เจ้าสาวของนักรบ

งานเลี้ยงงานแต่งของลูกชายเสี่ยคาเช็งจัดไม่เงียบนัก กระนั้นก็ไม่ได้ใหญ่โตพอสมกับฐานะพ่อค้ารายใหญ่คนดัง ดูแล้วออกจะผิดธรรมเนียมปฏิบัติของวงศ์ตระกูลอยู่ไม่น้อย แทนที่จะจัดอย่างหรูหราในโรงแรมมีชื่อ แต่นี่กลับเลือกจัดที่ลานหน้าบ้านเช่าหลังหนึ่งในหมู่บ้านเดียวกับเจ้าสาวเพียงเท่านั้น  โต๊ะกินเลี้ยงมีสิบโต๊ะ อารมณ์คล้ายจัดกินดื่มให้พรรคพวกเพื่อนพ้องลูกน้องเสียมากกว่า ใครผ่านไปมามองแทบไม่ออกว่านี่คืองานเลี้ยงงานแต่งงาน ถ้าไม่เห็นป้ายเล็ก ๆ ที่มีชื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวแขวนเอาไว้ตรงด้านในสุดของขอบเวทีนั่น   บุณย์นรา กฤตยชญ์               หญิงสาวเจ้าของชื่อบนป้ายนั่งยิ้มฝืน ๆ เมื่อมีคนส่งแก้วให้เธอ แต่แล้วกฤตยชญ์ก็ยื่นมือรับไปดื่มเสียเอง เธอผ่านพิธีงานช่วงเช้าที่จัดแบบรวบรัดมาแล้ว หลังจบพิธีพวกนั้นก็เห็นคนของเจ้าบ่าวเริ่มตั้งโต๊ะดื่มกันทันที ได้ยินเพื่อนเขาแซวตอนเริ่มดื่มไปได้พักหนึ่งแล้ว ว่า “ฤกษ์ส่งตัวเข้าหอตั้งสี่ทุ่ม ทำไมไม่ให้ไวกว่านี้หน่อยวะ” เลยอยากลุกหนีออกจากตรงนั้นนัก แต่ก็ไปไหนไม่ได้ ต้องทนนั่งปั้นยิ้มน้อย ๆ ตามองบรรยากาศรอบงานไปพลาง ฟังเพลงไปพลาง เตรียมตัวเตรียมใจเป็นเจ้าสาว เมื่อการเฉลิมฉลองจบลง จะว่าไปแล้วถึงเวลานั้นเธอก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี สูดหายใจเข้าออกลึก ๆ บอกตัวเองว่าต้องทำใจ ในเมื่อเธอเลือกที่จะทำแบบนี้แล้ว พลันเสียงจากวงดนตรีเริ่มบรรเลงเพลงทำนองสนุกสนานครึกครื้นมากขึ้น เจ้าบ่าวขยับตัวตามจังหวะและสนุกกับการดื่มกินกับพวกพ้องกว่าเดิม เห็นเขาเพียรรับแก้วจากคนอื่นมาดื่มจนใบหน้าเริ่มออกสีแดง บทสนทนาบนโต๊ะก็เริ่มแย่ลง ฟังหยาบโลนและคุกคามเธออยู่ไม่น้อย ตอนนั้นเองที่บุณย์นราได้ยินเจ้าบ่าวเอ่ยปรามพรรคพวกเขา “พอได้แล้ว! เดี๋ยวน้องบุณของกูกลัวไม่ยอมเข้าห้องหอขึ้นมา กูจะยิงหัวพวกมึงรายตัวเลยคอยดู” นั่นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิดเดียว             ปกติคุณกฤตยชญ์ออกจะเป็นคนพูดจาไพเราะอ่อนหวาน ช่างเอาใจ ที่สำคัญเขานิสัยรวยมาก และเขาก็ไม่ได้ดีแต่กับเธอ กับครอบครัวของเธอ เขาก็ยังดีไม่น้อยเลย นอกจากให้เงินก้อนหนึ่งกับบัญชา พี่ชายของเธอเอาไปต่อทุนแล้ว ยังช่วยใช้หนี้ดอกเบี้ยมหาโหดจากเงินกู้นอกระบบที่ครอบครัวของเธอไปกู้มาอีกด้วย              “นายดื่มได้อีกแก้วเดียวแล้วนะครับ ไม่อย่างนั้นความดันจะขึ้น แล้วอาจจะ... ไม่ไหว” เสียงยอช