เห็นคนยืนร้องไห้ต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ชายหนุ่มก็เกิดไม่รู้จะจัดการยังไงดี จึงได้แต่ปล่อยพิมาลาพลางถอยไปนั่งบนเก้าอี้ รอจนกระทั่งอีกฝ่ายเลิกร้องไห้สะอึกสะอื้นถึงได้เอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง
“ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง ฉันว่าเธอควรจะย้ายออกจากบ้านผู้ชายคนนั้นซะ”
หญิงสาวสูดหายใจลึกยาวเข้าปอด “ฉันจะย้ายออกหรือไปอยู่ที่ไหนก็ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ ขอตัวก่อนนะคะ และหวังว่าเราคงไม่ต้องพบกันอีก” กัดฟันเอ่ยแค่นั้นก็เดินเร็วๆ ออกไป ครั้งนี้เชษฐ์ไม่ได้เอ่ยปากห้ามปรามอีก ทำเพียงล้วงโทรศัพท์แล้วกดสั่งงานคนของตัวเองให้เฝ้าดูความเคลื่อนไหวของอดีตภรรยา
ขณะที่ใครบางคนยังนั่งครุ่นคิดอะไรมากมาย คนเดินออกจากบ้านพักกำลังเดินเลียบไปตามชายหาดด้วยใบหน้าบึ้งตึง เธอพยายามไม่สนใจคำพูดของเขาแล้ว แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ยังอดห่วงความรู้สึกของคุณลุงกับคุณป้าไม่ได้อยู่ดี
สุดท้ายพิมาลาจึงตัดสินใจโทร.หาท่าน รอสายเพียงอึดใจเสียงตอบที่เต็มไปด้ว
