บทที่ 16 เริ่มหักค่าชุด nc++
1334 คำ
คืนนั้น
“เดี๋ยวนี้เข้าห้องคนอื่นไม่มีเคาะเลยนะคะ” ต่อว่าเขา แต่เธอก็ปล่อยให้เขากอด พร้อมเกยคางไว้ที่ไหล่ข้างหนึ่ง แนบแก้มชนแก้ม
“เมื่อคืนใครบางคนก็แอบเข้าห้องพี่ ไม่เห็นจะเคาะนี่”
“ใครคะ ใครกัน โจรหรือเปล่า ให้นิลโทรเรียกตำรวจให้เอามั้ย” เธอจะแกล้งไขสือแบบนี้นี่แหละ
“ใช่ โจรจริงๆ ด้วย... โจรปล้นสวาทน่ะ”
“อื้อ พี่ชัชนี่” คอเธอคงพรุนถ้าปล่อยให้เขาซุก เขาหอมอยู่แบบนี้
“หอมจัง ครีมยี่ห้ออะไรถึงได้หอมขนาดนี้” เขาแยกไม่ออกแล้วว่าโลชั่นหรือเนื้อสาวที่หอมยั่วยวนกว่ากัน
“นิลเคยปล้นพี่ที่ไหน เห็นแต่พี่ที่ปล้นนิล... จนหมดตัว” คำหลังๆ เธออุบอิบเสียงเบา
เขาจับหมุนคนขี้อายให้หันหน้ามาเผชิญกัน
“ตกลงจะบอกพี่ได้หรือยังครับ ว่างอนพี่เรื่องอะไร” ไม่มีเสียงนิรินคอยเจื้อยแจ้วข้างหู ไม่เห็นรอยยิ้มสดใสคอยส่งมาให้ในตอนที่ทำงานเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ใจเขาก็ห่อเหี่ยวพิกล
“นิลไม่ได้งอน”
“แล้วเป็นอะไร ทำไมวันนี้ไม่มองหน้าพี่ ไม่คุยกับพี่เลย”
ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว ชัชวินไม่ใช่แค่พี่ชายเพื่อนสนิท เธอไม่ได้แค่แอบชอบเขาฝ่ายเดียวอีกแล้ว แต่เราเกินเลยกัน มีสัมพันธ์ชู้สาว แล้วก็เป็นแบบหลบๆ ซ่อนๆ ด้วย
“นิลยังทำใจให้ชินไม่ได้นี่คะ”
“ชินเรื่องอะไร”
“ไม่บอกได้มั้ยคะ” เขาส่ายหน้าแล้วจ้องเธอเขม็ง แบบนี้ถ้าไม่รู้ คงไม่มีทางยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่ “สำหรับพี่ นิลไม่รู้ว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้างมั้ย แต่สำหรับนิล พี่ชัชไม่ใช่พี่ชายของเพื่อนอีกแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่เป็นอะไร พี่ชัชยังอยู่แค่ในความมโน นึกคิดของนิลเท่านั้น แต่ตอนนี้พี่เป็นของนิลแล้ว เป็นผู้ชายในความจริง นิลกลัวว่าสายตาที่นิลมองพี่ จะเผยพิรุธให้คนอื่นดูออก แล้วนิลจะทำพี่เดือดร้อน”
ตอนนิรินพูดว่าเขาเป็นผู้ชายของเธอ สองมือเล็กก็ยกขึ้นมาโอบรอบใบหน้าเขาไว้ มาตอนนี้ถึงได้เข้าใจ ว่าทำไมต้องเป็นเธอ ทำไมผ่านร้อนผ่านหนาวมาตั้งเท่าไร ใครก็ไม่เคยทำให้เขาหวั่นไหวได้เท่าเธอ ไม่เคยมีใครทำให้เขาก้าวข้ามความรู้สึกผิด และความรักที่ไม่สมหวังในครั้งอดีตได้
... และมันก็ไม่ใช่แค่ความหวั่นไหว แต่เขาต้านทานความรู้สึกเหล่านี้ไว้ไม่ได้เลยต่างหาก
“ต่อไปนิลห้ามรู้สึกแบบนั้น อย่าทำให้พี่ต้องเกลียดตัวเอง ที่ให้ความสุข ความมั่นคงกับนิลไม่ได้”
“พี่ชัชรู้ใช่มั้ยคะ ว่านิลไม่ได้ต้องการอะไร นิลแค่อยากอยู่กับพี่แบบนี้”
“อืม...”
