงเพราะไว้หน้าเธอนิดหน่อย หรือไม่แน่ก็พูดไม่ทันเธอ
“อุ๊ย รถที่นิลเรียกมาถึงแล้ว นิลไปก่อนนะคะพี่เชษฐ์”
“อ๋อ อื้อๆ เดินทางดีๆ แล้วกัน” เขาคิดอะไร พูดสิ่งใดไม่ทัน ทั้งที่ควรรั้งนิรินไว้ก่อน หน้าอย่างไอ้ชัชเนี่ยเหรอจะไล่หญิงสาวไปง่ายๆ ทั้งบ้านตอนนี้คนที่มันคุยด้วย อยู่ด้วยมากที่สุดก็คือเธอนี่แหละ
ผ่านไปหลายนาทีเชษฐาถึงเดินลงมาชั้นล่างบ้าง สอดส่ายสายตาหาพี่ชายแต่ก็ไม่เจอ เลยเดินไปหยิบชาขวดในตู้เย็นมาดื่มรอไปพลางๆ
“เอ้าชัช มาพอดีเลย นี่กะว่าอีกสักแป๊บมึงไม่โผล่หัวมาจะโทรมา”
“มีอะไร” ผู้เป็นพี่ยัดมือถือที่เพิ่งคุยธุระกับท่าน สส. คนหนึ่งเสร็จลงกระเป๋ากางเกง
เมื่อเห็นท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อนของอีกคน เชษฐาเลยเบาใจ ชัชวินคงรู้เรื่องอยู่แล้ว ถ้าเขาพูดถึงตอนนี้ ระเบิดคงไม่ลงหัว
“มึงนี่ก็ใจเด็ดเหมือนกันนี่หว่า ปล่อยให้ยัยนิลไปเอง” ก็ขนาดตอนมา พี่ชายเขายังอุตส่าห์ขับรถถ่อลงใต้ไปรับมาเองด้วยซ้ำ
ชัชวินขมวดคิ้วฉับ
“ไปไหน”
“ก็ไปบ้านไง”
“บ้านไหน”
“เอ๊ะ ! ไอ้นี่ ก็บ้านน้องเขาดิวะ ยังไง ? อย่าบอกว่ามึงไม่รู้” เชษฐาชักเอะใจไม่ดี เห็นหน้านิ่งๆ ของไอ้ชัชเป็นสีแดงคล้ำขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน
“มึงก็ปล่อยให้นิลไปเนี่ยนะ”
“อ้าว กูจะรู้ได้ยังไงวะ เห็นน้องมันบอกว่ามึงรู้แล้ว มึงไล่” เนี่ย... เขาควรเชื่อลางสังหรณ์ตัวเองตั้งแต่ทีแรก กะแล้วว่าเรื่องต้องไม่ง่ายอย่างที่เห็น
“กูไปไล่ตอนไหนวะ”
“อันนี้กูก็ไม่รู้ว่ะ”
พี่ชายเขาก้าวเท้าหนักๆ อย่างรีบเร่งไปคว้ากุญแจรถ เขาเลยบอกพิกัดที่รู้มาคร่าวๆ จากนิรินว่าเธอจะไปท่ารถหรือท่าอากาศสยาน อะไรสักที่นี่แหละ ช่างไอ้ชัชมัน ปล่อยให้หัวหมุนเล่นดูบ้าง เลือดลมจะได้สูบฉีด เลิกหาเรื่องทะเลาะกับยัยตัวเล็กช่ออัญชันสักพัก เขาเองก็จะสบายหูขึ้นมาด้วย ที่สำคัญไม่ต้องคอยตามง้อน้องแทนไอ้ชัชมันอีก
- ผู้เขียน
