เพิ่มพลังต่อ

1064 คำ

เพิ่มพลังต่อ หลังจากที่ประตูห้องปิดลง ม่ายเวยอิงก็ปล่อยตัวนอนลงไปยังโซฟา “เฮ้อ!! ฉันจะทำยังไงต่อที่นี้ หากต้องการพลังกลับคืนมา ไม่ใช่ว่าฉันต้องไปเป็นจอมยุทธ์หญิงผู้คลั่งคุณธรรมหรืออย่างไร” หญิงสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แล้วก็คิดอย่างปลงตก “เอาชีวิตตอนนี้ให้รอดก่อนดีกว่า” จากนั้นเธอก็เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ โหลดตัวบทที่จะไปแคสตัวละครพรุ่งนี้ออกมาอ่าน ยิ่งอ่านก็ยิ่งตื่นเต้น “นี่คือ... นี่คือ...ตำนานของฉัน” เธอรู้สึกว่าสวี่หรานนางมารน้อย ตัวละครตัวนี้นิสัยเหมือนเธอยิ่งนัก ยิ่งอ่านบทก็ยิ่งสนุก เธอลุกขึ้นวาดท่าทางพลางพูดบทไป ทว่าเมื่อคิดถึงบางอย่างสิ่ง สีหน้าที่กำลังสดใสกลับหม่นเศร้าลง “จะเหมือนกันได้ไง นางมารตนนี้มีบิดา มีมารดา ต่างจากข้าไม่มีใครสักคน” จากนั้นเธอก็คิดถึงตัวตนของม่านเวยอิง ความจริงเธอคนนี้ก็มีพ่อมีแม่ เพียงแค่พ่อกับแม่ไม่ได้ใส่ใจเธอเท่านั้น พวกเขาต่างเลือกที่จะมีครอบครัวใหม่ส่วนเธอก็เหมือนเป็นความผิดพลาดของพวกเขาที่อยากจะเก็บซ่อนไว้ แล้วจะต่างกันตรงไหน ม่ายเวยอิงก็คล้ายกับตัวเธอในอดีตที่อยากจะมีตัวตน เพียงแค่อยู่คนยุคต่างดินแดน หรือว่าการที่เธอได้มาที่นี่จะมีอะไรพิเศษ การเป็นจอมยุทธ์หญิงผู้ผดุงความยุติธรรมอาจจะมีอะไร ๆ สนุก ๆ ก็ได้ เอาล่ะ ข้าจะออกไปช่วยเหลือผู้คนแล้วนะ หากช่วยเหลือคนมากพอแล้วพลังคืนกลับมาทั้งหมด วันนั้นข้าจะต้องกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ หากจะใคร่ครวญ ก็แค่ช่วยเหลือคนก็ได้พลัง ง่ายกว่านั่งลมปราณฝึกตามคำภีร์เยอะ ไป ไป ต้องรีบออกไปสะสมพลัง ม่ายเวยอิงเดินทอดน่องไปตามถนน สายตามองสอดส่องสังเกตหาคนที่ต้องการความช่วยเหลือ บ้างก็พาคนแก่ข้ามถนน บ้างก็ช่วยเด็กที่กำลังหกล้ม หลังจากที่ช่วยเหลือ พลังลมปราณก็ผุดขึ้นทีละเล็กละน้อย ทำให้หลังจากที่ได้รับคำขอบคุณ หญิงสาวก็ยิ้มตอบ ไม่เป็นไร ใบหน้างดงามหมดจด แววตารอยยิ้มเต็มไปด้วยจริงใจ ยินดี มันสลักลงไปในใจของผู้คน พวกเขาต่างชื่นชม ทำความดีไม่หวังผล ทว่าไม่มีคนรู้ได้ เธอได้รับผลตอบแทนอย่างคุ้มค่าแล้วต่างหาก หาใช่ไม่หวังผลตอบแทน ตะวันทอแสงอ่อนละมุน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ม่านเวยอิงลอบถอนใจ จะค่ำแล้วหรือนี่ ยังเก็บพลังได้ไม่เยอะเลย ม่านเวยอิงตัดสินใจเดินกลับคอนโดอย่างรู้สึกเสียดาย กรี๊ด!!! ช่วยด้วยค่ะ ม่านเวยอิงรีบหันไปมอง ตามเสียงร้องเรียก เธอมองเห็นเป้าหมายทันที ชายร่างผอมกำลังวิ่งเข้าไปท่ามกลางผู้คน ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกาย ในที่สุดก็มีงานที่ต้องออกกำลัง ไม่ทันได้ตั้งสติผู้คนก็มองเห็น ร่างเล็ก ๆ ของม่านเวยอิงวิ่งตามคนร้ายไป บางคนจับมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปวีดีโอ “จะไปไหน” เสียงใสดั่งกระดิ่งขึ้นพูดกระซิบข้างหูของคนร้าย มันตกใจ ผัวะ!! เสียงฝ่ามือที่ตบลงมายังหัว แม้ฝ่ามือจะเล็กแต่แรงไม่เล็กสักนิด คนร้ายซวนเซไปตามแรงตบ มันกระพริบตาถี่ ก่อนจะกระโจนใส่หญิงสาว ด้วยความโมโห “แส่หาเรื่องนะแก!!” เสียงคนร้ายและท่าฟุ้งชนที่น่ากลัว เรียกเสียงร้องเสียงหลงของคนแถบนั้น พวกเขาต่างหวาดหวั่นกลัวหญิงสาวจะได้รับบาดเจ็บ ทว่ามือที่มันชกออกมาอย่างดุดัน ไม่เฉียดใกล้ตัวม่านเวยอิงสักนิด ระดับนางมารแห่งยุค แม้จะไม่มีพลังลมปราณ แต่ทักษะการต่อสู้ความเฉียบคมของสายตา ของหญิงสาวหาด้อยลงไม่ เธอหมุนกายเพียงนิด เตะหน่อย คนร้ายคนนั้นก็พ่ายแพ้ ล้มกองไปยังพื้น หญิงสาวเอียงศรีษะ มองคนร้าย เอ่ยเยาะเย้ย “เอ๋ มีฝีมือเท่านี้???” น้ำเสียงดูแคลน ดึงพลังให้คนร้ายได้ มันพยายามลุกขึ้นมา ม่านเวยอิงยิ้มมุมปาก ลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมา ยังไม่ได้ออกแรงเลย ทว่าเธอต้องผิดหวัง ยังไม่ชกชักหมัด เสียงรถตำรวจกำลังมา เธอถอนใจ “นี่คือเจ้าหน้าที่ ตำรวจ...” ตำรวจ 2 นายลงไปควบคุมคนร้าย คุณป้าเจ้าของกระเป๋าเดินปรี่เข้ามาหาม่านเวยอิง เธอกุมมือของม่านเวยอิงขึ้นมาเอ่ยพูด “หนู ขอบใจมากนะ...หนูได้รับบาดเจ็บรึเปล่า” ม่านเวยอิงกำลังอารมณ์ดีพลังลมปราณที่เพิ่มขึ้นมากกว่าที่ช่วยเหลือคนอื่นๆ เล็ก ๆ มากนัก เมื่อครั้งก่อนที่ช่วยเหลือคนจากคนร้ายโดยไม่ตั้งใจ ก็ไม่ได้เท่านี้หญิงสาวเริ่มไตร่ตรองบางอย่าง เธอไม่สนใจคุณป้าตรงหน้า คุณตำรวจเห็นท่าทีแปลกประหลาดจึงเดินเข้ามา “ผมเจ้าหน้าที่ตำรวจ xxx ต้องขอขอบคุณ คุณผู้หญิงที่ช่วยจับกุมคนร้ายในครั้งนี้..” ม่านเวยอิงตัดสินใจได้แล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมาทำให้คุณป้าและคุณตำรวจต่างชะงัก น่ารัก จิ้มลิ้ม บอบบาง ที่คือคำนิยามสำหรับเด็กสาวตรงหน้า “เอ่อ...ไม่เป็นไร พอดีฉันมีธุระขอตัวนะคะ” ยังไม่มืดค่ำ ต้องรีบหาเคสต่อ ร่างเล็ก ๆ วิ่งหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว คุณป้าผู้เสียหาและ คุณตำรวจมองตามอย่างงวยงง สุดท้ายพวกเขาก็ไม่มีข้อมูลพลเมืองดีผู้น่ารักคนนั้น พอวิ่งหนีมาได้พัก ม่านเวยอิงก็เดินเลาะตามถนน เดินมาเกือบชั่วโมง ทว่าก็ไม่มีเหตุการณ์ให้ม่านเวยอิงแสดงฝีมือก็ไม่เกิดขึ้น เธอครุ่นคิด แถบนี้มีผู้คนมากมายทว่าก็เป็นเขตเศรษฐกิจที่เจริญ ความปลอดภัยค่อนข้างสูง ดังนั้นเธอต้องไปแหล่งที่โจรซุกสินะ ม่านเวยอิงกลับถึงคอนโดก็เริ่มหาข้อมูลย่านที่มีอาชญากรรมเยอะที่สุดหรือจะบอกว่าย่านที่มีไม่ปลอดภัยย่อมแทนก็ได้ เธอเปิดหาไปหลากหลายที่ “เฮ้อ ล้วนอยู่ไกลทั้งนั้น” ดึกแล้วจำเป็นต้องพักผ่อน พรุ่งนี้ยังมีงานหญิงสาวเลยตัดใจ วางข้อมูลแล้วรีบเข้านอน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more