วันนี้เขาอาจยังให้คำสัญญาอะไรกับเธอไม่ได้ แต่สักวันเขาจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด หรืออาจเป็นเขาเองที่เป็นชายผู้แสนโชคดี
“พรุ่งนี้นิลจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติ พี่ชัชไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ครับ”
“ถ้าคุยกันรู้เรื่องแล้ว พี่ก็กลับห้องได้แล้วค่ะ นิลจะนอน” ที่จริงวันนี้ไม่ได้มีงานอะไรเหนื่อยหนักนักหนา แต่ที่สูบพลังงานของเธอไปเกือบหมดก็เป็นพี่ชัชล้วนๆ เขาทำเธอหน้าแดง ใจเต้นรัว เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวน้อยใจ สลับกันทั้งวัน
“แล้วใครบอกว่าพี่จะกลับห้อง”
เห็นสายตาเจ้าชู้ของพี่ชัช ทำไมเธอจะเดาไม่ได้ว่าเขาต้องการอะไรอีก
“พี่ยังไม่ได้ทุนคืนเลย”
“แล้วพี่ชัชไปลงทุนอะไรไว้ล่ะคะ” อย่าบอกว่าเขาจะเรียกเก็บค่ามาโนโล บลาห์นิก คู่นั้นน่ะ
“ก็ชุดเจ้าสาวชุดนั้น”
“นั่นคุณป้าตัดให้นิลหรอกค่ะ” เธอขอแก้แบบโบขนาดใหญ่ตรงแผ่นหลังเหนือสะโพก เอาความยาวและกรุยกรายออก เลื่อมกับคริสตัลที่ชุดก็ลดปริมาณลงไปเยอะ ไม่ใช่ชุดเจ้าสาวแล้วสักหน่อย
ชัชวินหัวเราหึหึ “นิลโดนแม่พี่หลอกแล้ว พี่ต่างหากที่เป็นคนจ่าย”
แทบไม่ต้องรอให้ข้ามวัน แม่ก็เอาบิลมาขึ้นที่เขาทันที อยากได้ลูกสะใภ้ แต่ไม่ลงทุนเอาซะเลย
“ถ้าอย่างนั้นให้นิลไปยกเลิกดีมั้ยคะ หรือพี่ชัชจะให้นิลผ่อนจ่ายก็ได้”
“ทำไมเป็นงั้นล่ะ ของแม่พี่รับได้ แต่พอเป็นของพี่จะจ่ายคืน หรือนิลคิดว่าพี่จน”
“เปล่าๆ นะคะ แต่ถึงพี่ชัชจะมีเงินแค่ไหน ก็คงไม่เท่าคุณป้าหรอกค่ะ” แม่ที่ไหนจะจนกว่าลูก ถูกมั้ยล่ะ ยิ่งแม่แบบคุณป้าชมนาดแล้วด้วย ใครๆ ก็รู้ว่าท่านเป็นเศรษฐินี
เขาแสนจะเอ็นดูในความซื่อของนิริน เขาเนี่ยหรือมีเงินไม่เท่าคุณนายชมนาด แค่บริษัทยักษ์ใหญ่ในอเมริกาที่พ่อยกให้เขากับน้องๆ ก็กินขาดคุณนายไปหลายช่วงตัวแล้ว
“แต่ที่นิลบอกว่าจะแบ่งจ่าย พี่สนนะ”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวนิลจะหักออกจากเงินเดือน ว้าย !”
