“อาคุน เจ้าจริงๆใช่มั้ย เจ้ากลับมาหาแม่แล้ว” เช่อหลิวสวมกอดบุตรชายแสนรักของตนด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่นางมี นำ้ตาแห่งความปลาบปลื้มไหลอาบสองแก้ม
“พะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกไม่เป็นอะไรแล้ว”
“มันเกิดสิ่งใดขึ้นทำไมเจ้าที่สิ้นลมถึงได้ฟื้นคืนกลับมาได้ ทั้งๆที่แม่เองก็สิ้นหวังไปแล้ว” เมื่อถูกผู้เป็นมารดาซักไซ้ไล่เรียง ชายหนุ่มก็มีสีหน้าลำบากใจที่จะกล่าวอธิบาย
“คือ..”
“อาคุน มีสิ่งใดในใจ เจ้าสามารถบอกมารดาผู้นี้ได้ทุกอย่าง ขอเพียงเจ้าเอ่ยปากว่าไม่ต้องการให้ใครรับรู้ในสิ่งที่เจ้าจะเอ่ย มันก็จะเป็นเช่นนั้น เจ้าเชื่อใจมารดาผู้นี้ได้เสมอ ที่เจ้าฟื้นเป็นเพราะการรักษาของเจินเอ๋อร์ใช่หรือไม่” เช่อหลิวเอ่ยถามอย่างพอที่จะเดาเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ ยามนั้นนางที่ยังคงทำใจไม่ได้กับการสูญเสีย จึงถือโอกาสในยามที่พระสวามีมีเรื่องเร่งด่วนต้องออกไปจัดการเข้าไปยังกระโจมของบุตรชาย แต่นึกไม่ถึงว่ายังไม่ทันจะได้ก้าวเท้
