บทที่ 9 ตามไม่ทัน
1845 คำ
"อื้อๆๆๆ" วารีดีดดิ้น
เป็นเวลาหลายสิบวินาที ที่ริมฝีปากถูกผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็น 'เพื่อนรัก' รุกล้ำเข้ามาช่วงชิมเอาความหวานที่มี
ลิ้นร้อนของโยธินแทบจะสูบเอาวิญญาณของวารีออกไปจากร่างไปด้วย ไม่คิดไม่ฝันง่าจะมีวันที่ได้เล่นลิ้นกับเพื่อนของตัวเอง!
พลั่ก...!
"แฮ่ก...แฮ่ก..."
ในที่สุดก็ผลักร่างหนาของโยธินออกห่างได้สำเร็จ วารีหอบแฮ่กเพราะเขาจูบแบบไม่เว้นช่องว่างให้เธอได้หายใจ
"ไอ้โย...!"
"ถ้ามึงตบกูจูบอีกนะ" โยธินชี้ไปที่ฝ่ามือของวารีเมื่อเธอง้างมันขึ้น
"ทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย จูบกูทำไม ใช้ลิ้นอีกต่างหาก" วารีทำหน้าตาสยอง
เธอใช้หลังมือเข็ดปากตัวเองอย่างแรงจนลิปสติกเลอะไปทั่วขอบปาก
"กูแค่อยากให้มึงหยุดบ้าแล้วฟังกูบ้างก็เท่านั้น"
"วิธีหยุดหมาบ้าของมึงคือการจูบเหรอ งี้ถ้ามีคนบ้าอาละวาดอยู่แถวนี้ มึงก็จะเดินเข้าไปจูบเขาแล้วใช้ลิ้นงั้นดิ?" เธอยังไม่เลิกโวยวาย
"ถ้าเป็นคนอื่นกูก็ใช้หมัดหยุดดิวะ จะเปลืองตีวไปจูบทำไม คิดได้นะมึง"
"แล้วทำไมกับกูมึงจูบอะ"
"ก็กูอยากจูบ จบไหม" โยธินตอบไปอย่างลืมตัว
คำตอบของเขาก่อให้เกิดความเงียบท่ามกลางเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เริ่มแปลกไป ก่อนที่คนพูดจะรู้สึกว่าได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมาเสียแล้ว
"เอ่อ...ใกล้เวลาก้าวจะมาแล้ว กูว่าเรารีบไปสยามบินดีกว่า" วารีเปลี่ยนเรื่อง
"มึงจะไปสภาพนี้หรือไง"
โยธินว่าพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าประชิดตัววารี ก่อนจะค่อยๆ เช็ดลิปสติกที่เลอะอยู่ออกให้อย่างเบามือ
ร่างสูงมองริมฝีปากเล็กได้รูปสีชมพูอ่อนของวารีด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ โยธินเผลอกลืนน้ำลายลงคอ เขาพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
"เอาลิปมา" โยธินแบมือ วารีหยิบลิปสติกจากในกระเป๋าส่งให้
ชายหนุ่มบรรจงแต้มลิปสติกลงบนริมฝีปากให้วารีด้วยตัวเอง
"เรียบร้อย สวยเหมือนเดิมแล้ว" เขาส่งลิปคืนให้เธอ
"ไหนมึงบอกกูไม่สวยไง ต้องตายแล้วเกิดใหม่ก่อนถึงจะสวยไม่ใช่เหรอ" วารีย้อนเข้าให้
"พูดมาก จะไปรับไหมแฟนมึงอะ เดี๋ยวกูก็ทิ้งไว้นี่เสียเลย"
"เฮ้ยยย อย่านะเว้ย กูไปด้วย"
วารีรีบวิ่งตามไปเดินข้างๆ เขา
ตลอดทางบนรถจนถึงสนามบินมีเพียงความเงียบ วารีนั่งทบทวนหัวใจของตัวเองมาตลอดทาง ทั้งที่เธอควรจะโกรธที่ถูกเขาจูบ แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น นอกจากจะไม่โกรธแล้ว...