ลูกน้องคนสนิทกระซิบบอกกับผู้เป็นนายของตัวเอง              เธอนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย มีหรือจะไม่ได้ยิน เลยขยับตัวอย่างอึดอัด ไม่สบตากับคนในงานอีกต่อไป เมื่อพบว่าพวกนั้นมองมาด้วยสายตาเช่นไร แม้เพิ่งเรียนจบมาหมาด ๆ ปริญญาบัตรก็ยังไม่ได้รับ แต่พออ่านแววตาอ่านความรู้สึกของคนได้บ้าง จึงผินหน้าไปทางอื่น มองหาคนในครอบครัวที่นั่งแยกอยู่อีกโต๊ะตรงมุมสุดของลานจัดเลี้ยง เห็นว่าทางนั้นมองเธออยู่เช่นกัน เลยฝืนยิ้มกว้าง ๆ ให้พวกเขาสบายใจ มองทางเจ้าบ่าวเห็นเขาคุยกับเพื่อนที่ล้อมรอบตัวท่าทีออกรสออกชาติ จึงค่อยหันกลับไปมองที่วงดนตรีชื่อดัง บนนั้นมีนักร้องสาวสวยแต่งตัวยั่วยวนกำลังเล่นเพลงสดกันอยู่ อีกหลายนาทีต่อมา บุณย์นราถึงได้ยินลูกน้องของเจ้าบ่าวคุยกันอยู่ที่โต๊ะด้านหลังเยื้องออกไปเล็กน้อย “เห็นงานสงบแบบนี้แล้วค่อยโล่งใจหน่อย ดีนะที่นายให้คนปล่อยข่าวลวงสายของมัน ว่าจัดงานแต่งที่โรงแรมในเมืองโน่นโง่ฉิบหายเลย เมื่อกี้ไอ้นนท์มันโทรมารายงานนายแล้วว่าในโรงแรมเละเป็นโจ๊กเพราะมีคนไปถล่มงานมา” “แล้วถ้ามันไม่โง่ล่ะวะ” “มึงจะพูดทำไม กูยิ่งเสียวสันหลังอยู่ว่ามันอาจจะรู้ทันนายของเรา” บุณย์นรามุ่นคิ้วเล็กน้อย เมื่อได้ยินคนของกฤตยชญ์คุยกันด้วยน้ำเสียงเหมือนกริ่งเกรงบุคคลที่สามเช่นนั้น แล้วหันไปมองการแสดงต่อเมื่อนักร้องโชว์เพลงยอดนิยมให้ได้ฟัง ผ่านไปเป็นครู่ใหญ่แล้วถึงได้ยินยอช คนสนิทของกฤตยชญ์เข้ามากระซิบใกล้ ๆ   “ได้ฤกษ์ส่งตัวแล้วนะครับ”  เจ้าบ่าวที่ใบหน้าแดงก่ำ ค่อยหมุนคอมองที่เธอด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ราวกับจะถอดชุดของเธอออกทั้งตัวด้วยสายตาคู่นั้น ถามด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้เล็กน้อย “พร้อมไหมครับน้องบุณ พี่ฟาสพร้อมมาก ๆ” ว่าจบตบอกตัวเองดัง ๆ แล้วลุกพรวดขึ้น แต่ก็เซส่ายไปส่ายมาจนเกือบล้ม คนของเขาถลาเข้ามาช่วยประคองแทบทั้งงานในวินาทีนั้นเอง  กฤตยชญ์สะบัดตัวออกจากฝูงลูกน้อง ตรงมาคว้ามือเธอจูงเข้าบ้านไม่สนสายตาใครอื่นอีก ห้องหอคือห้องห้องหนึ่งภายในบ้านเช่าหลังนั้น ถูกจัดแต่งใช้ไปพลาง ๆ ก่อนในคืนส่งตัวคืนนี้กฤตยชญ์บอกกับพ่อแม่ของเธอ ว่าเขาจะพาเธอย้ายเข้าบ้านของเขาในวันถัดไป ผู้ใหญ่ฝ่ายเธอมีพ่อ แม่ พี่ชายและพี่สาวมากันครบหมด แต่ทางฝั่งเจ้าบ่าวกลับไม่มีผู้ใหญ่ของเขาเลยแม้แต่คนเดียว มีเพียงกฤตยชญ์ เพื่อนและลูกน้องที่ติดสอยห้อยตามสองคนยืนคุมเชิงที่หน้าห้อง พิธีส่งตัวเลยไม่มีขั้นตอนอะไรมากมายนัก “คุณพ่ออำนวยกับคุณแม่นวลตาอวยพรบ่าวสาวเลยครับ เดี๋ยวจะเลยฤกษ์งามยามดีเสียก่อน เฮียแกถือฤกษ์ด้วยสิครับ” ยอชเร่งทางบิดามารดาของเธอ เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว นายอำนวยและนางนวลตาจึงพยักหน้าตอบรับ รีบตรงเข้ามาอวยพรให้เธอกับกฤตยชญ์พร้อมกัน ส่วนบัญชากับบุณฑริกา พี่ชายและพี่สาวของเธอได้แต่มองแล้วก็ยิ้มน้อย ๆ ไม่มีใครพูดจาอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ให้ผู้ใหญ่ซึ่งในที่นี้มีแค่สองคนเท่านั้นให้พรให้คำแนะนำการใช้ชีวิตคู่กันไป “ไวเหลือเกิน ลูกสาวคนสวยของแม่แต่งงานเสียแล้ว”  นางนวลตาจับมือเธอ มองด้วยสายตาปลาบปลื้ม กระนั้นก็ฉายแววกังวลใจอยู่บ้าง แล้วเอ่ยถึงผู้ใหญ่อีกคนพร้อมถอนหายใจเบา ๆ “แม่ไม่ได้ไปกราบเรียนคุณท่านเลย ว่าเด็กที่ท่านอุปการะเหมือนหลาน กำลังจะออกเรือน” บุณย์นราได้ยินมารดาเอ่ยถึงนายเก่าของท่าน ก็อดถอนหายใจตามไม่ได้  ‘คุณท่าน’ ที่มารดาเอ่ยถึง คือนายเก่าที่มารดารับใช้มาตั้งแต่ยังเป็นเด็กสาว นวลตานิสัยเป็นคนพูดจาอ่อนหวาน ช่างปะเหลาะ คุณท่านจึงเมตตากว่าใครอื่นในบ้าน พอมารดาของเธอแตกเนื้อสาว พบรักกับนายอำนวย หลานคนงานของคุณท่านเช่นกัน คุณท่านก็ปรานีจัดงานแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราว นายอำนวยบอกว่าอยากออกไปทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว คุณท่านก็ยังเมตตา ไม่ได้ว่ากล่าวอะไร ทั้งยังให้เงินอีกก้อนไว้ตั้งตัว แต่แล้วก็ไปไม่ได้ตลอดรอดฝั่ง ต้องกลับไปพึ่งบารมีคุณท่านอยู่เนือง ๆ ซึ่งท่านเองก็ปรานีเสมอมา ไม่เคยว่ากล่าวอะไรเลย มีแต่ให้กำลังใจ กล่าวสอนและช่วยเหลือทุกครั้ง  เมื่อตอนบุณย์นราพอรู้ความ นวลตาพาไปบ้านของคุณท่านด้วย คุณท่านเห็นเด็กหญิงเข้าก็นึกถูกชะตาเป็นพิเศษ จึงขออุปการะเลี้ยงดูมาตั้งแต่ตอนนั้นเพราะรู้ว่าข้าเก่าของท่านต้องหาเช้ากินค่ำ อยู่กันแบบอัตคัดจึงออกปากให้กลับไปทำงานด้วยกัน แต่นางนวลตาก็ไม่ไป แล้วเลยเรียกได้ว่าเงินส่วนหนึ่งที่ใช้สอยในบ้านมาจากบัญชีเดียว ที่คุณท่านเป็นคนสนับสนุนอุปการะให้ทุกเดือน แต่ก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง เพราะทุกคนเอาไปใช้จ่ายธุระของตัวเอง แต่ไม่มีใครหามาคืนเข้าบัญชีเลยสักคน “คุณท่านรู้เข้าต้องโกรธแม่แน่ ๆ ที่ยอมให้หนูแต่งงานไวขนาดนี้” ได้ยินคำว่า ‘ไว’ ที่หลุดจากปากของมารดา อดใจหายไม่ได้ เพราะเมื่อวานนี้เธอเพิ่งสอบเสร็จในเทอมสุดท้ายของภาคการศึกษา ยังไม่ได้เข้าพิธีรับปริญญาบัตรเลย ก็กลายมาเป็นเจ้าสาวแล้ว บุณย์นรายิ้มปลอบท่าน