วันนี้เองก็เช่นกัน จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น พอเห็นชื่อคนโทร.มา ริมฝีปากสีชมพูก็คลี่ยิ้มบางๆ
“ว่าไงริ” การพูดคุยนั้นเป็นกันเองมากขึ้น
“อยู่ไหน ยุ่งหรือเปล่า” น้ำเสียงของคนในสายดูอารมณ์ดียิ่ง
“อยู่บ้านสิ” เธอว่า “กำลังคิดว่าจะไปจ่ายตลาดดีหรือเปล่า”
“ถ้ายังนึกเมนูไม่ออก มากินมื้อค่ำกับริไหม”
“มื้อค่ำ ที่ไหน?”
“โรงพยาบาล ริมีเวลาพักหนึ่งชั่วโมง”
พิมาลาได้แต่นิ่งงัน “ถ้าริยุ่ง เอาไว้วันหลังดีกว่า”
“ไม่เป็นไร ริอยากให้เพียงมานะ อยากให้มากินข้าวด้วยกันที่นี่สักมื้อ อาหารในโรงพยาบาลอร่อยนะ สะอาดถูกสุขอนามัยด้วย”
หญิงสาวไม่รู้จริงๆ ว่าควรปฏิเสธคนหว่านล้อมยังไง สุดท้ายก็ได้แต่รับปาก
“ก็ได้ เดี๋ยวเพียงออกไปนะ”
พิมาลาไม่รู้หรอกว่าเวลานี้สีหน้ากับแววตาของคุณหมอริทอยิ้มแค่ไหน ท่าทางของคุณหมอทำเอาบรรดาพยาบาลที่อยู่รายล้อมถึงกับสนอกสนใจกันยกใหญ่ เพราะตอนนี้คุณหมอริผู้ยิ้มแย้มอารมณ์ด
