ผู้กองคราม

ผู้กองครามตัวจริงเสียงจริง

6

ผู้กองครามตัวจริงเสียงจริง

เช้าวันต่อมา

วันนี้ฉันตื่นจากที่นอนประมาณหกโมง ตอนแรกกะจะตื่นสักตีห้าเพื่อไปวิ่งออกกำลังกาย แต่พอคิดว่าฉันยังไม่ชินกับทางและคนที่นี่ฉันก็เลยคิดว่าเอาไว้วันหลังค่อยวิ่งดีกว่า อีกอย่างยังไงฉันก็จะปั่นจักรยานไปทำงานอยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ออกไปวิ่งแต่ฉันก็ยังได้ชื่อว่าออกกำลังกายอยู่ดี...

เพราะฉะนั้นหลังจากตื่นนอนในตอนหกโมงฉันจึงเข้าครัวเพื่อทำอาหารมาทานคนเดียว ทานเสร็จก็อาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินลงจากบ้านไปจูงจักรยานคันใหม่ออกจากที่จอด

เวลา 07: 35 น. ในวันที่ 2 กันยายน 2023 เป็นวันที่สองที่ฉันมาอยู่ที่น่าน และก็เป็นวันแรกที่ฉันจะได้เริ่มทำงานในที่นี่ด้วย...

ร้านยอดหญิงของหญิงเปิดเวลาเก้าโมงตรงแต่พนักงานต้องไปเตรียมเปิดร้านไม่เกินแปดโมงครึ่ง ฉันกะเวลาออกจากบ้านไม่ให้เกินเจ็ดโมงสี่สิบห้า ถ้าฉันออกเวลานี้คิดว่าคงปั่นจักรยานไปถึงร้านไม่เกินแปดโมงยี่สิบเผื่อปั่นชมนกชมไม้ไปด้วย ปกติระยะทางแค่สามกิโล ปั่นจักรยานไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ไปถึงแล้ว แต่ฉันแค่กะเวลาเผื่อเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเร่งรีบด้วย อีกอย่างเวลานี้แดดก็ยังไม่ร้อน บรรยากาศทุกอย่างกำลังพอดี

ฉันปั่นจักรยานไปตามเส้นทางที่หญิงพามาเมื่อวาน เส้นทางจากบ้านไปร้านไม่ได้ซับซ้อนอะไร แค่ขับไปเลี้ยวตรงหน้าปากซอยแล้วก็ตรงไปเรื่อย ๆ ก่อนที่จะเลี้ยวอีกครั้งแล้วก็ถึงร้าน ในระหว่างทางก็ผ่านหน้าบ้านชาวบ้านหลายหลัง ฉันยิ้มและทักทายชาวบ้านพวกนั้น พวกเขาเองเมื่อฉันยิ้มและทักทายก็ทักทายกลับมาอย่างเป็นกันเอง คนที่นี่ดูท่าทางใจดีอยู่นะ

"อ้าวพี่ พักที่ไหนทำไมได้ปั่นจักรยานมาครับ"กานกับกิ่งที่เพิ่งจะขับมอเตอร์ไซค์มาจอดข้าง ๆ หันมาถามฉันที่เพิ่งจะปั่นจักรยานมาถึงพอดี

"แถว ๆ นี้แหละ"

"ท่าจะเหนื่อยน่าดูเลยนะครับ นี่น้ำครับ"กานพูดแล้วก็หยิบขวดน้ำจากถุงมาเปิดยื่นให้

"เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก น้ำนั่นนายคงจะซื้อมากินเอง เก็บไว้กินเองเถอะพี่เข้าไปกดกินในร้านก็ได้"

"เอาไปเถอะครับ ปั่นจักรยานมาร้อน ๆ เสียเหงื่อไปเยอะต้องรีบดื่มน้ำทดแทนน้ำในร่างกายที่เสียไป เดี๋ยวผมไปเปิดร้านและ"กานยัดขวดน้ำใส่มือของฉันแล้วก็เดินไป ฉันได้แค่มองก่อนที่จะหันมายิ้มให้กิ่งที่ยังยืนมองฉันอยู่ข้าง ๆ

"มองพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่า"ฉันถามกิ่งอย่างไม่ค่อยเข้าใจ หรือเธอจะหึงที่กานให้น้ำฉันหรือเปล่าวะ เขาสองคนมาถึงร้านพร้อมกันเขาอาจจะกำลังคบกันอยู่หรือเปล่า...

"กานมันบอกว่าพี่เป็นผู้หญิงในสเปกมันด้วยแหละ เมื่อวานหลังจากพี่ออกไปมันก็เอาแต่พูดถึงพี่ไม่ขาดปากเลย น้ำที่มันให้พี่ระวังมียาเสน่ห์อยู่ในนั้นด้วยนะ ก่อนหน้านี้มันเคยใส่ยาเสน่ห์ให้ผู้หญิงที่มันแอบชอบคนหนึ่งในน้ำ ผู้หญิงคนนั้นหลงรักมันหัวปักหัวปำ มีบ้านโอนบ้านมีรถโอนรถมาให้กับมัน"กิ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แล้วพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วทำเอาขนลุกขนพอง ตอนนั้นฉันก้มมองขวดน้ำในมือแล้วก็เริ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

แต่แล้ว...

