EP 8 ไม่อยากเป็นแค่เพื่อน
1802 คำ
Thame'S : ขอโทษ
คำขอโทษสั้นๆ ที่ถูกส่งมาจากคนที่ฉวยโอกาสกับเธอเมื่อคืนยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ไหนจะภาพเหตุการณ์ที่ต้องมาเสียจูบให้เพื่อนสนิทตัวเองแบบนั้นอีก ไม่ว่าทำยังไงเธอก็ไม่สามารถลืมมันออกจากหัวได้
เฌอวาเดินหน้านิ่งเข้ามายังคลาสเรียนในช่วงบ่ายของวัน ก่อนจะกวาดสายตามองหาเพื่อนตัวเอง พอเห็นเป้าหมายก็ไม่รอช้ารีบเดินไปนั่งลงที่ว่างทันที
"วันนี้เป็นอะไรมาอีก แล้วทำไมมาคนเดียว" ยังคงเป็นการันต์ที่เอ่ยถามเมื่อเฌอวาเดินหน้านิ่งมานั่งลงข้างๆ
"ก็มาคนเดียวแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว" เฌอวาตอบกลับเสียงเรียบอย่างคนไร้อารมณ์จะโต้เถียงด้วยเหมือนทุกวัน
"ไอ้เทมส์มันกลับมาแล้วไม่ใช่หรือไง"
"อือ" เสียงเล็กขานรับในลำคออย่างขอไปทีเมื่อได้ยินชื่ออีกคน
เสียงขานรับในลำคออย่างขอไปทีของคนข้างๆ ทำให้การันต์คิ้วขมวด ตามอารมณ์ของเพื่อนสนิทไม่ทันนัก กำลังจะอ้าปากถามต่อแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงสมส่วนของเทมส์เดินเข้ามาพอดี
"นั่นไงมันมาพอดี" การันต์บอกพร้อมมองตรงไปที่ประตูห้อง ทำให้ร่างบางที่ก้มหน้าควานหาของในกระเป๋าเงยหน้ามองตาม
ใบหน้าสวยรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางหลบสายตา เมื่อเผลอจ้องมองสบตากับคนที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอยังรู้สึกโกรธและไม่พอใจกับการกระทำของเขาอยู่
เทมส์เดินเข้ามานั่งลงที่ว่างข้างคนตัวเล็กเหมือนปกติ แต่ไม่ได้มีการพูดคุยหรือแม้จะทักทายเธอ เฌอวาเองก็ทำทีเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนอีกคนเป็นเพียงธาตุอากาศ คิดเพียงว่าคนตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่มีตัวตน มันคือที่ว่างเหมือนกับตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
"อะไรของพวกมันวะ" การันต์ที่มองดูความผิดปกติถึงกับสบถออกมาเบาๆ กับตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ
ไม่ทันที่การันต์จะได้ถามอะไรที่สงสัย เหล่านักศึกษาในคลาสเรียนต่างพร้อมใจกันเงียบ เมื่ออาจารย์เดินเข้ามาถึงก็เช็คความพร้อมแล้วเริ่มบรรยายบทเรียนต่อทันที
เปรี้ยง!
"เฮือก!" ร่างบางของเฌอวาสะดุ้งสุดตัวหลับตาปี๋ มือกำชายกระโปรงนักศึกษาทรงเอของตัวเองไว้แน่นด้วยความตกใจ
เมื่ออยู่ๆ ก็เกิดเสียงฟ้าผ่าดังลั่นขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ไม่ใช่เพียงแค่เธอที่สะดุ้งตกใจ เพราะเสียงฟ้าเมื่อกี้นี้ทำเอาคนทั้งห้องต่างสบถและกรีดร้องกันด้วยความตกใจไม่ต่างกัน
"เชี่ย! ใครไปสาบานอะไรไว้มึงไปถอนคำสาบานด้วยนะ" การันต์เอ่ยขึ้นเสียงดังพลางยกมือขึ้นลูบอกตัวเอง ขนาดผู้ชายอกสามศอกอย่างเขายังพลอยตกใจไปด้วยเลย
ทุกการกระทำของเฌอวาตกอยู่ในสายตาของเทมส์ตลอด รวมถึงเมื่อกี้นี้ที่คนตัวเล็กสะดุ้งพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา จนกระทั่งตอนนี้ร่างบางก็ยังคงนั่งตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความตกใจกลัว
หมับ~
มือหนาเอื้อมไปกุมมือเล็กที่ยังคงกำชายกระโปรงตัวเองแน่น ก่อนจะดึงให้เธอปล่อยมือออกจากชายกระโปรงตัวเองแล้วสอดประสานมือหนาให้เธอจับไว้แทน เฌอวาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของการกระทำนิ่งๆ ก่อนจะออกแรงกำมือหนาไว้แน่นอย่างไม่ปฏิเสธ แม้จะยังรู้สึกโกรธเขาอยู่ก็ตาม เพราะตอนนี้เธอกำลังต้องการที่พึ่งพิงเพื่อช่วยลดความรู้สึกหวาดกลัวที่มี
