ตกดึกเอณิการ์นอนกอดตัวเอง และมีสายลมอ่อนๆ พัดเข้ามาในห้อง หมุนวนเป็นเกลียวคลื่นแล้วทุกอย่างก็เงียบสงบลง คนในบ้านก็ตกอยู่ภายใต้มนตร์สะกดของผู้มาเยือนที่ร่ายให้ทุกคนหลับสนิทให้เหลือเพียงเอณิการ์เท่านั้นที่ไม่ได้ตกอยู่ในมนตราของเขา
“หนูเอของฉัน” น้ำเสียงแหบพร่าเปล่งกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กที่นอนขดตัวในผ้าห่มผืนบาง
“อืม”
เอณิการ์ทำได้แค่เพียงครางรับแล้วขยับพลิกตัวนอนตะแคงให้สบายตัว
“ตื่นได้แล้วเด็กน้อย ฉันกลับมาแล้ว” เขาจูบแก้มเนียนข้างที่เธอตะแคงขึ้น
“อือ”
เอณิการ์ทำเพียงครางซ่านและยิ้มมุมปากในความมืดให้กับสัมผัสแผ่วเบาที่เขาแตะริมฝีปากกับแก้มของเธอ ตอนนี้สาวน้อยกำลังตกอยู่ในความฝัน ฝันว่าเขามาหาและตอนนี้ก็อยู่ด้วยกัน โดยที่ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมาดูว่าแท้จริงแล้วมันคือความจริงไม่ใช่ความฝัน
“อ่า...ฉันจะลักหลับหนูแล้วนะหนูเอ”
โดมินิกเอ่ยเสียงพร่า เรื่องข่าวที่แพร่ออกไปทั่วโลกมันเป็นแค่ข่
