จากวันนั้นเอณิการ์ก็เฝ้ารอการมาของโดมินิกทุกคืน หล่อนเฝ้ารอให้เขามาโอบกอดยามหลับ แต่ก็ไร้สายลมพัด ไร้ร่างใหญ่ ไร้กลิ่นกายของบุรุษ หล่อนซึมเศร้าไปจนแม่ครูอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะตอนนี้เด็กสาวท้องอยู่ แถมยังแพ้ท้องหนักทุกเช้า จนนางอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะเป็นอะไรไป และถามถึงเรื่องฝากครรภ์เอณิการ์ก็บอกว่าขอเวลาอีกนิดก่อน
“หนูจะไปไหวเหรอหนูเอ” แม่ครูถามเอณิการ์เมื่อหญิงสาวอาสาไปจ่ายตลาดในเช้านี้
“ไหวค่ะแม่ครู หนูแค่ท้องค่ะ”
“แต่แม่ครูว่า...”
“นะคะ ให้หนูไปเถอะนะคะแม่ครู หนูอยากไป”
“แต่ในตลาดมีกลิ่นนั้นกลิ่นนี้ แล้วหนูจะไม่เป็นอะไรแน่นะ ยิ่งตอนนี้แพ้ท้องอยู่ด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ครู”
แล้วร่างอวบอิ่มของเอณิการ์ก็ถือตะกร้าเดินออกจากบ้านเด็กกำพร้าเพื่อไปจ่ายตลาดซื้อของมาเตรียมมื้อเช้าให้เด็กๆ แม้จะรู้สึกอ่อนเพลียแต่ก็อยากช่วยแม่ครู เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ทุกคนดูแลเธอดีมาก ตอนนี้ก็ไม่ได้แพ้ท้อง
