EP 5 เย็นชา
1296 คำ
5 : 30 pm
@คอนโดเฌอวา
"ทำไมจอดตรงนี้ล่ะ?" เสียงใสของเฌอวาเอ่ยถามขึ้นมาอย่างงุนงง เมื่อเทมส์จอดรถหน้าทางเข้าคอนโด แทนที่จะขับเข้าไปจอดที่ลานจอดรถเหมือนทุกครั้ง
"มีธุระกับพ่อ" เทมส์ตอบกลับเสียงทุ้ม พร้อมทั้งก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถือไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำถามด้วยซ้ำ
"งั้นก็ขับรถดีๆ นะ" พอรู้เหตุผลเธอก็พยักหน้ารับก่อนจะรีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันมาบอกกับคนตัวโตที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย
"อืม" เสียงทุ้มขานรับในลำคอสั้นๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือลงที่ช่องเก็บของแล้วหันมามองคนตัวเล็กข้างๆ
หมับ!
มือหนาก็รีบคว้าข้อมือเล็กของเธอไว้ทัน ทำให้คนที่กำลังเปิดประตูจะก้าวลงจากรถต้องชะงัก ก่อนจะหันมาตามแรงดึงพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นคำถาม
"ไม่ได้จะไปไหนต่อใช่ไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
เขากลัวว่าถ้าเขาไม่อยู่ เธออาจจะออกไปข้างนอกกับคนคุยของเธอ…
"คงไม่มั้ง" ใบหน้าสวยทำท่าครุ่นคิดก่อนจะตอบออกไป แค่เรียนเต็มทั้งวันก็เหนื่อยจะแย่แล้ว อีกอย่างวันนี้เธอเองก็ไม่ได้มีแพลนจะออกไปไหนอยู่แล้ว
เทมส์ทำเพียงแค่พยักหน้ารับหลังจากที่เฌอวาตอบกลับมา ก่อนจะปล่อยมือออกจากของเธอโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก
ปึง!
"นี่ตกลงโกรธอะไรฉันเนี่ย ปกติไม่เงียบใส่แบบนี้นะ" พอเขาปล่อยมือแทนที่เธอจะลงจากรถ แต่กลับดึงประตูรถปิดเข้ามาอีกครั้ง แล้วหันมาขมวดคิ้วถามคนตัวโตที่กำลังนั่งนิ่งอยู่ตำแหน่งคนขับหลังพวงมาลัยรถ
ไม่รู้ว่าวันนี้เขาเป็นอะไร ตั้งแต่เมื่อเช้าจนเลิกเรียนกลับคอนโด ดูเขาจะเงียบใส่เธอผิดปกติกว่าทุกวัน ถามคำตอบคำ โดยที่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจเธอเรื่องอะไร ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมตอบ
"ปกติก็เงียบ"
"แต่ไม่ใช่ตอนอยู่กับวาสองคนไง" พอเขาตอบกลับมาแบบนั้นเธอก็รีบตอบกลับไปทันที
"…" สรรพนามที่แทนตัวเองเปลี่ยนไปของเธอทำให้เขาต้องเงียบไปอีกครั้ง เพราะมีไม่กี่ครั้งที่เฌอวาจะแทนตัวเองแบบนี้กับเขา
"ลงไปได้แล้ว เดี๋ยวพ่อรอนาน" เขาเลือกที่จะไม่ตอบก่อนบอกให้เธอลงจากรถ พลางเหลือบสายตาคมมองดูเวลาที่หน้าจอดิจิทัลแสดงผลบนรถยนต์เพื่อเป็นการบังคับเธอกลายๆ
"เทมส์ ปกติไม่เป็นแบบนี้นะ" รู้จักกันมาก็หลายปี แถมสนิทกันยิ่งกว่าอะไร เธอไม่เคยเห็นเขาทำเมินและนิ่งเฉยใส่เธอแบบนี้มาก่อน
"ปกติก็เป็นแบบนี้ แค่วาไม่เคยสังเกต" เขาหันกลับมาจ้องมองสบตากับเธออีกครั้งหลังจากที่พูดจบ
เพียงแค่เธอใส่ใจสังเกตเขาสักนิด เหมือนที่เขาใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ เธอจะรู้ว่าเขาก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เธอเริ่มชัดเจนกับคนคุยของตัวเอง แค่เธอไม่เคยสังเกตเท่านั้นถึงได้มองว่าเขาไม่ปกติ
"ไม่มีใครรู้จักนายดีเท่าฉันแล้วนะเทมส์ นายไม่เหมือนเดิมทำไมฉันจะดูไม่ออก นายไม่เคยทำตัวเย็นชาใส่ฉันแบบนี้เลย" เธอเถียงกลับอย่างไม่ยอม และมั่นใจว่าเขาไม่เคยทำเย็นชาใส่เธอแบบนี้มาก่อนตั้งแต่รู้จักและสนิทกันมาถึงขั้นสามารถนอนร่วมเตียงเดียวกันได้อย่างไม่คิดอะไร