เธอยังรู้สึกดีและชอบจูบนั้นอีกด้วย!
ไม่นะ นี่เธอเป็นอะไรไป เธอมีแฟนอยู่แล้วแต่ทำไมถึงยังไม่เลิกหวั่นไหวกับโยธินสักทีล่ะ ยิ่งคิด วารีก็ยิ่งเจอแต่ทางตันและความสับสน
เธอตามความคิดเขาไม่ทันเลย เดาไม่ออกจริงๆ ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร
"คิดไรอยู่วะ" โยธินถามทำลายความเงียบ
เขากำลังขับขึ้นลานจอดรถของสนามบินเพื่อหาที่จอด
"คิดว่ามึงจะจูบกูอีกไหม"
เอี๊ยด!!!
คำตอบตรงๆ ของวารี ทำเอาโยธินตกใจจนเผลอเหยียบเบรก โชคดีที่ไม่มีรถขับตามหลัง ร่างสูงค่อยๆ หันมามองเธอด้วยสายตาสงสัย
"มะ...มึงพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม"
"สัส กูไม่ได้เมานะ จะได้ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไร" เธอยอกย้อน
"แล้วที่พูดนี่คือ...อยากให้กูจูบอีกเหรอ?"
"เปล๊าาาา"
"เสียงสูงทำไม"
"มึงจะได้รู้ว่ากูโกหกไง ก็ในละครเวลาคนโกหกจะชอบทำเสียงสูง" วารีตอบอย่างไม่ยี่หระ โยธินแค่นหัวเราะกับคำตอบที่ได้รับ
"มึงนี่มัน...มีแฟนอยู่แล้วพูดแบบนี้ได้เหรอ"
"คนที่เปลี่ยนแฟนทุกๆ หกเดือนอย่างมึงไม่มีสิทธิ์มาพูด เปลี่ยนแฟนบ่อยกว่ากางเกงในอีกมั้ง" วารีแอบเหน็บแนม
โยธินส่ายหน้าขำๆ ก่อนจะขับหาที่จอดรถต่อ วารีหันไปมองเขา เธอไล่มองตั้งแต่เส้นผมมาจนถึงหน้าผาก ดวงตา จมูก และ...
...ริมฝีปาก
"อึก!" หล่อนเผลอกลืนน้ำลายไม่รู้ตัว
"อะไรของมึง มองกูแล้วกลืนน้ำลายเสียงดังขนาดนี้ เห็นกูเป็นไก่ปิ้งหรือไง"
ขวับ!
เสียงของโยธินเรียกสติของวารีให้กลับคืนมา เธอรีบหันหน้าหนีไปอีกทางแล้วเลิกจ้องเขา ไม่ไหวๆ ทำไมจู่ๆ เธอถึงมองว่าเขาเซ็กซี่ขึ้นมาได้กันล่ะเนี่ย
วนอยู่ในลานจอดได้ไม่นานก็ได้ที่จอด ทั้งสองคนพากันเดินเข้ามาในสนามบินเพื่อรอรับก้าวหน้าที่น่าจะมาถึงแล้ว
"ว่าแต่...ไหนมึงบอกกูว่าติดต่อไอ้ก้าวไม่ได้มาสี่เดือนแล้วไง แล่วมึงรู้ได้ไงว่ามันกลับวันนี้ ไฟลท์นี้" โยธินเอ่ยถามขณะกำลังเดินไปที่ฝั่งผู้โดยสารขาเข้าประเทศ
"กูก็ตามดูโพสต์ในไอจีเขาไง เพราะโทรไปก็ไม่รับ ไดเรก เมสเสจก็ไม่ตอบ สงสัยคงยุ่งมากอะ" วารีตอบพลางชะเง้อมองหาแฟนหนุ่มไปด้วย
โยธินขมวดคิ้วมุ่นด้วยแปลกใจ การกระทำของก้าวหน้าช่างละม้ายคล้ายคลึงกับการกระทำของเขาเวลาจะเทสาวๆ เสียจริง
เขาเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วสิ...
