EP 3 เสียอาการ
1420 คำ
หมับ!
"อ้ะ!" แรงกระชากจากมุมมืดหน้าห้องน้ำทำให้เฌอวาเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจไม่น้อย
"ตกใจหมด มาทำอะไรหน้าห้องน้ำหญิง" เฌอวาเอ่ยขึ้นอย่างโล่งอก เมื่อหันกลับมาตามแรงกระชากแล้วเห็นว่าเป็นเทมส์ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย
"มารอ" เทมส์ตอบกลับสั้นๆ
"รอทำไม?"
"จะกลับแล้ว"
"บ้าเหรอ แต่ฉันมากับพี่เจย์…" เฌอวารีบแย้งกลับทันทีที่อีกคนบอกว่าจะกลับ แต่ก็ไม่ทันได้พูดจบเทมส์ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
"มันกลับแล้ว"
"ฮะ!?" และคำตอบของเทมส์ก็ทำเอาเธอถึงกับทำหน้าตางวยงงขึ้นมาอีกครั้งที่ได้ยิน
จะเป็นไปได้ยังไงที่เจย์จะกลับก่อนเธอ ทั้งที่เธอกับเขามาด้วยกัน หรือถ้าเขาจะกลับก่อนก็ควรโทรบอกเธอหรือไม่ก็แชตบอกเธอสักนิดสิ
เทมส์ที่เห็นคนตัวเล็กยังทำหน้าตางวยงงอยู่เขาก็ไม่ได้สนใจ ก่อนจะจับมือเล็กของเธอไว้แน่นแล้วดึงให้เดินตามออกมาทันที โดยที่ไม่รอให้เธอได้ตั้งคำถามอะไรกลับมาอีก
"ขับให้หน่อย" เทมส์เอ่ยขึ้นเสียงเรียบหลังจากที่เดินออกมาถึงลานจอดรถหน้าไนต์คลับ ก่อนจะหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงใส่ในมือเล็กของเฌอวา
"ทำไมนายไม่ขับเองล่ะ"
"ง่วง" เทมส์ตอบกลับสั้นๆ
เฌอวาที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูอ่อนล้าก็ไม่ได้ถามอะไรอีก ก่อนจะกดรีโมทรถยนต์ในมือปลดล็อกรถให้เขา แล้วเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับอย่างเลี่ยงไม่ได้ น้อยครั้งนักหรือเรียกได้ว่าแทบไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำที่เธอจะได้ขับรถแบบนี้ เพราะตั้งแต่เริ่มรู้จักจนถึงขั้นสนิทสนมกับเทมส์จนคนอื่นเข้าใจว่าเป็นแฟนกัน เทมส์ก็แทบจะเป็นคนขับรถส่วนตัวของเธอไปแล้วด้วยซ้ำ
"ง่วงก็นอนสิ" เฌอวาเอ่ยขึ้น เมื่อเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับเรียบร้อย แต่คนที่บอกว่าง่วงกลับเอาแต่นั่งจ้องมองเธอนิ่งแทนที่จะนอนพัก
"ยังขับได้ใช่ไหม"
"อย่าเวอร์เทมส์ แค่ขับรถเองนะ"
"ก็ปกติเทมส์ขับให้ตลอด"
"…แต่นี่ไม่ปกติไง ง่วงก็นอนไป เหนื่อยก็หัดพักบ้าง เอาแต่ทำงานเหมือนพรุ่งนี้โลกจะแตกงั้นแหละ ทั้งที่ตัวเองก็ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ" เธอถึงกับชะงักและรู้สึกประหม่าไม่น้อย เมื่อเขาแทนตัวเองด้วยชื่อแบบนั้น ก่อนจะทำเป็นโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนอาการประหม่าที่มี ก่อนที่จะเสียอาการไปมากกว่านี้
"เป็นห่วง?"
"ไม่มั้ง นอนไปเงียบๆ เลยไป ถึงแล้วเดี๋ยวปลุกเอง"
"หึ" เทมส์หัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างพอใจ ก่อนจะพิงศีรษะลงกับเบาะรถยนต์ด้วยท่าทีที่ดูเหนื่อยล้าไม่น้อย
พอเห็นว่าอีกคนเงียบไป เฌอวาที่ทำหน้าที่ขับรถก็รีบสตาร์ตรถแล้วขับออกไปจากลานจอดรถเงียบๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งรถตลอดทางที่กลับคอนโดที่พักของตัวเอง
วันต่อมา
ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงบนผิวกายเปลือยเปล่าที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่ม ปลุกให้คนที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่กับหมอนค่อย ๆ ลืมตาตื่นด้วยอาการงัวเงียเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิภายในห้องนอนนั้นเย็นกว่าปกติไปมาก
พรึ่บ
เทมส์ขยับพลิกตัวนอนหงายพร้อมกับมองไปที่ว่างข้างกาย ก่อนจะตวัดผ้าห่มออกจากร่างกายพร้อมกับตวัดขายาวราวกับนายแบบลงจากเตียงนอนทันที เขาใช้เวลาปรับตัวหลังจากลืมตาตื่นเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็สามารถปรับตัวทำให้ร่างกายกระตือรือร้นรับวันใหม่ได้ไม่ยาก
แอด…
เทมส์เปิดประตูออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพที่ท่อนบนนั้นเปลือยเปล่าอวดร่างกายกำยำสมส่วน ท่อนล่างสวมกางเกงชุดนอนขายาวสีดำ ก่อนที่เขาจะกวาดสายตามองไปรอบห้องเพื่อหาเจ้าของห้องที่ไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่จากอุณหภูมิที่เธอปรับลดลงจนเย็นผิดปกติเพื่อแกล้งเขานั้น เธอเองก็คงตื่นก่อนเขาได้สักพักใหญ่แล้ว
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เย็นสบายดีไหม" เสียงใสของเฌอวาเอ่ยถาม เมื่อเดินออกมาจากโซนห้องครัวแล้วเจอร่างสูงของเทมส์เปิดประตูออกมาจากห้องพอดี
"เล่นอะไรเป็นเด็ก" เทมส์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ติดแหบเล็กน้อย
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาตื่นมาพร้อมกับอุณหภูมิที่เย็นผิดปกติแบบนี้ ก็เพราะคนตรงหน้าเขามักจะใช้วิธีนี้แกล้งเขาเป็นประจำทุกครั้งที่เขามานอนที่ห้องเธอ
"เห็นชอบถอดเสื้อนอน ก็นึกว่าร้อนเลยปรับแอร์ให้ไง" เฌอวาตอบกลับด้วยรอยยิ้มกวนๆ
โป๊ก!
