“พี่ขุนช่วยบุณหน่อยได้ไหม”
ขุนพลมองเธอแล้วก็ยิ้ม บอกว่าได้ เขาจะช่วยเรื่องนี้เอง
แล้วก็หยุดสนทนากัน เมื่อขุนพลต้องรับสายเรียกเข้า บุณย์นราลุกหนีเพื่อให้เขาได้คุยสาย แล้วเลยไม่รู้จะไปทางไหน จึงเดินกลับเข้าห้อง
นอนไปนอนมาก็ค่อยเคลิ้มหลับ หลายวันมานี้เธอพักผ่อนได้ไม่เต็มที่เท่าไรนัก แอบหวังอยู่บ้างว่านักรบน่าจะเห็นใจเธอ ให้ได้พักผ่อนเต็มตาสักคืนก็ยังดี แต่แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นเวลาไหนที่รู้สึกตัวตื่นขึ้น สมองตื่นร่างกายของเธอก็ตื่นเพริดขึ้นเช่นกันเมื่อถูกปลุกเร้าด้วยสัมผัสเอาแต่ใจของนักรบ
“นี่คุณจะให้ฉันนอนหลับเต็มอิ่มบ้างได้ไหม”
บุณย์นราทั้งง่วงทั้งโกรธ จนลืมตัวถามเขาแบบนั้น
“เธอมาทำงานหรือมานอน บุณย์นรา”
ได้ยินคำถามเขาแล้ว ค่อยรู้สึกว่าขาถูกเขาแยกออกกว้าง ชุดของเธอร่นขึ้นพร้อมกับที่ชั้นในถูกดึงผ่านสะโพก หลุดออกจากข้อเท้าเพียงข้างเดียว ข้างเติ่งอยู่ที่ข้อเท้าอีกข้าง
นักรบจัดท่าของเธอป