"ไอ้วา กูว่ามึงลองโทรหามันดูอีกสักรอบไหม ว่าตกลงยังไงอะไร"
"ยังไงอะไร? อะไรวะ กูไม่เข้าใจคำถามมึง"
วารีหยุดเดินแล้วหันกลับมาหาโยธิน เธอไม่เข้าใจว่าเขาพยายามจะสื่ออะไร
"คือกูแค่จะบอกมึงว่า..."
โยธินเงียบเสียงไป เขามองไปที่ด้านหลีงของวารีด้วยสายตาตกใจปนตื่นตระหนกจนวารีจับสังเกตได้
"อะไร มึงเห็นอะไร?"
หมับ!
"ห้ามหันไปเด็ดขาด" โยธินจับใบหน้าของวารีเอาไว้
"ไอ้โย ปล่อย"
"ไม่ หัวเด็ดตีนขาดยังไงกูก็ไม่ปล่อย"
โยธินส่ายหน้าปฏิเสธ สองมือออกแรงรั้งศีรษะของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้หันได้
"กูบอกให้ปล่อย"
"อย่าเลย เชื่อกู"
"กูเตะน้องชายมึงให้หมันเลยนะ!"
"เฮ้ย อย่า!!!"
เพราะวารีง้างเท้าทำท่าจะเตะผ่าหมากเขา โยธินเลยตกใจปล่อยมือออกแล้วเอามากุมเป้าไว้แทน
วารีหันกลับมามองยีงจุดที่โยธินมองเมื่อครู่ มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมากว่าสายตาของเธอจะเจอจุดใต้ตำตอที่เพื่อนรักมองเห็น
กร็อบ...
สองมือเล็กๆ กำเป็นหมัดแน่นจนมีเสียงกระดูกดังแทรกออกมา โยธินเบ้หน้าด้วยรู้ดีว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้
"บรรลัยแล้วไหมล่ะ" เขาพึมพำ
ฟิ้ววววว!
ยังไม่ทันจะได้ห้ามปรามหรือเตือนสติ ร่างเพรียวบางของวารีก็วิ่งด้วยความเร็วกว่าแสงไปยังจุดเกิดเหตุ!
"อ้าวเฮ้ย ไอ้วา! เดี๋ยวดิวะ!!"
โยธินรีบวิ่งตามไปติดๆ
หมับ!
วารียื่นมือจับไปที่ไหล่ของผู้ชายที่แสนจะคุ้นเคยและเฝ้ารอที่จะได้เจอ แต่มันคงเป็นการพบกันที่น่ายินดีกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้อีกฝ่ายกำลังจูบกับผู้หญิงคนอื่นอย่างดูดดื่มอยู่!
"วารี?! มะ...มาได้ยังไงเนี่ย"
ก้าวหน้าถามด้วยความตกใจปนสงสัยในการมาของเธอ
"ก้าวทำอะไรอยู่" เธอถามเสียงสั่นด้วยความโกรธ
"พี่ก้าว นี่ใครเหรอคะ?" หญิงสาวหน้าใสที่เป็นคนจูบกับเขากอดแขนก้าวหน้าแล้วเอ่ยถาม
"ฉันเป็นแฟนเขา เธอนั่นแหละเป็นใคร ทำไมถึงหน้าด้านมาจูบแฟนคนอื่นแบบนี้!"
"อะไรนะ?! เธอว่าใครไม่ทราบ ฉันเป็นแฟนกับพี่ก้าว เธอนั่นแหละเป็นใคร" อีกฝ่ายตั้งคำถามกลับ
วารีหันไปมองก้าวหน้าด้วยสายตาผิดหวัง
"นี่แกกล้าสวมเขาให้ฉันเหรอ"
"วารีใจเย็นก่อนนะ ฟังเราก่อน คือว่าเรา..."
"ไอ้ชั่ว! อ๊ากกกก!"
พลั่ก! ตุ้บ! ผลั่วะ!