พี่ชัชเล่นอะไรของเขา ถึงได้ดันและผลักเธอลงมาที่เตียงซะแรงจนแทบจุก แถมยังโถมทับลงมาทั้งตัวอีก
“ไม่ต้องรอไปหักเงินเดือนหรอก เดี๋ยวพี่ค่อยๆ หักเอาตั้งแต่วันนี้เลย”
เธอแสนจะแจ่มแจ้ง ว่าที่เขาอยากให้แบ่งจ่ายค่าชุดน่ะ เขาไม่ได้อยากได้เป็นเงิน... แต่ต้องการเป็นอย่างอื่น
“ต่อไปนิลคงไม่ต้องซักผ้าบ่อยๆ”
ทำไมพี่ชัชบอกแบบนี้น่ะเหรอ ก็เพราะเขากำลังเกี่ยวสายเสื้อนอนเส้นเล็กของเธอ เลื่อนลงไปจากไหล่ วันนี้เธอใส่เป็นชุดกระโปรงผ้าพริ้วเนื้อลื่นสีชมพูอ่อนยาวเหนือเข่า
“แต่ก็ไม่แน่ บางทีอาจจะต้องซักบ่อยกว่าเดิม” เพราะดูท่าเขาคงจะขยันทำมันเปื้อน
“ฮื่อ พี่ชัช”
ในห้วงแห่งดำฤษณานี้ช่างน่ากลัว เพียงเขาแนบชิด แสดงเจตจำนง แผ่ซ่านส่งผ่านความกระสันจากลมหายใจ สายตาและกลิ่นฟีโรโมนเพศชาย มือใหญ่ที่ลูบเลื่อนขึ้นมาจากต้นขา สอดอยู่ใต้กระโปรง ดันขึ้นไปจนถึงสะโพก ราวกับกำลังกวักมือชี้ชวน ให้เธอกระโจนลงสู่ห้วงเหวแห่งกามารมณ์ได้อย่างง่ายดาย
“คราวนี้พี่ขอแก้ตัวที่ทำให้นิลรู้สึกเหมือนปุยนุ่น เจ็บน้อยกว่ามดกัด”
เธอกัดเม้มริมฝีปากให้คนช่างจดช่างจำ ไม่รู้พี่ชัชซื่อจริงหรือกำลังเอาคืนคำสบประมาทของเธออยู่กันแน่
“อ๊ะ !”
เนินนมที่โผล่ขึ้นมาวับๆ แวมๆ หลังจากสายเสื้อนอนถูกเบี่ยงหล่นไปอยู่ที่แขน ถูกริมฝีปากชายขมเม้มให้เจ็บแปลบ ก่อนคนกระทำจะแลบเลียปลอบประโลมเนื้อสาว อย่างกับตบหัวแล้วลูบหลัง
ฐานเต้าสาวถูกประคองยกเป็นลำดับต่อมา และหญิงสาวรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิด นัวเนียจนลืมสิ้นทุกสิ่ง เธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้
“เดี๋ยวค่ะ”
“ครับ”
“วันนี้พี่ชัชไม่ได้ลืมใช่มั้ยคะ”
ชัชวินขมวดคิ้วครุ่นคิด ครู่หนึ่งก็นึกออก
“ไอ้นี่น่ะเหรอ”
พี่ชัชเบี่ยงตัวไปทางปลายเตียง วาดแขนยาวคว้าถุงที่มีโลโก้ร้านสะดวกซื้อใบใหญ่ ข้างในอัดแน่นไปด้วยของที่ซื้อมา แล้วชูขึ้น
“พี่เหมามาหมดทุกร้านที่ผ่านเลย โชคดีที่มีไซส์”
“พี่ชัช !! ทำไมถึงซื้อมาขนาดนั้นคะนั่น”
“ก็พี่กลัวไม่พอใช้”
“ถ้าจะกลัวขนาดนั้น พรุ่งนี้ก็ไปทำหมันเถอะค่ะ”
เธอยังอ้าปากค้าง หุบไม่ลง ซื้อมาขนาดนั้นเขาตั้งใจจะทำคืนละกี่ครั้ง กว่าจะหมดนั่น เธอไม่พรุนไปหมดแล้วหรือไง
... คนผีทะเล
- ผู้เขียน