แล้วว่า “บุณเต็มใจแต่งเองนี่จ๊ะ คุณท่านไม่ว่าอะไรแม่หรอก เดี๋ยวเราค่อยหาเวลาไปกราบเรียนท่านวันหลังก็ได้ แม่อย่าคิดมากนะ บุณ เอ่อ... บุณรักคุณกฤตยชญ์ พ่อ แม่ พี่บัญ พี่เบญไม่ต้องห่วงบุณนะ”  กฤตยชญ์ลอบกลอกตา รู้สึกเบื่อหน่ายกับการต้องรอ หันไปมองหน้ายอช ทางนั้นพยักหน้ารับผู้เป็นนายอย่างเข้าใจในความหมายกันดี เข้ามาถามคล้ายเร่งให้ออกจากห้องไปไว ๆ “เรียบร้อยกันหรือยังครับ เดี๋ยวจะเลยฤกษ์” “ค่ะ ๆ” นางนวลตาหันไปยิ้มรับกับยอช คนของเจ้าบ่าวผู้มีเงินถุงเงินถัง ลูกชายคนดังของที่นี่ จับมือเธอแน่น ๆ อีกที เอ่ยสำทับแววตารื้นไปด้วยน้ำตาเล็กน้อย “ลูกของแม่ไม่ใช่เด็กน้อยอีกแล้วนะ โตแล้ว แต่งงานแล้ว มีสามีแล้ว ต่อไปก็จะมีลูก หนักนิดเบาหน่อย ให้อภัยกันนะ รักกันมั่นคงนะลูกนะ แม่ฝากน้องด้วยนะคะคุณกฤตยชญ์”  เจ้าบ่าวรับคำเสียงยาวยานคาง “ครับ...” แล้วถึงถูกคนของกฤตยชญ์พาออกจากห้องไปในเวลาต่อมา พอครอบครัวของเจ้าสาวออกไปจนหมดแล้ว ยอชก็เข้ามาหานายของตนอีกครั้ง “ให้เฝ้าไหมครับนาย” กฤตยชญ์โบกมือไล่ทำนองว่าไม่ต้อง พร้อมบ่นเสียงดัง “กูจะนอนกับเมีย มึงจะเฝ้าทำไม” ยอชมองนายแล้วมีสีหน้าไม่ดีนัก อึกอัก พูดไม่เต็มปากเต็มคำ เตือนนายว่า “ถ้าเกิด มันโผล่มาล่ะครับ...” “ไอ้ฉิบหาย! มึงกลัวมันจนขี้ขึ้นสมองหมดแล้วหรือไงวะ” กฤตยชญ์เค้นเสียงด่าลูกน้อง ใจของเขาเองก็เต้นตุบ ๆ ขึ้นเมื่อเอ่ยถึง ‘มัน’ ยอชได้แต่มองแล้วก็เงียบ คิดอยู่ในหัวว่านายเองก็กลัวคนที่ตนกล่าวถึงไม่น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้คนของตัวเองสับขาหลอกว่าจัดงานในเมือง แต่แท้จริงแอบมาจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ แถวบ้านเจ้าสาวแบบนี้หรอก แล้วยอชก็เลือกที่จะเงียบ ไม่พูดอะไรให้คนเป็นนายต้องโมโหมากไปกว่านี้ ประเดี๋ยวความดันขึ้น ไม่ได้เข้าหอ ยอชจะซวยอีก กฤตยชญ์ยังอารมณ์เสียคงค้างอยู่ เมื่อได้ยินลูกน้องเอ่ยถึงอริผู้นั้น “อะไรนักหนาวะ กูเป็นใคร มันเป็นใคร ลองมันโผล่หัวมาสิ พ่อจะจับถลกหนังเอาหุ้มแทนรองเท้าคู่นี้เลย มึงออกไปได้แล้ว ไม่ต้องมาเฝ้า ถ้าอยากลองน้องเขาบ้าง ให้กูเบื่อก่อน เดี๋ยวยกให้วันหลัง” ได้ยินเจ้าบ่าวพูดจาห่าม หยาบคายออกมาแบบนั้นก็ให้รู้สึกราวกับถูกเขาฉีกชุดของเธอออกต่อหน้าลูกน้อง คิดอย่างเข้าข้างเขาว่าคงพูดติดตลกไปอย่างนั้นเอง จะเอาอะไรกับคนเมา แล้วปลอบโยนตัวเองด้วยการนึกถึงคำพูดของพี่สาว ในวันที่กฤตยชญ์มาพูดจาสู่ขอเธอกับบิดามารดา                  ‘คุณกฤตยชญ์เขาแต่งงานด้วย