เกิดเหตุชุลมุนขึ้นยกใหญ่ เมื่อวารีหมดความอดทน ทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งถีบก้าวหน้าแบบไม่ยั้งมือ จนอีกฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้น แต่ก็ยังไม่สาแก่ใจ วารีตามไปนั่งคร่อมทับลนตัวเขา ก่อนจะเปิดฉากตบหน้าแลบนับไม่ถ้วน
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ
"ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้คนเจ้าชู้ ถ้าจะมีใหม่ก็หัดบอกเลิกกันก่อนสิวะ จะปล่อยให้ฉันรอทำไม ไอ้เวร ไอ้ก้าว ไอ้..."
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
"เฮ้ยยยย ไอ้วาๆๆๆ ไอ้วาหยุด!"
หมับ!
โยธินตรงเข้ามารั้งตัววารีออกมาจากก้าวหน้า เมื่อเป็นอิสนะได้ เขาก็รีบคลานไปหลบอยู่หลังผู้หญิงที่ตัวเองจูบไปด้วยเมื่อครู่ทันที
"ไอ้โยปล่อย กูจะฆ่ามัน มันนอกใจกู กูจะตัดตอนน้องชายมันซะ!"
"มึงจะบ้าเหรอ! อยากติดคุกหรือไง"
ปี๊ดๆๆๆ
เสียงเป่านกหวีดดังมาแต่ไกล พร้อมกับรปภ.สองคนที่มีผู้โดยสารไปตามวิ่งเข้ามาเพื่อระงับเหตุ
"มีเรื่องอะไรกันครับ" รปภ.นายนึงเอายถาม
"จับอีบ้านี่ไปเลยครับ มันบ้า มันทำร้ายร่างผม!" ก้าวหน้าชี้นิ้วไปที่วารี
"ยังมีหน้ามาว่าฉันอีกเหรอ! มันน่าโดนอีกสักทีไหม" วารีทำท่าจะพุ่งเข้าใส่อีกรอบ แต่โยธินก็รั้งเอาไว้
"ใจเย็นก่อนมึง เดี๋ยวกูเคลียร์ให้ มึงอยู่เฉยๆ เลย" เขาดันเธอให้หลบอยู่ด้านหลังก่อนจะออกหน้าแทน
"ไอ้อ้าว นี่มันเรื่องอะไรกันวะ ทำไมมึงนอกใจไอ้วาแบบนี้" โยธินถามอย่างใจเย็น
"นอกใจเหี้ยอะไร กูกับวาเลิกกันตั้งแต่สามเดือนก่อนแล้ว!" ก้าวหน้าตอบ พอได้ยินคำตอบแบบนั้น วารีก็โกรธยิ่งกว่าเดิม
"อย่ามาโกหก เลิกบ้าเลิกบออะไร เมื่อไหร่ ตอนไหน!"
"ก็ฉันส่งเมลบอกเลิกเธอไปตั้งแต่พฤศจิกายนปีที่แล้วไง ไม่ได้อ่านเหรอ!"
ก้าวหน้าตะโกนกลับ แต่ก็ยังอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้าใกล้วารีอยู่ดี
"อะไรนะ ส่งเมลบอกเลิกเหรอ?"
วารีทวนคำอย่างงงๆ ก่อนจะรีบหยิบมือถือขึ้นมากดดูกล่องข้อความเข้าในอีเมล ที่ขึ้นว่ามีเมลที่ยังไม่ได้อ่านอยู่หลายร้อยฉบับ!
"แกบอกว่าส่งมาเดือนไหนนะ"
"พฤศจิกายนปีที่แล้ว" ก้าวหน้าตอบ
วารีรีบไล่ดูเมลทั้งหมดทันที โยธินเข้ามาช่วยดูด้วยอีกแรง เธอไล่ไปจนถึงหน้าที่สี่ของกล่องขาเข้า ก่อนจะเจอเข้ากับเมลที่ตาม
'ถึงวารียอดรักของก้าว'
แค่หัวข้ออีเมลที่ส่งเข้ามา ก็ทำเอาอยากจะคายสิ่งที่กินเข้าไปเมื่อตอนกลางวันออกมา
- ผู้เขียน