"ฉันไม่ได้ขอให้ช่วยนะ นายยื่นมือมาเอง" คนที่ยังโกรธพูดขึ้นเบาๆ โดยที่ไม่ได้มองหน้าเจ้าของมือหนาที่ตัวเองจับไว้แน่น
"เพราะรู้ว่าต้องการ" เสียงทุ้มตอบกลับเสียงเบาพร้อมกับกระชับมือเล็กให้แน่นขึ้น ก่อนจะดึงมาวางไว้ที่ตักตัวเอง
เฌอวาไม่ชอบเสียงฝนและกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าเป็นที่สุด ข้อนี้เพื่อนๆ ของเธอทุกคนรู้ดี เพราะพอเริ่มเข้าหน้าฝนทีไรเธอมักจะเริ่มบ่นตลอดว่าอยากหยุดเวลาไว้ หรือไม่ก็ข้ามผ่านมันไปให้ถึงฤดูกาลใหม่ในเพียงชั่วข้ามคืน
แต่คนที่รู้ดีที่สุดก็เห็นจะเป็นเจ้าของมือหนาอย่างเทมส์ ที่มักจะยื่นมือให้เธอทุกครั้งที่มีเสียงฟ้าร้องเกิดขึ้น
หลังจากที่หมดเวลาของคลาสเรียนในช่วงบ่ายที่ลากยาวมาจนกระทั่งตกเย็น เหล่านักศึกษาต่างทยอยแยกย้ายกันกลับ โดยที่สายฝนยังคงโปรยปรายไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ แต่ก็ไม่ได้ตกหนักอย่างตอนแรก
"น้องวา"
เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้เฌอวาขมวดคิ้ว ก่อนจะหันมองตามเสียงแล้วพบกับรุ่นพี่หนุ่มคนคุยของเธอ
"พี่เจย์มาทำอะไรที่นี่คะ" เฌอวาถามอย่างสงสัย เพราะเธอไม่ได้นัดรุ่นพี่หนุ่มหล่อคนนี้ให้มาหา
"พี่มาชวนน้องวาไปทานข้าวครับ" บรรยากาศที่ฝนโปรยปรายให้ความรู้สึกเย็นสดชื่น หากได้ไปทานข้าวด้วยกันในค่ำคืนนี้คงจะโรแมนติกไม่น้อย เจย์เองก็คิดมาแล้วว่ามันจะเป็นแบบนั้นถึงได้ส่งข้อความหาเธอแล้วมารอรับถึงที่คณะ
โดยไม่รู้เลยว่าอีกคนนั้นเกลียดบรรยากาศที่ฝนตกแบบนี้เป็นที่สุด
"ไม่เห็นบอกวาก่อนเลย เกิดวาไม่ว่างจะทำยังไงคะ"
"พี่ทักมาแล้วแต่น้องวาไม่ตอบ" เจย์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบกลับเสียงทุ้มพร้อมรอยยิ้มบางอย่างอบอุ่น
ได้ยินแบบนั้นเฌอวาก็รีบเปิดกระเป๋าควานหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า เมื่อในกระเป๋าเธอนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างในอย่างที่ควรจะมี
"น้องวาหาอะไรอยู่ครับ"
"มือถือค่ะ มือถือวาหายไปไหนไม่รู้" เสียงเล็กตอบทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ยังคงเปิดกระเป๋าควานหาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ทั้งที่ก็เห็นแต่แรกแล้วว่ามันไม่มี
วัตถุบางอย่างที่คุ้นตาถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ ทำให้ต้องรีบเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเห็นชัดๆ ว่าของที่ถูกยื่นมาตรงหน้าคือโทรศัพท์มือถือของเธอ ก่อนจะรีบหันกลับไปมองเจ้าของมือหนาที่ยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ ที่ตอนนี้ยืนซ้อนหลังเธออยู่
"ทำไมไปอยู่ที่นายได้" เฌอวาถามอย่างสงสัย เมื่อคนที่ยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้คือเทมส์
"วาลืมไว้บนห้อง" เทมส์ตอบกลับเสียงเรียบ
เฌอวาถึงกับขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาถือไว้ เธอจำได้ว่าพออาจารย์เข้ามาสอนเธอก็เก็บมันใส่กระเป๋าไว้แล้วไม่ได้หยิบออกมาอีก
"พี่เจย์คะ เราไปกันเลยไหมคะ" ความตั้งใจแรกที่จะปฏิเสธก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่อยากจะประชดประชันอีกคน ทำให้เธอต้องรีบเอ่ยถามออกไป
แล้วทำไมเธอถึงอยากจะประชดเขาด้วยก็ไม่รู้เหมือนกัน…
"ไปครับ"
เปรี้ยง!!
