บุณย์นรากลับบ้านด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ตาเป็นประกายวาววับกลับมามีความหวังอีกครั้ง เข้าบ้านมาได้ก็ร้องเพลงบอกมารดาอย่างอารมณ์ดี
“บุณ... ได้งานใหม่... แล้ว... แม่จ๋า”
นางนวลตายิ้มอ่อน มือกำลังแกะมะขามออกจากฝัก เอ่ยเย้าบุตรสาวกลับ “ลูกสาวแม่ สมัครงานใหม่เป็นว่าเล่นเลย ว่าแต่ทำไมถึงไม่ทำแล้วล่ะที่เก่าน่ะ”
“ก็ที่ใหม่เงินดีกว่า จะไปทำทำไมเล่าแม่ที่เขาให้เงินน้อย ใช่ไหมบุณ”
บุณฑริกาเข้ามาได้จังหวะพอดี รีบออกปากช่วยน้อง เรื่องที่ถูกเจ้านายลวนลาม พาเข้าโรงแรมยังไม่มีใครรู้ แล้วหากว่าแม่รู้ท่านต้องไม่สบายใจเป็นแน่ มองตาพี่สาวเห็นทางนั้นพยักพเยิดหน้าให้น้อย ๆ เป็นอันเข้าใจกันสองคน
นางนวลตายิ้มแล้วพูดขึ้น “ทำงานอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละลูก ขอให้เป็นงานสุจริต มีเกียรติ ไม่ทำให้ใครต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจเพราะเรา แม่ยินดีด้วยทั้งนั้น”
บุณย์นราเข้าไปกอดเอวท่านแน่น บอก “จ้าแม่”
ก็ได้ยินเสียงบัญชาว่าตามหลัง