"หึ รู้จักดีก็ต้องรู้สิว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก"
"หมายความว่ายังไง"
"ลงไปได้แล้ว" เขาเลือกที่จะไม่ตอบ ก่อนจะเร่งให้เธอลงจากรถอีกครั้ง
"แล้วจะกลับมานอนที่นี่มั้ย" เมื่อเห็นว่าเขารีบ เธอเองก็ไม่ได้พูดเรื่องนั้นต่อ แต่เลือกที่จะถามกลับไปว่าเขาจะกลับมานอนที่คอนโดเธอหรือเปล่า
"คงไม่ น่าจะค้างที่บ้านเลย" เทมส์ตอบกลับเสียงเรียบ
"งั้นขับรถดีๆนะ ถึงแล้วบอกด้วย" คงต้องรอให้เขาทำธุระเสร็จก่อน ไว้วันหลังเธอคงต้องคุยเรื่องนี้กับเขาให้รู้เรื่อง ไม่ชอบเลยที่เขาทำตัวเย็นชาใส่เธอแบบนี้
"อืม" เสียงทุ้มขานรับในลำคอสั้นๆ
มือเล็กเอื้อมไปเปิดประตูก่อนจะก้าวลงจากรถไปทันที เธอยืนรอจนรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวออกไป จึงเดินเข้าไปด้านในคอนโดด้วยใบหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยคำถาม กับคำพูดของเขาที่บอกว่าเธอไม่เคยสังเกตเขา
หรือจริงๆแล้ว… เธอไม่เคยสังเกตเขาเลยจริงๆ งั้นเหรอ? แต่จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อคนที่รู้จักเขาดีที่สุดคือเธอ ในบรรดาเพื่อนสนิทในกลุ่มก็มีแค่เธอเท่านั้นที่สนิทและอยู่กับเขามากที่สุด เขาเปลี่ยนไปทำไมเธอจะไม่รู้ นี่ไม่ใช่เขา ไม่ใช่เทมส์คนที่เธอรู้จัก
9 : 50 pm
ตุบ!
โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูในมือเล็กของเฌอวาถูกโยนลงบนที่นอนนุ่มด้วยความรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย เธอนั่งรอข้อความจากเทมส์มาตั้งแต่เย็น แต่ก็ไม่มีสักข้อความ พอส่งไปถามว่าถึงหรือยังก็ไม่อ่านข้อความของเธอเลยสักข้อความเดียว แถมโทรไปก็ยังไม่รับสายเธออีก
"ถ้าจะไม่ทักมาบอกกันแล้วจะรับปากทำไม" เสียงเล็กบ่นขึ้นอย่างรู้สึกหงุดหงิด ที่จนป่านนี้ก็ยังติดต่อเพื่อนสนิทของตัวเองไม่ได้
เธอนั่งรอเขาทักมาบอกจนแทบไม่เป็นอันทำอะไรเลยมาตั้งแต่เย็น ไม่รู้ว่าที่ไม่ทักมาบอก ไม่อ่านข้อความแชตของเธอ แถมยังไม่รับสายอีก ไม่รู้เพราะยุ่งหรือเพราะตั้งใจทำเมินใส่เธอกันแน่
ติ้ง~
หมับ!
เพียงแค่มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาทำให้เธอต้องรีบคว้าเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูทันที เพราะคิดว่าเทมส์จะตอบกลับเธอมาแล้ว แต่…
J: น้องวานอนหรือยังครับ
ตุบ!
พอเห็นว่าไม่ใช่ข้อความตอบกลับจากคนที่เธอรอ โทรศัพท์มือถือในมือก็ถูกโยนลงที่เดิมอีกครั้งด้วยความไม่สบอารมณ์นัก ไม่แม้แต่จะเปิดอ่านและตอบกลับข้อความของคนคุยตัวเองด้วยซ้ำ
"เกินไปแล้วนะเทมส์ นายกำลังทำฉันหงุดหงิดจริงๆ แล้วนะ" เสียงเล็กยังคงบ่นกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด
เขาไม่เคยทำตัวเย็นชาใส่เธอแบบนี้มาก่อนเลยนะ เธอมั่นใจว่าไม่เคยมี…
แล้วเธอก็ยังไม่รู้เหตุผลด้วยว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ทำตัวเย็นชาใส่เธอขึ้นมาแบบนี้ ทั้งที่เมื่อเช้าตอนออกจากคอนโดไปเรียนก็ยังคงปกติดีทุกอย่าง ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ไอ้บ้าเทมส์!!" เฌอวาตะโกนก้องสุดเสียงเพื่อระบายความหงุดหงิดที่มี ที่ไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดอะไรแบบนี้มาก่อน พร้อมกับกำหมัดแน่นและปล่อยอัดระบายลงกับหมอนใบใหญ่ที่เทมส์ใช้หนุนนอนเวลามาค้างที่คอนโดของเธอ
ตุบ! ตุบๆๆ
"เย็นชาใส่ฉัน เดี๋ยวฉันทำคืนมั่งจะรู้สึกนะ"
- ผู้เขียน
