บทที่ 6 พัฒนาความสัมพันธ์
1763 คำ
ห้างสรรพสินค้า ปี พ.ศ. 2558
"กะ...กู..." โยธินรีบผละออกมาอย่างตกใจ
วารีนั่งตัวแข็งทื่อ ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝันเมื่อครู่เป็นอย่างมาก
"หยุด อย่าพูดอะไรทั้งนั้น กลับบ้านเหอะ"
"แต่..."
"ถ้ามึงพูดต่อ กูจะถีบยอดหน้ามึง"
โยธินจำต้องสงบปากสงบคำแล้วเดินตามหลังวารีต้อยๆ ไปที่ป้ายรถเมล์
หญิงสาวยกมือขึ้นจับที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง มันเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะใกล้ชิดกับโยธินสักกี่ครั้งก็ไม่เคยใจเต้นและหวั่นไหวขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอ...
เริ่มรู้สึกเขินอายเวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนรักอย่างเขา
"ไอ้วา"
"อะไรวะ กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องพูดอะไร" วารีหันไปจ้องหน้าเขาอย่างหัวเสีย
"แต่รถเมล์ที่กูกับมึงต้องขึ้นมาแล้วนะ มึงจะไม่กลับหรือไง" โยธินชี้นิ้วไปที่รถเมล์ที่จอดอยู่
"อ้าวเหรอ ไปดิๆๆ"
ทั้งสองคนรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ โชคดีที่เบาะด้านหลังมีที่ว่างสำหรับสองคนนั่ง วารีจึงเดินนำไปนั่งที่ด้านในติดริมหน้าต่าง ส่วนโยธินก็นั่งลงข้างๆ เธอ
"ว่าแต่...วาเลนไทน์อาทิตย์หน้า มึงก็ไม่มีนัดกับใครแล้วสิ" วารีลองถามดู
"ก็ใช่ ไม่มีแฟนแล้วนี่หว่า จะมีนัดได้ไง"
"งั้นไปเที่ยวกัน"
"ฮะ?!"
"ไปเที่ยวกัน มึงกับกู แค่สองคน"
วารีบอกด้วยท่าทางอายๆ โยธินยิ้มแห้งๆ รู้สึกแปลกๆ อยู่ในใจที่เขาจะได้ใช้ช่วงเวลาในวันแห่งความรักกับวารีสองคน
"ก็ได้ แล้วจะไปไหนล่ะ"
"สวนสนุก" วารีตอบในทันที
"ตกลง งั้นเจอกันบ้านมึงตอนเก้าโมงแล้ว..."
"เจอกันหน้าสวนสนุกตอนสิบโมงตรง ห้ามเลท!" วารีแทรกขึ้น
โยธินขมวดคิ้วมุ่น ด้วยไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องแยกกันไปด้วย
"ทำไมต้องไปเจอกันหน้าสวนสนุกด้วยวะ จะแยกกันไปทำไมให้เปลืองเงิน"
"เหอะน่า ก็นี่มันวาเลนไทน์นะเว้ย จะให้เหมือนไปเที่ยวแบบทั่วไปได้ไง" วารียิ้มเขิน ท่าทางของเธอทำให้โยธินพลอยประหม่าไปด้วย
สิบนาทีผ่านไป
หงึก...หงึก...
ร่างสูงของโยธินเอนไปทางนั้น เอนมาทางนี้ที ด้วยพิษไข้ที่ยังหลงเหลือทำให้ง่วงและเผลอสัปหงกในที่สุด วารีเงยหน้ามองเขาที่นั่งหลับด้วยท่าเอียงคอก่อนจะยิ้มกับตัวเอง
หมับ
มือเล็กๆ จับเอาศีรษะของอีกฝ่ายให้เอนมาซบไหล่ของเธอ เส้นผมสีดำนุ่มของโยธินปลิวไปตามแรงลมกระทบกับต้นคอของหล่อนเบาๆ
วารีขนลุกซู่ หัวใจเต้นแรงและรู้สึกดีกีบการที่ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นในครั้งนี้ เธอรู้สึกอยากจะให้รถเมล์ขับวนไปอีกหลายๆ ป้าย เพราะยังไม่อยากถึงบ้านในตอนนี้
"รู้ไหมไอ้โย"
"..."
"ตอนนี้กูแม่ง...โคตรใจเต้นแรงเลยว่ะ"
วารีพูดออกไป แม้จะรู้ว่าโยธินคงไม่ได้ยินเพราะอีกฝ่ายหลับสนิทไปแล้ว
เธอหันไปมองวิวที่นอกหน้าต่างอีกครั้ง พลางคิดอะไรในหัวมากมาย จนไม่ทันสังเกตว่าโยธินกำลังคลี่ยิ้มที่มุมปากอยู่คนเดียว...
