เพื่อนรัก อย่ากั๊กเลย

บทที่ 7 ดับเบิ้ลเดต

"งั้นที่แรก พวกเราไปบ้านยักษ์กันก่อนแล้วกันเนอะ" โยธินเริ่มต้นสร้างบรรยากาศที่สนุกสนาน

หลังจากซื้อตั๋วสำหรับสี่คนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยืนหันซ้ายหันขวาเพราะไม่รู้จะไปเริ่มที่ตรงไหนก่อน วารีก็เอาแต่จ้องเขม็งมาที่เขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน

"ก็ดีนะ พี่ไม่เคยมาเที่ยวสวนสนุกมาก่อน วาเคยมาไหมครับ" ธีรดลหันไปถามวารี

"ก็...เคยบ้างค่ะ ตอนตามไอ้โยมาเดตกับแฟน" หล่อนตอบพลางชี้นิ้วไปที่โยธิน

"นี่โยเคยมาเดตกับผู้หญิงคนอื่นที่นี่ด้วยเหรอ นึกว่ามากับซอนย่าเป็นคนแรกเสียอีก" ซอนย่าโวยวายอย่างน้อยใจ

"กะ...ก็เคยบ้างครับ ไอ้วา เลิกทำลายบรรยากาศสักทีได้ไหม"

ประโยคแรกหันไปตอบซอนย่าพลางส่งยิ้มแห้งๆ ส่วนอีกประโยคหันมากระซิบกับวารี แต่มีเหรอที่คนอย่างวารีจะสน เธอมองค้อนใส่เขาทิ้งท้าย ก่อนจะตรงเข้าไปควงแขนธีรดลอย่างสนิทสนม

"ไปกันเถอะค่ะพี่เค"

โยธินมองตามวารีที่เอียงศีรษะซบกับไหล่ของธีรดลด่วยความไม่พอใจ แต่ก็เก็บอาการเอาไว้ เขาหันไปยิ้มให้ซอนย่าที่เข้ามาควงแขนเขาเข่นกัน

"ไปเถอะโย"

"ครับ" เขาตอบรับ

ทั้งสี่คนพากันเดินเล่นไปทั่วสวนสนุก และเล่นมันทุกเครื่องเล่นที่เดินผ่าน การได้เล่นสนุกสุดเหวี่ยง ทำให้ความบาดหมางระหว่างวารีและโยธินถูกหยุดเอาไว้ก่อน

"ไอ้โยๆๆ บ้านผีสิงกัน"

วารีกวักมือเรียกโยธินแล้วยืนรอเขาที่หน้าทางเข้า ทว่าธีรดลกับซอนย่าส่ายหน้าไม่เอาด้วย

"ซอนย่าไม่เข้านะคะ ซอนย่ากลัว"

"พี่ก็ขอบายนะครับ ไม่ถูกโฉลกกับผีสักเท่าไหร่" ธีรดลปฏิเสธอีกคน

"ทำไมล่ะคะพี่เค ไม่น่ากลัวหรอก เดินกับวาไง"

"ใช่ครับซอนย่า ไม่น่ากลัวเลย" โยธินรบเร้าคนของตัวเอง แต่ทั้งสองยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง

"เชิญโยตามสบายเลยค่ะ ซอนย่านั่งรอตรงนี้แล้วกัน"

"งั้นพี่อยู่เป็นเพื่อนซอนย่าเอง"

"ก็ได้ค่ะ งั้นวาฝากกระเป๋านี้ไว้หน่อยนะคะ"

เธอส่งกระเป๋าใส่กล่องแซนวิชที่ทำมาให้เขา เมื่อเห็นว่าบังคับไปก็เท่านั้น วารีกับโยธินจึงเข้าไปในบ้านผีสิงกันแค่สองคน ทันทีที่มาถึงทางขั้นบันไดไปชั้นสอง วารีก็กระโดดขึ้นหลังโยธินทันที

