“ไล่ฉันออกทำไม ฉันทำอะไรผิด เห็นฉันไม่ไปแจ้งความ ไม่เอาเรื่องเอาราว ก็คิดแต่จะข่มเหงกันใช่ไหม คนจนไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกหรอกนะ ดี! ในเมื่อนายทำแบบนี้กับฉัน ฉันก็จะได้ไปแจ้งความให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย”
บุณย์นราตามไปทัน ตอนที่พวกเขาเดินพ้นหัวมุมตึก พ้นสายตาใครต่อใครพอดี อีกทั้งยังมีโรงจอดรถบดบังเอาไว้อีกต่อ เธอตะเบ็งเสียงถามปากคอสั่นไปหมด ทั้งโกรธแล้วก็ยังคงหลงเหลือความกลัวอยู่ข้างในลึก ๆ ที่เธอเองพยายามจะไม่ยอมรับมัน
แล้วนึกเจ็บใจ ที่ไม่ไปแจ้งความอย่างที่บัญชารบเร้าเธอหลายต่อหลายครั้งให้สิ้นซากเสีย จะได้เอาคนเลว ๆ แบบนี้เข้าคุกไป
นักรบหันตามเสียงต่อว่า เขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าเป็นใคร แล้วเฉย มองนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นอึดใจ ตาใสแจ๋วแบบนี้นี่ตรึงอารมณ์เขาไว้ได้ด้วยหรือ ไม่อยากจะเชื่อ
มองต่ำลงยังปากฉ่ำวาวที่ขยับพูดไปมา แล้วก็นึกคันมือคันไม้ชะมัด ไม่เคยรู้สึกอยากดึงใคร เข้ามาจูบได้ขนาดนี้มาก่อน คิ