นี่แสดงว่าเขารักเรามากนะบุณ ผู้หญิงคนอื่นที่พี่ได้ยินมา คุณเขาลงทุนแบบนี้ที่ไหนกัน ไม่มี้ เขาชอบใครเขาก็เอามาทำเมียเลย พอเบื่อก็เอาเงินฟาดหัวแล้วทิ้งไป ไม่เคยได้ยินว่าจะยกขันหมากไปสู่ขอใครแบบนี้มาก่อน บุญหล่นทับเราแล้วบุณเอ๊ย นึกแล้วพี่ยังอิจฉาเราอยู่เลยเนี่ย’           สินสอดห้าแสน ทองสิบบาทคือสิ่งที่กฤตยชญ์นำมาสู่ขอ นั่นมากพอที่จะให้บิดามารดานำมาใช้จ่าย และปันไปใช้หนี้ยิบย่อยในบางส่วน           คิดมาถึงตรงนี้ก็สะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินประตูห้องปิดลง หันไปมองพบว่ายอชไม่อยู่แล้ว พลันเพลงจากด้านนอกดังแทรกเข้ามา ก็ให้รู้สึกว่ามันดังมากกว่าเดิม เป็นทำนองสนุกสนานคึกคัก คงเอาใจพวกคอเหล้าที่ยังนั่งดื่มกันอยู่ “เหลือแค่เราแล้วนะครับน้องบุณ” กฤตยชญ์พูดขึ้นที่อีกทาง เลยหันไปมอง พบว่าตอนนี้เขาเข้ามายืนอยู่ใกล้เธอแล้ว พร้อมมองมาด้วยแววตากรุ้มกริ่ม ถามยิ้ม ๆ “ตื่นเต้นไหมครับ” ชายที่กำลังจะก้าวมาเป็นสามีของเธอ ไม่รอคำตอบ เขาบอกอย่างหมายมาด “พี่ฟาสรอน้องบุณมานานแค่ไหนแล้ว รู้ไหม”   เธอนึกถึงระยะเวลาไม่ถึงปีดี ที่ได้รู้จักกับกฤตยชญ์ ค่อยยิ้มแหยหน่อยหนึ่ง ไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่สำหรับเธอ บอกตามตรงว่าไม่นานเลย ถ้าคนรักชอบพอกันจริงจัง บุณย์นราเดาว่า เวลาเท่านี้ไม่นานพอที่จะตกลงปลงใจแต่งงานกันหรอก ออกจะไวเสียด้วยซ้ำไป ไวอย่างที่มารดาว่าเอาไว้จริง ๆ แต่ก็พูดอะไรไม่ออก ในเมื่อเธอเลือกแบบนี้แล้ว จะมาโอดครวญอีกไม่ได้ พลันนั้นเองที่เธอถูกชายหนุ่มเอื้อมเอามือไปกุม แล้วยกขึ้นจรดริมฝีปากของเขาแทบจะฝังปากร้อนผ่าวของเขาลงบนหลังมือของเธอ พอเขายอมปล่อย ก็พบว่ามันชื้นไปด้วยน้ำลายของเขาแล้ว บุณย์นรารู้สึกรังเกียจขึ้นมาชั่วขณะ หญิงสาวดึงมือตัวเองออก แต่กลับถูกเจ้าบ่าวดึงตัวเข้าไปหา จะปล้ำจูบที่ปากของเธอ “อย่าให้พี่ฟาสต้องออกแรงนักเลยน่า...” กฤตยชญ์บอกอย่างหงุดหงิดนิด ๆ บุณย์นราหยุดดิ้น เธอมองเข้าไปในตาของกฤตยชญ์พบว่าไม่มีแววหวานหยาดเยิ้มอีกต่อไป คล้ายกับจะกลายเป็นแววตากระหายหื่นเสียมากกว่า วินาทีนั้น หญิงสาวแว่วเสียงดนตรีที่ด้านนอกรัวกลองเร็วขึ้น แทบเป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจของเธอ พร้อมกับที่ประตูห้องหอถูกถีบจนเปิดออกดังโครม กระนั้นก็ยังน้อยกว่าเสียงเพลงจากดนตรีที่ดังกระหึ่มอยู่ หันไปมอง เห็นมีคนยืนจังก้าตรงหน้าประตู แสงจากด้านนอกส่องเข้ามาที่เบื้องหลังของเขา ทำให้มองเห็นใบหน้าไม่ชัดเท่าไรนัก