"มึงพร้อมนะ" วารีถามเสียงเบา

"เอางี้จริงดิ แล้วทีเมื่อกี้มึงทำเก่งชวนพี่เคเข้ามาด้วย นี่ถ้าพี่เขาบ้าจี้ตามเข้ามาจริงๆ มึงจะทำยังไง" โยธินถามพลางใช้สองแขนเกี่ยวขาของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น

"กูก็ขี่หลังพี่เคแทนมึงไง"

"เบากว่าหมูหน่อยเดียวอย่างมึงคิดว่าพี่เขาจะไหวเหรอ นอกจากกูใครจะมาทนแบกมึงได้ทั้งชีวิตกันฮะ"

คำพูดของโยธินที่หลุดปากพูเออกมาทำให้เกิดความเงียบที่แสนอึดอัดระหว่างกันขึ้น วารีกอดคอเขาไว้แน่น เกยคางลงบนไหล่แบบที่ชอบทำเวบาขี่หลังอีกฝ่าย

ตึง!!!

ผีปลอมปรากฏตัวขึ้นมาตัวแล้วตัวเล่า แต่เหมือนว่าในตอนนี้ทั้งวารีและโยธินจะหลุดไปในโลกที่มีแค่พวกเขา การหลอกผีของพนักงานในบ้านผีสิงจึงไม่เป็นผลเลย

"พูดเหมือนจะอยู่แบกกูทั้งชีวิตงั้นแหละ เดี๋ยวโตกว่านี้มึงก็ต้องแต่งงานมีลูกมีเมียไหม กูเองก็ต้องมีเหมือนกัน คงอยู่ให้มึงแบกได้อีกไม่กี่ปีหรอก" วารีเอ่ยขึ้น เธอหันไปมองหน้าเขาตอนพูด

"มึงจะลาไปตายหรือไง ไม่ต้องห่วง ถ้ามึงต้องการให้กูอยู่แบกมึงแบบนี้ทั้งชีวิต กูก็จะไม่แต่งงาน มึงจะได้ไม่ต้องมาตบตีกับเมียในอนาคตของกูไง" โยธินตอบทีเล่นทีจริงพลางยักคิ้ว

"ไอ้บ้า ไม่ต้องเลย กูไม่ได้อยากขึ้นคานไปตลอดชีวิตพร้อมมึงหรอกนะ กูอยากมีผัว"

"แรงงง อายุแค่นี้มาบอกอยากมีผัว ใจแตกเหรอเราอะ"

"พูดมาก เดินต่อไปเลย"

วารีตบหัวเขาเบาๆ แล้วดันให้เดินต่อไป แต่ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรต่อก็ถึงทางออกเสียก่อน เธอเลยต้องลงจากหลังเขาเพื่อไปสมทบกับธีรเลและซอนย่าที่รออยู่

เมื่อเดืนออกมาที่ด้านหน้าบ้านผีสิง ทั้งสองคนก็รีบวิ่งเข้ามา ซอนย่าเดินเข้าไปคล้องแขนโยธินเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ วารีเหลือบมองแต่ก็ต้องทำเป็นไม่สนใจแล้วหันไปหาธีรดล

"พี่เคหิวหรือยังคะ วาทำแซนวิชมาด้วย เราไปหาที่นั่งกินกันดีไหม"

วารีชี้นิ้วไปที่กระเป๋าที่ฝากเขาถือ ธีรเลพยักหน้ารับ ทั้งสองเลยพากันเดินไปที่โซนอาหารเพื่อหาที่นั่ง โดยมีโยธินและซอนย่าเดินตามมาติดๆ

"เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำให้นะ" ธีรดลเอ่ยแล้วเดินแยกไปทางร้านน้ำ

"ผมไปซื้อน้ำให้นะครับ ซอนย่ายาดื่มน้ำอะไร"

