ครั้งก่อน บุณย์นราถูกเขาข่มเหงเอาอย่างไม่เต็มใจ เรื่องนั้นนักรบก็พอรู้อยู่ แต่ครั้งนี้และครั้งต่อ ๆ ไป จะไม่ใช่ในรูปแบบนั้นอีกแล้ว ในเมื่อเธอตอบตกลงด้วยตัวเอง ก้าวเข้ามาหาเขาเองก็จะไม่ใช่การข่มเหง บังคับขืนใจกันอีกต่อไป
บุณย์นราเองเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี เธอเคยป่าวป้องร่ำร้องว่าจะไม่มีทางทำงานสกปรกแบบนั้น ไม่มีทางทำงานบนเตียงของเขาเด็ดขาด แต่แล้วกลับต้องกล้ำกลืน คืนคำพูดของตัวเองลงคอไป
“ถอดสิ บุณย์นรา” เสียงสั่งดังกดดันเธออยู่ไม่ไกล
หญิงสาวหลุบตาลงมองพื้นยืนนิ่งแบบนั้น อย่างคนทำอะไรไม่ถูกจนคนที่ออกปากให้เธอถอดเสื้อผ้าออก ต้องก้าวเข้ามายืนชิดแล้วเปลื้องเสื้อของเธอออกเสียเอง
นักรบไม่ได้ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอออกทีละเม็ด แต่กระชากทีเดียวจนกระดุมกระเด็นหลุดออกพร้อมกันหมดทั้งแผง
บุณย์นราหลุดร้องออกมาเบา ๆ ไหล่ห่อ มือยกขึ้นบดบังทร
