“ไม่ต้องบอกเรื่องนี้กับใคร” คนเป็นนายสั่งจบก็เก็บเอกสารใส่กระเป๋าสีดำไว้ เรื่องของดาราเขาคงต้องเอาไปทบทวนที่บ้านอีกครั้ง แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าปราบกำลังดูข้อความอยู่ หัวคิ้วจึงขมวดน้อยๆ “มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มปฏิเสธทันที
“อย่าโกหก” น้ำเสียงของเชษฐ์ห้วนเข้มขึ้น
ปราบจึงหลุบตาลงอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะค่อยๆ วางมือถือลงบนโต๊ะทำงานของผู้เป็นนายพลางอธิบาย “ขออภัยครับคุณเชษฐ์”
เชษฐ์เปิดดูข้อความ ภาพของใครบางคนยิ่งมองดวงตาคมก็ยิ่งทอประกายเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางเช่นนั้นทำเอาปราบไม่กล้าสูดหายใจแรง
พอดูจบชายหนุ่มก็ส่งมือถือคืนให้ “ตามต่อไป”
“ได้ครับ”
ปราบแอบดีใจอยู่ลึกๆ เพราะว่าดูเหมือนคุณเชษฐ์จะเริ่มสนใจคุณพิมาลาบ้างแล้ว บางทีคนเราก็แปลกเวลามีของดีๆ อยู่ใกล้ๆ มักไม่เห็นคุณค่า แต่พอสูญเสียมันไปกลับนึกเสียดายขึ้นมา
ปราบกำลังจะถอยออกไป แต่เสียงทุ้มห้าวของคนเป็นนา
