กว่าพิมาลาจะรู้สึกตัว เวลาก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมิดมีแสงสว่างของหลอดไฟหลายล้านดวงส่องสว่างไปทั่วบริเวณ ทว่าภายในห้องนอนของโรงแรมใหญ่ยังคงสลัวราง
หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ เพื่อปรับสายตา พอเห็นภาพตรงหน้าชัดเจนริมฝีปากบางนุ่มก็ถูกเจ้าตัวขบกัดไว้แน่น
แต่พอจะก้าวลงจากเตียง ความรู้สึกมึนๆ งงๆ พลันถาโถมจนต้องนิ่วหน้า
“ระวังหน่อย” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ก่อนจะเปลี่ยนไปถามอีกเรื่องแทน “หิวหรือยัง กินอะไรหน่อยไหม”
พิมาลามองเขาราวกับไม่เคยพบเจอมาก่อน เห็นคิ้วสีเข้มเลิกขึ้นน้อยๆ จึงเอยออกมาราวกับเป็นเรื่องตลก “ฉันว่า คุณอย่าทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อนดีกว่าค่ะ ประเภทห่วงใยการกินอยู่ของฉัน บอกตามตรงว่าฉันไม่คุ้นชินเอาสักนิดเลย”
“โทษทีนะ” เชษฐ์ว่าพลางเหนี่ยวรั้งคนที่กำลังลุกจากเตียงเอาไว้ กดให้เธอนั่งนิ่งได้ปลายนิ้วแข็งแรงก็ไล้ไปตามต้นแขนเนียนนุ่มเบาๆ “อยู่นิ่งๆ สิ อย่าขยับตัวพร่ำเพรื่อ เธอไ