"กู...เข้าบ้านก่อนนะ"
หลังจากยืนจ้องหน้ากันอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเองอยู่นานสองนาน ในที่สุดวารีก็เป็นฝ่ายพูดก่อน เธอโบกมือลาโยธินป้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
โยธินยืนมองจนกระทั่งเห็นว่าอีกฝ่ายปิดประตูรั้วบ้านดีเรียบร้อยจึงเดินเข้าบ้านตัวเองบ้าง เขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง ตรงไปที่ห้องนอนแล้วกระโดดลงบนเตียง
'ตอนนี้กูแม่ง...โคตรใจเต้นแรงเลยว่ะ'
คำพูดของวารีเข้ามาในความคิด เขาพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะใช้ทือข้างหนึ่งวางทาบทับลงบนหน้าอกข้างซ้ายที่กำลังกระเพื่อมไปตามจังหวะการเต้นของหัวใจ
ตึกๆ! ตึกๆ!
หัวใจของโยธินก็เต้นแรงไม่แพ้กัน
"จริงสิ!" โยธินลุกขึ้นมานั่ง
เขาหยิบมือถือออกมาแล้วเซิร์ชหาข้อมูลบางอย่างที่อยากรู้
"ถ้าเป็นแฟนกับเพื่อนสนิท"
โยธินพึมพำออกมาแล้วกดค้นหาข้อมูล มีความคิดเห็นมากมายจากทั่วทุกมุมโลกปรากฏขึ้น เขากดอ่านคอมเม้นท์ที่มีการกดถูกใจมากที่สุด
'การคบกับเพื่อนสนิทคือสิ่งต้องห้าม! ถ้าไม่อยากเสียเพื่อนรักไปตลอดการ อย่าได้คิดพัฒนาความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนสนิทเลยครับ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ความสัมพันธ์แปรเปลี่ยน ความหึง ความหวง ความงี่เง่าเอาแต่ใจอีกมากมายจะตามมา และมันจะกลายเป็นบ่อนทำลายความรู้สึกดีๆ สุดท้ายเมื่อทนกันไม่ไหว ความรักก็จบ นอกจากจะเสียแฟนแล้ว ยังต้องเสียเพื่อนดีๆ ไปอีกด้วย ได้ไม่คุ้มเสียหรอกครับ'
"เหี้ยไรวะเนี่ย" โยธินเริ่มกังวล
'คบกับเพื่อนตัวเอง แรกๆ ก็ดีนะ แต่พอนานวันไป ความตื่นเต้นที่เคยมีก็หมดลง จนกลายเป็นความเบื่อหน่ายและซ้ำซาก รู้สึกเสียดายช่วงเวลาตอนเป็นเพื่อนกันมากๆ ตอนนั้นมัน...มีแต่ความสนุก ไม่ว่าจะทำอะไรก็หัวเราะไปด้วยกันเสมอเลย ต่างจากตอนเป็นแฟนราวฟ้ากับดิน'
"มีแฟนนะเว้ย จะต้องเอาความตื่นเต้นมาทำอะไรวะ ถ้าอยากตื่นเต้นก็ไปเล่นบ้านผีสิงดิ" โยธินโงยวายอยู่คนเดียว
'ถ้าคุณคิดว่าเพื่อนคนนี้คือเพื่อนรักจริงๆ อย่าคบกันเด็ดขาด ถ้าไม่อยากให้เขาหายไปจากชีวิตของคุณ เพราะสุดท้ายแล้ว...เพื่อนกันมันดีที่สุด'
โยธินเลิกอ่าน เขาโยนมือถือลงบนเตียง แล้วไล่มองรูปถ่ายที่ถ่ายคู่กับวารีมาตลอดตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งเขาเอาใส่กรอบแขวนไว้ที่ผนังห้องนับสิบๆ รูป
เพียงแค่คิดว่าวันนึงอาจไม่ได้เห็นรอยยิ้มของวารีอีกต่อไป เขาก็แทบทนไม่ได้ ชีวิตที่ไม่มีวารี โยธินคิดภาพนั้นไม่ออกเลย
ด้านวารี
ก๊อกๆๆ
วารีมาเคาะประตูห้องนอนของขจรและเนรมิต หลังจากที่เพิ่งแยกย้ายกันได้สิบห้านาที เธอถือหมอนและผ้าห่มมาด้วย
"หนูขอนอนกับแด๊ดดี้กับป๊ะป๋าได้ไหมคะ"
"ได้สิลูก เข้ามาสิ"
เนรมิตเปิดประตูกว้างขึ้นให้วารีเดินเข้ามา เธอเอาหมอนของตัวเองไปวางแทรกกลางระหว่างบิดาทั้งสอง
"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงอยากมารอนกับแด๊ดดี้วันนี้" ขจรที่นอนอยู่บนเตียงเปลี่ยนท่ามานอนตะแคงหาวารีแล้วเอ่ยถาม
"หนู...มีเรื่องอยากถามแด๊ดดี้กับป๊ะป๋าค่ะ"
"ถามอะไรเหรอ" เนรมิตตามขึ้นมานั่งบนเตียง
