THAMES รักเกินเพื่อน

8 : 30 pm @คอนโดเฌอวา ติ๊ด~ แกร๊ก~ ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาภายในห้องพักของคอนโดหรูด้วยความคุ้นชินราวกับเป็นคอนโดของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาแววตาคมที่เรียบนิ่งเหมือนคนไร้ความรู้สึก ที่ใครเผลอได้จ้องมองเป็นต้องรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวกับความนิ่งที่เปรียบเสมือนพื้นผิวน้ำยามสงบ แต่ภายใต้พื้นผิวน้ำที่นิ่งสงบนั้นกลับเชี่ยวกราดอย่างน่ากลัว "จะไปไหน" เทมส์ ขมวดคิ้วถามหน้านิ่ง เพราะเพียงแค่เปิดประตูเข้ามาเห็นร่างบางในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำ ช่วยขับผิวของเธอให้สว่างขึ้นกว่าเดิม ไหนจะกลิ่นหอมเย้ายวนใจจากน้ำหอมกลิ่นโปรดของเธอ ที่ไม่ว่าใครเดินผ่านเป็นต้องเหลียวมอง ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้กับเธอเข้าไปอีก "ไปผับกับเดียร์" เฌอวา ตอบทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เอาแต่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์มือถืออยู่ไม่ยอมละสายตาไปไหน "สองคน?" "เปล่า พี่เจย์ไปด้วย" เพียงแค่ได้คำตอบก็ทำเอาคิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่งพลางดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ "แล้วนี่มาทำไมอะ" เฌอวาวางโทรศัพท์มือถือในมือลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามอีกครั้งอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรนัก เพราะปกติเทมส์ก็เข้าออกห้องเธอเป็นว่าเล่นเหมือนห้องตัวเองอยู่แล้ว "นอน" เทมส์ตอบกลับสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา "ขายทิ้งเลยไหมคอนโดอะ" "ให้อยู่ด้วยไหมล่ะ จะได้ขาย" "ขนาดนี้แล้วเทมส์ นายเล่นเข้าออกห้องฉันเหมือนห้องตัวเองเข้าไปทุกวัน" เฌอวาถึงกลับพลางกลอกตาไปมาให้กับคำถามของเพื่อนชายคนสนิท ที่เข้านอกออกในห้องเธอได้อย่างอิสระ ไม่ต่างจากเธอเองที่ก็สามารถเข้านอกออกในห้องเขาได้อย่างอิสระเช่นกัน ราวกับว่าเธอและเขาไม่ใช่เพียงแค่เพื่อน แต่จริง ๆ แล้วก็เป็นแค่เพื่อนสนิทกันเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำนี้เลย "จะกลับกี่โมง" เทมส์เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง "คงไม่ดึกมากหรอก เพราะพี่เจย์มีเรียนเช้าน่ะ" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือไว้ เตรียมตัวจะออกไปเที่ยวผับตามที่นัดกับเพื่อนสนิทอีกคนไว้พร้อมกับคนคุยของเธอ ที่มีดีกรีเป็นถึงหนุ่มนักศึกษาแพทย์ว่าที่คุณหมอในอีกเพียงไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว "คนนี้จริงจัง?" "ตอบไม่ได้ พอฉันพูดว่าจริงจังทีไรพังทุกทีเลย" ไม่ว่าเธอจะคุยกับผู้ชายคนไหน พอพูดว่าจริงจังถึงขั้นอยากเลื่อนสถานะขึ้นมาเป็นแฟน สุดท้ายก็พังแบบไม่เป็นท่าทุกที กับคนนี้เธอเลยตอบไม่ได้ว่าจริงจังไหม แต่ความสัมพันธ์ก็พัฒนาไปไกลเกินกว่าคนก่อน ๆ ที่เธอเคยคุยมา แต่ก็ยังไม่กล้าบอกว่าจริงจังอยู่ดี "ก็แสดงว่าจริงจัง" เทมส์เอ่ยขึ้นเสียงเรียบเหมือนไม่ใส่ใจอะไรนัก "คงงั้นมั้ง ไปนะ พี่เจย์มารอแล้ว" เฌอวาเองก็ไหวไหล่อย่างขอไปที ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นดู เมื่อมีแรงสั่นเบา ๆ เพราะมีคนส่งข้อความแชตเข้ามา ซึ่งก็เป็นคนคุยที่เธอกำลังพูดถึงอยู่ตอนนี้ ที่ส่งข้อความมาบอกว่ารออยู่ด้านล่างแล้ว "…" เทมส์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตานิ่ง ๆ พร้อมกับไล่สายตามองการแต่งตัวของเธออีกครั้งตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เฌอวาที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรเช่นกัน ก่อนจะสะบัดผมแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องอย่างมั่นใจ ทิ้งให้เทมส์ได้แต่มองตามด้วยสายตาเรียบนิ่งพร้อมกับดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มของตัวเองอย่างรู้สึกหงุดหงิดอยู่ลึก ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะติดที่คำว่า เพื่อน คำเดียวสั้น ๆ นี้อยู่ แต่มันจะมีเพื่อนที่ไหนสามารถเข้านอกออกในพื้นที่ส่วนตัวของเพื่อนได้มากขนาดนี้ ที่เขาและเธอทำอยู่มันเกินขอบเขตคำว่าเพื่อนไปมากกว่าเพื่อนกันแล้วด้วยซ้ำ แต่เขาและเธอ… ก็เป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้น "มึงว่างอยู่ไหม" ทันทีที่ร่างบางของเฌอวาเดินพ้นประตูห้องออกไป เทมส์ก็กดโทรศัพท์มือถือต่อสายหาเพื่อนสนิทในกลุ่มผ่านแชตกลุ่มทันที (ว่าง ทำไม) การันต์ ที่เป็นเจ้าของคู่สายสนทนาตอบกลับมาทันทีที่เทมส์ถามออกไป "เจอกันที่ผับ" (ไหนกูชวนตอนแรกมึงบอกไม่ไป) "ตอนนี้กูอยากไปแล้ว เจอกัน" พูดจบเขาก็ชิงตัดสายไปทันทีไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรกลับมาอีก เทมส์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของเพื่อนสนิท เพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปเที่ยวผับตามที่นัดกับเพื่อนไว้ ทั้งที่ตอนแรกปฏิเสธคำชวนของเพื่อนไปแล้ว แต่ก็ต้องกลับคำและเป็นฝ่ายชวนเพื่อนอีกครั้ง เมื่อเพื่อนสาวสนิทของเขากำลังออกไปเที่ยวกับคนคุย และเขา ในฐานะเพื่อนก็แค่ต้องตามไปดูแลอยู่ห่าง ๆ เพราะไม่ไว้ใจคนคุยของเธอ ที่ไม่ว่าจะคุยมากี่คน คุยกันเข้าใจแค่ไหน ก็ไม่เคยมีใครได้พัฒนาความสัมพันธ์ไปเกินคำว่าคนคุยเลยสักคน…