"เฮือก!"
ไม่ทันจะได้เดินออกไปนอกตัวอาคาร เสียงฟ้าผ่าพร้อมกับฟ้าแลบก็ดังเปรี้ยงปร้างขึ้นมาอย่างสนั่นหวั่นไหว ร่างบางของเฌอวาถึงกับชะงักตัวชาวาบราวกับถูกฟ้าผ่าลงตรงหน้า
"น้องวาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เจย์ที่เห็นเฌอวานิ่งไปก็อดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ เมื่ออยู่ๆ เธอก็ยืนนิ่งค้างอยู่กับที่
"…"
"น้องวา น้องวาครับ!" เมื่อเห็นอีกคนไม่ตอบเจย์จึงเอ่ยเรียกอีกครั้งพร้อมกับจับไหล่เล็กเขย่าเบาๆ
"คะ? อะ…เอ่อ…"
"น้องวาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ โอเคไหม?"
"พี่เจย์คะ คือวา… วานึกขึ้นได้ว่ามีธุระกับที่บ้าน เอาไว้วันหลังเราค่อยไปทานข้าวกันนะคะ" ขืนให้เธอไปนั่งทานข้าวกับเขาท่ามกลางเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าแบบนี้ มีหวังได้นอนผวาทั้งคืนแน่
"ครับ งั้นให้พี่ไปส่งไหม" เจย์พยักหน้ารับอย่างไม่ได้เซ้าซี้อะไร ก่อนจะเอ่ยถามอย่างขันอาสา
"ไม่เป็นไรค่ะ วาเอารถมา ขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบร่างบางก็รีบเดินเร็วๆ ออกไปจากตรงนั้นทันที จุดหมายของเธอคือลานจอดรถด้านหน้าที่อยู่ไม่ไกล
เทมส์ที่เห็นคนตัวเล็กกำลังวิ่งฝ่าสายฝนที่เริ่มจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ไปที่รถ ไม่รอช้าก็รีบสาวเท้าเดินตามออกไปทันที เพราะรู้ดีว่าอีกคนคงขับรถเองในสถานการณ์แบบนี้ไม่ได้แน่
หมับ!
"อ้ะ!" ข้อมือเล็กถูกคว้าไว้จากทางด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังจะถึงรถตัวเองต้องชะงักเท้าหันกลับมามองตามแรงดึงจากด้านหลัง ก่อนจะพบว่าเป็นเขาอีกแล้ว
เทมส์อีกแล้ว…
"เดี๋ยวไปส่ง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับดึงให้คนตัวเล็กเปลี่ยนทิศทางไปที่รถของเขาแทน
สภาพของทั้งคู่เปียกปอนไม่ต่างกัน แต่ที่หนักกว่าเห็นจะเป็นเฌอวา เมื่อเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดเปียกฝนจนชุ่มทำให้ยิ่งแนบเนื้อจนมองทะลุเห็นถึงด้านใน จนทำให้คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถเผลอจ้องมองสำรวจเธออย่างลืมตัว ก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปอีกทางเมื่อคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามอง
"ขอโทษนะ"
"เรื่องอะไร ที่มองฉันเมื่อกี้หรือเรื่องเมื่อคืน" เสียงเล็กถามกลับเมื่ออยู่ดีๆ เขาก็พูดขอโทษขึ้นมา เธอรู้ว่าเมื่อกี้เขาแอบมองอยู่ แต่พอเงยหน้าขึ้นมองอีกคนก็เบือนหน้าหนีไปอีกทางอย่างไว
"เมื่อกี้… เมื่อคืนด้วย ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น"
"แล้วตั้งใจให้เป็นแบบไหน หายหัวไปเป็นอาทิตย์ติดต่อไม่ได้ กลับมาก็มาฉวยโอกาสจูบฉันแบบนั้น เพื่อนที่ไหนเขาจูบกันอ่ะเทมส์" เธอรู้สึกว่าตัวเองจะอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
เธอเองก็เริ่มสับสนไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าจริงๆ แล้วเธอโกรธเขาด้วยเรื่องอะไรกันแน่
"เพราะไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนไงวา"
- ผู้เขียน