"เลิกเอาเรื่องปั้นแต่งที่ใส่ร้ายฉันไปอำคนอื่นได้และ ไอ้น้องบ้านี่ พี่ขวัญอย่าไปถือสามันมากนะพี่ น้องผมนิสัยเสีย ชอบอำคนไปทั่ว รีบเข้าร้านมาช่วยกันเตรียมร้านเร็ว ๆ "กานออกมายืนเท้าเอวเรียกกิ่งที่ไม่น่าจะเป็นแฟนแต่น่าจะเป็นน้องสาวด้วยหน้าดุ ๆ พร้อมกันนั้นก็อธิบายกับฉันไปด้วย ส่วนกิ่ง พอโดนพี่ชายออกมาเฉลยก็กลับมายิ้มสดใสให้ฉันเหมือนเดิม

"เมื่อกี้พี่ขวัญหน้าซีดไปเลย กลัวจะโดนเสน่ห์พี่ชายกิ่งมากใช่ไหมคะ มันก็น่ากลัวอยู่หรอก คนขี้เหร่อย่างไอ้พี่กานคงไม่มีใครอยากชอบแน่ ฮ่า ๆ "กิ่งพูดแกมขำก่อนจะทำหน้าล้อเลียนใส่กานแล้วเข้าร้านไป ส่วนฉันก็ได้แต่ขำแห้งตาม...ที่นี่มีพนักงานในร้านหลายคน สงสัยนอกจากมาทำงานฉันยังจะต้องมาเรียนรู้นิสัยแปลก ๆ ของเพื่อนร่วมงานทุกคนในร้านนี้ด้วย

มันก็ท้าทายดีอยู่นะ...

"พี่ขวัญชอบทหารหรือนักบินหรือหมอมากกว่ากันคะ"

ในระหว่างช่วยกันยกเก้าอี้ลงมาจากโต๊ะและช่วยกันเช็ด อยู่ ๆ กิ่งก็ถามคำถามแปลก ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

"มีอะไรเหรอ"ฉันยังไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยความสงสัย

"ตอบมาเถอะน่าพี่ขวัญ"คราวนี้มาทำหน้าอ้อน

"แล้วทำไมต้องเป็น ทหาร นักบิน แล้วก็หมอด้วยล่ะ"

"อ้าว ก็ร้านเราอยู่ใกล้ทั้งค่ายทหาร สนามบิน แล้วก็โรงพยาบาลนี่คะ ทั้งทหาร ทั้งนักบินและหมอมาทานข้าวที่ร้านเราบ่อยนะ มาแทบทุกวันในตอนเที่ยง ๆ "

"ร้านอยู่ใกล้ค่ายทหารด้วยเหรอ"

"อ้าว พี่ขวัญไม่รู้เหรอ ทำไมไม่รู้ล่ะ ค่ายทหารอยู่ห่างจากร้านเรานิดเดียวเอง ขับรถออกจากหน้าร้านแล้วเลี้ยวขวาตรงไปแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว"

"ชื่อค่ายอะไรเหรอ"

"ค่ายxxx..."

และทันทีที่กิ่งบอกมาเท่านั้นแหละ...ฉันนี่อ้าปากค้างเป็นหอยปากอ้าไปเลย...นั่นมันค่ายที่พี่ครามอยู่นี่นา

ไม่ ๆ ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่พูดหรือคิดถึงชื่อเขาอีก ใกล้ค่ายทหารแล้วไง เขาอยู่ในนั้นแล้วไง ทหารในนั้นคงมีเป็นร้อยเป็นพัน เขาคงไม่ใช่ทหารที่จะออกมาทานข้าวที่ร้านนี้จนเจอกับฉันได้หรอก...แต่ถ้าได้เจอก็แล้วยังไง...ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้วค่า

"พี่ขวัญ พี่ขวัญ คิดอะไรอยู่เหรอคะ ตอบกิ่งได้ยังเนี่ยว่าตกลงพี่ชอบใครมากกว่ากันระหว่าง หมอ ทหาร แล้วก็นักบิน"กิ่งสะกิดเรียกสติของฉันอีกครั้ง

"เอ่อ พี่..."

"ไม่ต้องตอบก็ได้พี่ ยายนี่ชอบถามอะไรไร้สาระ มันค่อนข้างบ้าผู้ชาย"กานเดินเข้ามาบอกและยกมือขึ้นจิ้มหน้าผากของกิ่งแรง ๆ

"ไอ้พี่กาน! "

กิ่งเดินตามไปฟาดฝ่ามือลงบนแผ่นหลังของกานเต็มแรง เสียงฟาดดังสะท้านหูฉันเลยทีเดียว สองพี่น้องคู่นี้ฮาร์ดคอร์ชะมัด

ตัดมาที่ตอนบ่าย

ในระหว่างที่ร้านว่างเว้นจากลูกค้า พวกพนักงานคนอื่นต่างออกไปนั่งรับลมเย็น ๆ ที่ระเบียงซึ่งอยู่ติดกับทุ่งนาที่ด้านหลังร้าน ส่วนฉันกับกิ่งและกานก็ออกมาช่วยกันเช็ดกระจกกันอยู่หน้าร้านเพราะเห็นว่ากระจกหน้าร้านไม่ค่อยสะอาด

กระจกหน้าร้านมีอยู่ด้วยกันสามช่องใหญ่ ๆ ฉันกับกิ่งและกานแบ่งกันทำความสะอาดคนละช่อง ส่วนหญิงที่เป็นเจ้าของร้าน วันนี้ที่ฉันยังไม่ได้เอ่ยถึงเธอให้ได้ยินก็เพราะว่าหญิงเข้าร้านมาแป๊บเดียวแล้วก็ออกไปทำธุระที่ธนาคารยังไม่กลับมา ตอนนี้บ่ายสองก็คงใกล้จะกลับมาแล้วมั้ง...

"ไอ้ขวัญ ทำอะไรของแก..."

เสียงคุ้นหูที่ถามด้านหลัง ทำให้ฉันที่กำลังยืนอยู่บนบันไดลิงเช็ดกระจกและคุยกับกิ่งและกานไปด้วยหันกลับไปมองด้วยความตกใจ แต่ตกใจตอนแรกคงไม่เท่าตกใจตอนหันไปเห็นว่าใครยืนอยู่ข้างหญิง

"พี่...ว๊ายยย! "

"ไอ้ขวัญ! "

"พี่ขวัญ..."

"เป็นอะไรไหม..."

สี่ประโยคจากฉัน จากหญิง จากกานกับกิ่ง แล้วก็จากคนที่วิ่งมารับตัวฉันเอาไว้ก่อนที่ตัวฉันจะร่วงถึงพื้นเอ่ยขึ้นแบบต่อเนื่องกัน

นาทีต่อมาฉันรู้แล้วว่าฉันยังปลอดภัย ยังไม่ได้ร่วงถึงพื้นและไม่ได้รับอาการบาดเจ็บแต่อย่างใด แต่ในอีกไม่ถึงเสี้ยวนาทีต่อมา ฉันกลับร่วงลงพื้นจริง ๆ

ไม่ใช่ตัว...แต่เป็นใจที่ร่วงลงไป ร่วง...เพราะคนที่เข้ามาช่วยฉันเอาไว้คือคนเดียวกับคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หญิงในก่อนหน้านี้ เขาเป็นผู้ชายในชุดทหาร ผิวขาว หน้าตาเหมือนผู้ชายที่ฉันเคยรู้จัก ยิ่งมองฉันก็ยิ่งคิดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกัน ตอนนี้เขากำลังอุ้มฉัน ก้มมองหน้าฉัน และพอฉันจ้องเขาคืนอยู่ดี ๆ ฉันก็สะอึกขึ้นมาซะงั้น

"ขวัญ ไหวไหมเนี่ย"หญิงเดินเข้ามาถาม จังหวะนั้นฉันรีบบอกให้เขาปล่อยและตะกายตัวลงไปยืนที่พื้นด้วยความรวดเร็วและแสนอับอาย

ขวัญเอยขวัญมา...

"ไม่เป็นไรแก ฉันสะอึก ขอเข้าไปกินน้ำก่อนนะ"ฉันบอกกับหญิงแล้วรีบวิ่งเข้าไปในร้านด้วยความรวดเร็ว

ตอนแรกฉันนึกว่าฉันตาฝาดและอาการเดิม ๆ กำเริบจึงเห็นคนที่ใส่ชุดทหารเป็นเขาไปหมด แต่หลังจากเข้ามาดื่มน้ำในร้านและตั้งสติมองออกไปดูหน้าของเขาซึ่งยังยืนอยู่ที่หน้าร้านอีกครั้ง ฉันก็เริ่มมั่นใจว่าฉันตาไม่ฝาดแน่

นั่นพี่คราม พี่ครามที่ฉันเคยแอบชอบ พี่ครามที่ฉันเคยบอกชอบและบล็อกเขาไป และก็น่าจะเป็นพี่ครามคนเดียวกับที่ทำให้ฉันเพ้อพกถึงเขามาตั้งหลายปีตัวจริงเสียงจริง

ในเวลาบ่ายสอง สี่สิบห้านาที ของวันที่ 2 กันยายน 2023 ฉันได้เจอพี่ครามตัวจริงที่ร้านอาหารยอดหญิง ในจังหวัดน่าน...