"อ้ะ นี่! มันเจ็บนะ" แต่ไม่ทันไรรอยยิ้มกวนๆ ของเธอก็หายไปทันที เมื่อถูกมือหนาของคนตัวโตยกขึ้นเขกลงบนหน้าผากมนอย่างไม่แรงนัก
"ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น" เทมส์ตอบกลับอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะว่าน้ำหนักมือที่เขาเขกลงไปไม่ได้แรงขนาดนั้น
และหลังจากพูดจบเขาก็เดินผ่านเธอไปที่โซนห้องครัวทันที เพื่อจะทำอาหารเช้าง่ายๆ โดยที่เธอเองก็หมุนตัวกลับหลังเดินตามเขาไปในครัวอีกครั้งเช่นกัน
"นี่ไปใส่เสื้อก่อนสิ มาถอดเสื้อเดินไปเดินมาในห้องคนอื่นแบบนี้ไม่มีความเกรงใจเจ้าของห้องอย่างฉันบ้างเลยหรือไง" เขาจะรู้บ้างไหมว่าเวลาที่เขาถอดเสื้อโชว์ร่างกายที่สมส่วนของเขามันทำให้เธอแอบเผลอใจเต้นแรงทุกที
"เห็นวาชอบแอบมองก็นึกว่าชอบให้ถอด" เทมส์ตอบกลับเสียงทุ้มทั้งที่ไม่ได้หันมามอง ยังคงเปิดตู้เย็นหยิบวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเช้าง่ายๆ ออกมาวางเรียงไว้บนเคาน์เตอร์ครัว
"ใครมอง ฉันจะไปแอบมองนายทำไมให้เสียสายตา"
"แต่วาก็หน้าแดงทุกครั้งที่เทมส์ถอดเสื้อ"
"เทมส์!" ได้ยินเขาตอบกลับมาแบบนั้นเธอก็รีบทำเสียงดังกลบเกลื่อนทันที
ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่เขาแทนตัวเองด้วยชื่อแบบนี้เธอมักจะเสียอาการทุกที ทั้งที่เวลานอนเขาก็ถอดเสื้อนอนร่วมเตียงเดียวกันกับเธอออกจะบ่อยครั้ง ก็ไม่เคยรู้สึกเสียอาการเท่ากับตอนที่เขาพูดแล้วแทนตัวเองด้วยชื่อแบบนี้ ไหนจะน้ำเสียงที่ทุ้มหูของเขานั่นอีก ยิ่งทำให้เธอเสียอาการเข้าไปใหญ่จนต้องทำเสียงดังกลบเกลื่อน
"หึ" เทมส์หัวเราะในลำคออย่างชอบใจที่ทำคนตัวเล็กเสียอาการได้
"รีบทำเลยนะ ถ้าฉันอาบน้ำเสร็จนายยังทำอาหารไม่เสร็จฉันไล่นายออกจากห้องแน่" พูดจบเธอก็หันหลังให้เขาทันทีก่อนจะรีบเดินหนีออกไปจากโซนห้องครัวอย่างไว เพราะถ้าขืนยังอยู่เถียงกับเขาต่อมีหวังเธอได้เสียอาการไปมากกว่านี้จนเสียความเป็นตัวเองแน่ๆ
ยิ่งใกล้ชิดกันเขาก็ยิ่งชอบแกล้งให้เธอเสียอาการอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะตอนอยู่กันสองคนแบบนี้ แต่เธอเองก็มักจะชอบแกล้งเขาก่อนด้วยการปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้อุณหภูมิลดต่ำลงกว่าปกติเพื่อแกล้งเขา ก็เขาเป็นประเภทที่ไม่ชอบใส่เสื้อนอน แล้วยังมาถอดเสื้อนอนบนเตียงเดียวกันกับเธออีก แม้จะต่างคนต่างนอนแต่การที่เพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายมาถอดเสื้อนอนบนเตียงเดียวกันแบบนี้ บางทีมันก็รู้สึกแปลกๆ จนบางครั้งก็แอบเผลอรู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็แค่เพียงแป๊บเดียวเท่านั้น แล้วความรู้สึกต่างๆ ที่มีก็ถูกแทนที่ด้วยคำว่าเพื่อน แค่เพื่อนกันเท่านั้น…
- ผู้เขียน