"คือว่า...ถ้าหนูกับไอ้โย จะพัฒนาความสัมพันธ์ของพวกเราไปอีกขั้น แด๊ดดี้กับป๊ะป๋าจะว่ายังไงคะ?" เธอมองหน้าบิดาทั้งสองอย่างลุ้นระทึก
"หมายความว่ายังไง นี่หนูกับโยธิน..." เนรมิตเอ่ยค้างไว้พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ยังค่ะป๊ะป๋า ยังไม่ได้แน่ชัดขนาดนั้นค่ะ แต่ว่า...วาเลนไทน์ที่จะถึงนี้ เคลียร์ชัดแน่นอน"
"วาจะไปเที่ยวกับโยธินในวันวาเลนไทน์เหรอ" ขจรคั้งคำถามหน้านิ่ว
"ใช่ค่ะ แด๊ดดี้ให้หนูไปนะ นะคะ" หล่อนอ้อนวอน
ขจรไม่เต็มใจนัก แต่ก็พยักหน้าอนุญาต ถ้าเป็นผู้ชายอื่นเขาคงไม่ยอม แต่เพราะเป็นโยธิน ที่เขาเห็นและเลี้ยงดูมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย เลยพอจะรู้นิสัยใจคออีกฝ่ายอยู่บ้าง
"แต่อย่ากลับดึกนะ"
"ไม่ดึกแน่นอนครับพ้ม รักแด๊ดดี้ที่สุดเลยยย" วารีสวมกอดขจรแน่น เขาพรมจูบไปที่ศีรษะของลูกสาวด้วยความรัก
"ถ้าลูกสองคนจะพัฒนาความสัมพันธ์กัน ป๊ะป๋าก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ ดีเสียอีกที่เป็นโยธิน เพราะป๊ะป๋าไว้ใจ"
"ป๊ะป๋าคิดแบบนั้นเหรอคะ" วารีถามอย่างดีใจ
"แน่นอน ป๊ะป๋าเลี้ยงเราสองคนมา ป๊ะป๋ารู้ว่าโยธินเป็นเด็กดี เหมาะกับลูกสาวของป๊ะป๋าแน่นอน"
"ป๊ะป๋าา" วารีหันไปสวมกอดเนรมิตอีกคน
เธอแทบอดรนทนรอให้ถึงวันวาเลนไทน์ไม่ไหวอยู่แล้ว
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโยธิน...
ได้ฤกษ์พัฒนาก้าวข้ามไปอีกขั้นแล้วใช่ไหมนะ?
วันวาเลนไทน์ 14 กุมภาพันธ์ 2558
หน้าสวนสนุก
วารีมาก่อนเวลานัดไปยี่สิบนาที ด้วยตื่นเต้นที่จะได้ออกเดตกับโยธินเป็นครั้งแรกในชีวิต เธอตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำแต่งหน้า และเลือกเสื้อผ้าสุดน่ารัก ที่เนรมิตอุตส่าห์ให้งบไปซื้อมาใหม่สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ หนำซ้ำยังทำแซนวิชมาเป็นมื้อกลางวัน เพราะอยากให้อีกฝ่ายเห็นถึงเสน่ห์ปลายจวักในตัวเธออีกด้วย
"ไอ้วา!" เสียงทุ้มของโยธินดังขึ้น
วารีค่อยๆ เอาผมทัดหู เธอเริ่มประหม่าหน่อยๆ ก่อนจะหมุนตัวหันไปหาเจ้าของเสียงเรียก
"ไอ้..." เสียงที่จะตะโกนหยุดชะงักไป
โยธินกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาทางเธอ โดยที่ข้างๆ เขา มีซอนย่าควงแขนมาด้วย ส่วนที่ด้านหลัง...ก็มีธีรดลเดินตามมา!
"โทษทีที่มาช้า กูไปรับซอนย่ามา ว่าแต่มึงมารอนานยัง" เขาถามน้ำเสียงปกติ
ธีรดลเดินมายืนข้างๆ วารีด้วยท่าทีประหม่า
"ไม่นาน กูก็เพิ่งมา ว่าแต่..." วารีมองหน้าซอนย่าสลับกับธีรดล เพื่อตั้งคำถาม
"อ๋อ กูลืมบอกมึง กูคืนดีกับซอนย่าแล้วนะ แต่จะให้ทิ้งมึงเหี่ยวเฉาคนเดียวในวันวาเลนไทน์กูก็รู้สึกผิด เลยไปหาพี่เคแล้วขอโทษที่วันนั้นกูทำป่วนซะจนพี่เคกับมึงต้องทะเลาะกัน พี่เขาเข้าใจนะเว่ย แล้วก็อยากปรับความเข้าใจกับมึง กูเลยนัดพี่เขามาวันนี้" โยธินอธิบายด้วยรู้ว่าวารีกำลังสงสัยเรื่องอะไร
"ระ...เหรอ ฮะๆๆ" เธอฝืนหัวเราะออกไป
"วา พี่ขอคุยด้วยได้ไหม พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับวาเยอะเลย" ธีรดลเอ่ยขึ้นพลางมองหน้าเธอด้วยความอ้อนวอน
วารีหูดับไปหมดแล้ว เธอสับสนและไม่เข้าใจเลยว่าโยธินกำลังคิดอะไรอยู่!!!
- ผู้เขียน
