EP 9 พิสูจน์ความรู้สึก 1
1024 คำ
@คอนโดเฌอวา
เกิดความเงียบขึ้นตลอดทางที่กลับคอนโด หลังจากที่เทมส์พูดประโยคนั้นออกไปก็ทำให้เฌอวานิ่งไปเลยทันที พร้อมกับความรู้บางอย่างในใจ
"ให้เทมส์อยู่เป็นเพื่อนไหม"
"…ไม่เป็นไร ขับรถดีๆ นะ" เฌอวาเงียบไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยตอบออกมาเสียงเบา
หมับ!
ไม่ทันที่เธอจะได้เปิดประตูลงจากรถก็ถูกมือหนารั้งข้อมือไว้ก่อน
"วา วาอยู่คนเดียวไม่ได้"
"ได้สิ ตอนนายกลับอังกฤษก็มีฝนตกฟ้าร้องแบบนี้ฉันยังอยู่ได้เลย" เพราะคำพูดประโยคนั้นของเขายังคงดังก้องอยู่ในหัวเธอ ทำให้เธอเลือกที่จะผลักไสเขาออกห่าง เพราะยังตั้งรับไม่ทันกับความรู้สึกบางอย่างที่ก่อเกิดขึ้น
ถึงคืนนี้อาจจะนอนไม่หลับเพราะเสียงฟ้าร้อง แต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องทนอึดอัดอยู่กับเขา ฟ้าคงไม่ใจร้ายแกล้งเธอทั้งคืนขนาดนั้นหรอกมั้ง…
"โอเค… ถ้าไม่ไหวโทรหาเทมส์นะ" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วปล่อยมือจากเธอ
"อือ ไปนะ" เสียงเล็กตอบรับเบาๆ แล้วเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในคอนโดทันที
6 : 40 pm
ติ๊ด ติ๊ดๆๆ
เสียงกดรหัสปลดล็อกประตูหน้าห้องทำให้ร่างบางที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนโซฟาห้องรับแขกหันไปมอง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามาทันทีเมื่อคนด้านนอกใส่รหัสเสร็จ
แกร๊ก!
ร่างสูงของเทมส์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วมีสายตาจากเจ้าของห้องจ้องมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปในครัววางอาหารที่ซื้อมาไว้บนเคาน์เตอร์ครัวแล้วเดินออกมาหาคนตัวเล็กที่โซฟา
มือหนายกขึ้นวางแนบลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้นเล็กน้อยของคนตัวเล็ก
"กินยาหรือยัง" เสียงทุ้มเอ่ยถามออกไปอย่างห่วงใย
เฌอวาทำเพียงแค่ส่ายหน้าไปมาเบาๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นมากที่เห็นหน้าเขา แล้วเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าที่ดังสนั่น ฝนก็ตกหนักอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นเขาที่เธอเรียกหาให้มาอยู่เป็นเพื่อนในเวลานี้
ความรู้สึกโกรธและน้อยใจที่มีต่อเขาถูกแทนที่ด้วยความห่วงใยจากเขาจนแทบหมดสิ้น เทมส์ยังคงทำตัวปกติเหมือนเดิมกับเธอทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไปกินข้าวจะได้กินยา" พูดจบเขาก็เตรียมจะเดินแยกไปอีกทาง
หมับ!
"จะไปไหน" เสียงเล็กถามพลางจับมือหนาไว้แน่น กลัวว่าเขาเองก็อาจจะไม่พอใจเธอเช่นกัน
ความรู้สึกของเธอตอนนี้ตีกันให้วุ่นไปหมด ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร รู้แค่ว่าสิ่งเดียวที่ชัดเจนตอนนี้คือเธอต้องการเขา ต้องการให้เขาอยู่กับเธอในเวลาที่รู้สึกหวาดกลัวและไม่โอเคแบบนี้ เหมือนกับที่ผ่านๆ มา ที่เคยใช้เวลาร่วมกันจนคนอื่นคิดว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันอย่างที่เพื่อนเธอเคยพูดอยู่บ่อยๆ
"อาบน้ำ" เทมส์หันกลับมาตอบเสียงทุ้มปกติเวลาที่อยู่กับเธอสองคน
เพราะตั้งแต่เมื่อชั่วโมงที่แล้วที่มาส่งเธอ เขาก็ไม่ได้กลับไปไหน ยังคงนั่งตัวเปียกชุ่มรออยู่ในรถ เพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องโทรหา และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ก่อนที่เขาจะขับรถออกไปซื้ออาหารเย็นแล้วค่อยวนกลับเข้ามาอีกที
เฌอวารีบสะบัดมือหนาทิ้งทันทีเมื่อได้คำตอบ ก่อนจะลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเขาไปที่ห้องครัว โดยมีสายตาคมมองตามพลางยกยิ้มมุมปากบางๆ ให้กับท่าทางของเธอ
เวลาต่อมา…
ทุกอย่างเหมือนจะปกติ แต่ก็แค่เหมือน โดยเฉพาะกับเฌอวาที่ดูจะอึดอัดมากจนทำตัวไม่ถูก ต่างจากเทมส์ที่ยังคงทำทุกอย่างเป็นปกติ
"เทมส์ ทำไมไม่ใส่เสื้อ" ร่างบางที่เดินออกมาจากในห้องครัวขมวดคิ้วถาม เมื่อเห็นอีกคนนั่งดูบอลอย่างสบายใจ
"ก็ปกติ" คนที่นั่งดูบอลอยู่ที่โซฟาหันมาตอบพลางยกกระป๋องเบียร์ในมือขึ้นดื่ม ตอนนี้เขาสวมเพียงแค่กางเกงชุดนอนขายาว ท่อนบนเปลือยเปล่าอวดความสวยงามของร่างกายกำยำที่ดูสมส่วนอย่างคนดูแลตัวเอง ซึ่งมันก็เป็นปกติของเขาอยู่แล้ว
ใช่! เขาทำตัวปกติ แต่แค่เธอที่ไม่ปกติ
"ไข้ขึ้นเหรอวาทำไมหน้าแดงขนาดนั้น" เมื่อเห็นใบหน้าสวยของคนตัวเล็กขึ้นสีแดงระเรื่อ คิ้วหนาก็ขมวดยุ่งก่อนจะดึงมือคนตัวเล็กให้นั่งลงข้างๆ แล้วยกมือขึ้นอังหน้าผากมนวัดอุณหภูมิร่างกายของเธอดู
"ฮะ! มะ…ไม่ ไม่นะ ปกติดี ตัวฉันไม่ร้อนสักหน่อย" เฌอวาที่เหมือนเพิ่งจะได้สติตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักยกมือขึ้นจับใบหน้าตัวเองด้วยท่าทีลนลานอย่างทำตัวไม่ถูก
บ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกถึงความเห่อร้อนบนใบหน้าแบบนี้กัน
"เขิน?"
"บะ…บ้า! เขินบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ…"
เปรี้ยง!
"เฮือก!" ร่างบางสะดุ้งเฮือกสุดตัว จากที่บอกให้เขาปล่อยมือจากเธอในตอนแรกกับเป็นเธอเสียเองที่ผวาเข้ากระโดดกอดเขาไว้แน่นด้วยความตกใจ
เหมือนเธอกำลังโดนกลั่นแกล้งยังไงไม่รู้ พยายามจะหนีกับยิ่งต้องมีเหตุการณ์ให้ยิ่งต้องเข้าใกล้กับเขา
"ที่ใจเต้นแรงเพราะเสียงฟ้าหรือเพราะเทมส์"
- ผู้เขียน
