กลิ่นสาบของโดมินิกลอยคลุ้งเต็มห้องนอนจนปีเตอร์ที่กำลังดื่มด่ำกับความสุขของตัวเองต้องขมวดคิ้วหยุดชะงักมือที่กำลังจะกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากวางไว้ที่เดิม กระตุกปลายจมูกแล้วสูดดมกลิ่นสาบเข้าปอดแรงๆ จนแน่ใจว่ากลิ่นนี้เป็นกลิ่นของคนที่ตนเกลียด แล้วปีเตอร์ก็ต้องตะโกนออกมาในอากาศ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นโดมินิกจริงๆ
“มึงออกมาเดี๋ยวนี้ไอ้นิก!” น้ำเสียงกัมปนาทดังก้องห้องนอน พร้อมกับลุกเดินขึ้นขยับแข้งขาเพื่อเตรียมจะต่อสู้กับอีกฝ่าย และหูของเขาก็เฝ้าระวังกลัวว่าคนที่ตัวเองมองไม่เห็นจะจู่โจมเข้าหา
หึหึ
“มึงยังจำกูได้เหรอไอ้ปีเตอร์”
เสียงขำเย้ยหยันและเสียงพูดห้วนดังผ่านอากาศออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนพูดอยู่ทิศทางไหนของห้องนอน ปีเตอร์ใช้จมูกสูดหากลิ่นของโดมินิกพร้อมกับใช้พลังจิตของตัวเองจับทิศทาง แต่ก็ยากเหลือเกิน
“มึงแน่จริงออกมาสิไอ้นิก ไม่ใช่หลบแบบนี้” ปีเตอร์กัดฟันแน่นพร้อมสองมือกำแน่น
ฟึบ!
แล้วร่