"ขอน้ำเปล่าแล้วกันค่ะ" หล่อนตอบกลับ

สองหนุ่มยืนรอคิวซื้อน้ำ ตรงนี้เลยเหลือแค่วารีและซอนย่าสองคน

"จริงๆ แล้วโยกับฉันไม่ได้อยากมาที่นี่หรอกนะ ก่อนที่จะทะเลาะกันวันนั้น พวกเราคุยกันไว้ว่าจะไปเดตแบบผู้ใหญ่ๆ กันที่ชะอำ ค้างกันหนึ่งคืน เพราะว่าคุณพ่อของฉันมีเพื่อนทำรีสอร์ทอยู่ที่นั่น"

ซอนย่าจีบผากจีบคอพูดราวกับตั้งใจจะอวดเธอ

"เธอคงเข้าใจคำว่าเดตแบบผู้ใหญ่เนอะ คงไม่ต้องให้ฉันสาธยายหรอกใช่ไหม"

"ไม่ต้อง" วารีตอบเสียงเขียว

"แต่มันก็เพราะเธอนั่นแหละ โยบอกรู้สึกผิดที่ทำให้เธอกับพี่เคทะเลาะกันเลยอยากเป็นกาวใจให้ได้คืนดีกันในวันนี้ ฉันเลนเดือดร้อนไปด้วยเลย"

"ขอโทษแล้วกันย่ะที่ทำให้เดือดร้อน"

"รู้ตัวตัวก็ดี งั้นก็รีบคืนดีกับพี่เคซะสิ พวกเราจะได้แยกกันสักที ฉันอยากไปเดตกับโยแค่สองคน ไม่ใช่สี่คน" ซอนย่าแสดงเจตนารมณ์อย่างชัดเจน

"มาแล้วครับสาวๆ"

ธีรดลกับโยธินเดินกลับมาที่โต๊ะ ทำให้บทสนทนาต้องจบลง วารีหันไปยิ้มรับแล้วรับน้ำอัดลมเย็นๆ มาจากเขา

หมับ!

"เอานี่ไป น้ำส้มคั้นสด ตรงซุ้มนั้นมีขายพอดี"

โยธินดึงน้ำอัดลมออกจากมือวารีแล้วโยนขวดน้ำส้มที่เขาเดินไปซื้อมาส่งให้เธอแทน ก่อนที่เขาจะส่งน้ำคืนธีรดลไป

"ไอ้วาเป็นโรคกระเพาะ ปวดท้องง่ายมากๆ ก็เลยไม่ดื่มน้ำอัดลมครับ ครั้งหน้าจอเป็นน้ำผลไม้คั้นสดๆ หรือพวกน้ำผลไม้ปั่นแทนจะดีกว่านะครับ"

โยธินร่ายยาวเป็นขุดจนธีรดลอึ้ง

"ขอบใจนะ" วารีพึมพำเบาๆ แต่ก็แอบยิ้มคนเดียวที่เขายังใส่ใจเธอเหมือนเดิม

"รีบกินกันดีกว่า ยังมีเครื่องเล่นอีกเยอะ แล้วเดี๋ยวไปเล่นกระเช้าลอยฟ้าปิดท้ายกัน"

โยธินนั่งลงข้างๆ วารีตามความเคยชิน ทำให้ธีรดลต้องเดินไปนั่งข้างซอนย่่าอย่างงงๆ

กว่าจะเล่นเครื่องเล่นที่วารีต้องการได้ครบก็ทำเอาหมดแรงไปตามๆ กัน แม้ว่าจะเหลืออีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้เล่นเพราะเวลาไม่พอ แต่ก็นับว่าใช้พลังงานไปอย่างคุ้มค่าสำหรับวันนี้

"อ้วกกกกก"

ธีรดลและซอนย่าพากันอ้วกจนหมดแรงเมื่อเจอกับเครื่องเล่นปราบเซียนชิ้นสุดท้ายที่วารีเลือกอย่าง 'ทอร์นาโด' ทำให้ตอนนี้โลกของทั้งสอฃคนหมุนติ้วจนแม้แต่จะยืนก็ยังทรงตัวไม่อยู่

"ไหวไหมครับซอนย่า" โยธินเอ่ยถาม

"ไม่ไหวเลยค่ะ ซอนย่าจะ จะ...อ้วกกกก!"

เธอหันไปอ้วกใส่ถังขยะอีกครั้ง โยธินคอยลูบหลังให้ด้วยความเป็นห่วง

"นั่งพักก่อนนะคะพี่เค"

ทางด้านธีรดลเองก็ไม่น้อยหน้า เขานั่งหน้าซีดเหงื่ออตกพลั่กๆ อยู่บนม้านั่ง

"เอาไงดีวะไอ้วา ใกล้หมดเวบาเล่นเครื่องเล่นแล้วด้วย สงสัยไปกระเช้าลอยฟ้าไม่ทันชัวร์" โยธินหันมาถามความเห็นจากวารี

"นั่นสิ พี่เคกับซอนย่าคงเล่นไม่ไหวแล้วด้วย"

"ไม่เป็นไรครับ วาไปเล่นกับเพื่อนเถอะ พี่นั่งรอตรงนี้ได้" ธีรดลเกรงใจ

"แต่ว่า..."

"ไปเถอะครับ พี่ไม่อยากให้วาหมดสนุก ไม่ต้องเป็นห่วงแฟนนะโย เดี๋ยวพี่ดูแลให้"

ประโยคหลังเขาหันไปพูดกับโยธินด้วยไม่อยากให้วารีต้องไปคนเดียว

"เอางั้นก็ได้ครับ งั้นผมฝากซอนย่าด้วยนะ"

"ไม่ต้องห่วง" ธีรดลรับปาก

"ไม่เอานะคะ ซอนย่าจะไปกับโย... อ้วกกกก!"

ซอนย่าทำท่าจะหันมารั้งเขาเอาไว้ แต่ก็โดนอาการเวียนหัวเล่นงานจนต้องหันไปอ้วกอีกรอบ ธีนดลโบกมือดป็นเชิงไล่ให้ทั้งสองคนรีบไป ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาลูบหลีงให้ซอนย่าแทน

"โยรอซอนย่าด้วย โย! อะ...อ้วกกกกก!"

"ให้ตายสิ ยืนอ้วกเฉยๆ ได้ไหมเนี่ย" ธีรดลบ่นพลางตีหน้ายุ่ง อยู่ดีไม่ว่าดีต้องมาคอยดูแลผู้หญิงเสียงแปดหลอดอย่างซอนย่าเสียได้

ด้านวารีและโยธิน ทั้งสองรีบเดินมาขึ้นกระเช้าลอยฟ้า เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงยี่สิบนาที เครื่องเล่นโซนนี้ก็จะปิดแล้ว โชคดีที่พวกเขามาถึงได้อย่างฉิวเฉียด

"ปิดแล้วนะครับ" พนักงานบอกก่อนจะปิดประตูกระเช้า แล้วเข็นกระเช้าออกไปที่จุดปล่อยตัว

กึก!

กระเช้าถูกปล่อยออกไปตามเส้นทาง วารีตื่นตาตื่นใจเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้มาขึ้น ก่อนหน้านี้เวลามาก่อกวนเดตของโยธินกับแฟน ก็มัวแต่เล่นเครื่องเล่นอื่นๆ จนไม่ทันทุกครั้ง

"ไอ้โยดูดิ พระอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว ท้องฟ้าเป็นสีส้มทั้งฟ้าเลยมึง" วารีชี้ให้เขาดูท้องฟ้าที่ด้านนอก

ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย วารีที่กำลังตื่นเต้นเริ่มจะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอึมครึมน่าอึดอัดนี้ เธอหยุดดี๊ด๊าก่อนจะหันไปมองหน้าคนตรงข้ามด้วยความกังวล

"มึง...มีอะไรจะพูดใช่ไหม"